Γράφει η ΜΑΡΙΑ Α. ΜΕΛΕΚΟΥ, Κοινωνική Λειτουργός
|| αποκλειστικό ||
Πέρασαν κιόλας 6 χρόνια, από την ημέρα αποφοίτησης κοινωνικών λειτουργών, του τμήματος κοινωνικής εργασίας του ΤΕΙ Κρήτης. Ανάμεικτα συναισθήματα, συγκινησιακά φορτισμένη ατμόσφαιρα και ένας κύκλος που έκλεινε. Ανταλλαγές ευχών μεταξύ συναδέλφων για καλή σταδιοδρομία, επαγγελματική προοπτική και μετέπειτα ακαδημαϊκή εξέλιξη.
Για τους περισσότερους από εμάς, αυτή η συγκεκριμένη μέρα σηματοδοτούσε την επιστροφή στα πάτρια εδάφη, την προσαρμογή σε νέους ρυθμούς ζωής, καθώς και την έκδηλη ανάγκη να δουλέψουμε γι΄ αυτό που επιλέξαμε και μας επέλεξε. Όσον αφορά εμένα προσωπικά, αυτή η στιγμή ήλθε μετά από ενάμισι χρόνο έντονης αναζήτησης.
Σήμερα, και διατηρώντας επαφές με αρκετούς από τους συναδέλφους μου, διαπιστώνω μετά λύπης και απορίας ότι ένα σημαντικό ποσοστό εξ΄αυτών παραμένουν άνεργοι ή απασχολούνται αλλού, αδυνατώντας να βρούν δουλειά στο αντικείμενο.
Και είναι να αναρωτιέται κανείς. Τη στιγμή που οι θεσμοί και οι αξίες πεθαίνουν, που η διαφθορά και η αναξιοκρατία είναι έκδηλες σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, την ίδια στιγμή που ο δείκτης ψυχοπαθολογίας ανέρχεται βαθμιαία σε ανώτατα επίπεδα, καθώς και το ποσοστό των αστέγων έχει αγγίξει κόκκινο…
Πού βρίσκεται η Κοινωνική Εργασία σήμερα; Μήπως έχει μεταναστεύσει και εκείνη, όπως τόσες χιλιάδες νέων που ξενιτεύονται σε δόσεις;
Παιδική προστασία και προστασία ηλικιωμένων, σχολικός εκφοβισμός (Bullying), και κοινωνικά ευάλωτες ομάδες που βιώνουν αλλεπάλληλες καταστάσεις κρίσης. Τα εργαλεία για να αντιμετωπιστούν αυτές οι δυσμενείς συνθήκες υπάρχουν.
Διότι ένας κοινωνικός λειτουργός αποτελεί από μόνος του κάτι το σημαντικό. Είναι ο παρέχων ψυχοκοινωνική στήριξη, ενθάρρυνση και ενίσχυση. Αυτός που προσδοκά και συμμετέχει σε εποικοδομητικές συνεργασίες μίας διεπιστημονικής ομάδας για την ωφέλεια των εξυπηρετούμενων. Ο οποίος προωθεί το ατομικό συμφέρον προς το συλλογικό καλό και επιτυγχάνει μικρούς στόχους για την κατάκτηση ενός μεγαλύτερου. Ένας κοινωνικός λειτουργός δυνητικά αποτελεί φορέα αλλαγής.
Κατά τινά τρόπο, λοιπόν, δημιουργείται η απορία, εάν τελικά υπάρχει συνδικαλιστικό όργανο στην Ελλάδα του 2014, που να υπερασπίζεται τις αρχές της κοινωνικής εργασίας και τα δικαιώματα των κοινωνικών λειτουργών. Να προάγει ευκαιρίες και συμφέροντα των σημαντικών άλλων που τη χρειάζονται. Να θέτει τις βάσεις για μία βαθειά πολιτικοποιημένη κοινωνική εργασία, απαλλαγμένη από κομματικές σκοπιμότητες και ατομικά συμφέροντα.
Όσον αφορά σε όλα τα παραπάνω και με την πιθανότητα να χαρακτηριστούν λογοκριτέα, για πολλούς από εμάς, θα συνεχίσουν να αποτελούν μία κατάσταση υγιούς προβληματισμού!
Και θα συνεχίσουν. Όσο υπάρχει η Γωγώ που είναι άνεργη και η Άννα που λαχταρούσε να δουλέψει με παιδιά και εφήβους στον τομέα της πρόληψης, αλλά δεν τα κατάφερε… και σήμερα απασχολείται με κάτι άλλο.
Όσο υπάρχει η Ιωάννα, αξιόλογη συνάδελφος, που τελειώνει το μεταπτυχιακό της στη χοροθεραπεία και ταυτόχρονα τη σύμβαση σε πλαίσιο προστασίας ηλικιωμένων, που σήμερα έχει ανάγκη τηv παρουσία της.
Όσο υπάρχουν συνάδελφοι, εργαζόμενοι ή μη, που ο ρόλος τους και η επαγγελματική τους ταυτότητα επιδέχονται απαξίωσης και αποκλεισμού από τα σημερινά δρώμενα.
Όσο υπάρχουν Κοινωνικοί Λειτουργοί
με όραμα…
ΜΑΡΙΑ Α. ΜΕΛΕΚΟΥ, Κοινωνική Λειτουργός
Follow us: https://twitter.com/GlyfadaMetropol
