Έχουν περάσει 25 χρόνια από τότε που η Άλκηστις και η Ελευθερία βρέθηκαν στην ίδια σκηνή για longtime συνεργασία. Σε αυτό το διάστημα και οι δύο προχώρησαν πολύ την τέχνη τους – και συνεχίζουν να το κάνουν, διευρύνοντας παράλληλα τη fan base τους σε νεότερες ηλικίες. Τώρα, από 29/11, βάζουν τις μεγάλες και ωραίες στιγμές τους μαζί –και δίπλα δίπλα– στο «Διογένης Studio».
Με κάποιον τρόπο η μνήμη είναι αναγκασμένη να διατρέξει αυτά τα 25-26 χρόνια και να πάει στην αφετηρία –αλλά και πιο πίσω– για να ανασυνθέσει τις μεγάλες στιγμές της πορείας της Άλκηστης Πρωτοψάλτη και της Ελευθερίας Αρβανιτάκη. Είναι 1987 και είναι η «Λεωφόρος», ένα πρόγραμμα που έχουν φτιάξει ο Σταμάτης Κραουνάκης και η Λίνα Νικολακοπούλου κι έχει σκηνοθετήσει ο Ανδρέας Βουτσινάς. Κάτι θαυμάσιο – σε μια εποχή που είναι θαυμάσια για όλους μας. Αν και στο πρόγραμμα αυτό η δουλειά είναι ομαδική, η Άλκηστις είναι το όνομα που ξεχωρίζει. Ήδη έχει μια τεράστια επιτυχία με το «Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ» του Σταμάτη και της Λίνας. Αλλά και το δισκογραφικό της ντεμπούτο με την «Τετραλογία» του Δήμου Μούτση το 1975 ή οι μέχρι τότε συνεργασίες της (με Σαββόπουλο, Ανδριόπουλο, Κραουνάκη ) είναι πράγματα εντυπωσιακά. Η Ελευθερία έχει πίσω της τη θητεία με την Οπισθοδρομική Κομπανία και μια specialization στο λαϊκό, ενώ σχετικά λίγοι βλέπουν ότι τα πραγματικά «θαύματα» υπάρχουν στο «Κέντρο διερχομένων» του Μαμαγκάκη, στη «Μανία» του Ξυδάκη ή στο «Κοντραμπάντο» του Σπανουδάκη.
Η «Λεωφόρος» ήταν ένα σημείο καμπής. Για την Ελευθερία Αρβανιτάκη σίγουρα, αν σκεφτούμε ότι η ερμηνευτική «κλασικοποίηση» τραγουδιών (του Μίμη Πλέσσα φέρ’ ειπείν ) ξεκίνησε εκεί από την πλευρά της. Και για την Άλκηστη Πρωτοψάλτη όμως ήταν ένα σημαντικό εφαλτήριο για τα περαιτέρω. Να θυμηθούμε ότι «καπάκι», το 1988, έρχεται το «Δικαίωμα», ένας σπουδαίος δίσκος του οποίου τα τραγούδια έχουν γράψει κυρίως τραγουδιστές, η Γαλάνη, η Αλεξίου, ο Πάριος, η Βενετσάνου. Και τα ξέρουμε όλοι… Η Ελευθερία Αρβανιτάκη παγιώνει τη συνεργασία της με τον Νίκο Ξυδάκη («Κοντά στη δόξα μια στιγμή» ), συμμετέχει στον «Σείριο» του Μάνου Χατζιδάκι, μπαίνει στο «Κούρεμα» του Διονύση Σαββόπουλου (η Άλκηστις το είχε ήδη κάνει με τη «Ρεζέρβα» ). Ώσπου έρχεται το 1991, οπότε και οι δύο βγάζουν αριστουργηματικούς δίσκους που έχουν μια τάση, ας πούμε, εξωστρέφειας: κοιτάζουν τον κόσμο κι έξω από τα δικά μας σύνορα και μέσω αυτών βρίσκουν κοινούς δεσμούς με άλλες μουσικές. Το «Μένω εκτός» της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, πέρα από ένα υπέροχο σύνολο τραγουδιών, είναι το πρώτο άγγιγμα στη μουσική του Ara Dinkjian. Και το «Παραδέχτηκα» της Άλκηστης Πρωτοψάλτη είναι ο καιρός των τσιγγάνων και ο κόσμος του Goran Bregovic, που γίνεται δικός μας με έναν τρόπο θαυμάσιο…
Από εδώ και πέρα, σχεδόν οτιδήποτε κάνουν η Άλκηστις και η Ελευθερία έχει απόλυτο αντίκρισμα στο σήμερα – και η όποια διαχρονικότητά του είναι συνώνυμο της διάρκειας. Η Πρωτοψάλτη στα ’90s δίνει τους δίσκους «Το τρίτο στεφάνι», «Σαν ηφαίστειο που ξυπνά», «Υδρόγειες σφαίρες» και η Αρβανιτάκη «Τα κορμιά και τα μαχαίρια», «Τραγούδια για τους μήνες» κι «Εκτός προγράμματος». Λίγο πολύ όλοι γνωρίζουμε το impact αυτών των δίσκων στο τρέχον status του τραγουδιού μας, αλλά κυρίως στην καλλιτεχνική προσωπογραφία των δύο τραγουδιστριών μας – τραγουδιστριών εξαίρετων, ερμηνευτικά ή/και μουσικά διαφορετικών, τέλεια αλληλοσυμπληρούμενων στιλιστικά και, φυσικά, με τη δική τους ξεχωριστή ταυτότητα.
Ας βάλουμε μαζί τους πιο πρόσφατους δίσκους τους: «Εκπομπή», «Όλα στο φως», «Γρήγορα η ώρα πέρασε», «Και τα μάτια κι η καρδιά» της Ελευθερίας Αρβανιτάκη και «Πες μου θάλασσα», «Να σε βλέπω να γελάς», «Στο ωραιότερο σημείο», «Φανερά μυστικά», «Για πού τραβάς ελπίδα» της Άλκηστης Πρωτοψάλτη – έτσι έχουμε ολοκληρωμένη την εικόνα που ήδη ξέρουμε. Πάμε για γερές συγκινήσεις. Και περιμένουμε τις τραγουδίστριές μας σε αυτό το διαχρονικό τους ραντεβού να ανέβουν στη σκηνή…
sourse: athinorama.gr
