“Ο δικός μου Μίκης”

|| Γράφει ο Σταμάτης Σκαμπαρδώνης ||

Δάσκαλος

Ο δικός μου Μίκης

Κλείνω τα μάτια και ταξιδεύω

Κλείνω τα μάτια και ταξιδεύω. Καλοκαίρι του ’74 στο γήπεδο της Καλλιθέας, μαθητής τότε 14 χρονών στη μεγάλη συναυλία  με την Φαραντούρη, τον Καλογιάννη, τον Πανδή, εμβληματικές μορφές, που με τη μουσική του Μίκη σε απογείωναν. Ακόμα ηχεί στα αυτιά η φωνή του Καλογιάννη σε στίχους και μουσική του Μίκη.

Χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα
μετρώ τους χτύπους το αίμα μετρώ
πίσω απ’ τον τοίχο πάλι θα `μαστε παρέα
τακ τακ εσύ τακ τακ εγώ

Που πάει να πει
σ’ αυτή τη γλώσσα τη βουβή
βαστάω γερά, κρατάω καλά.

Αυτό το τραγούδι  σημάδεψε τη ζωή μου, τη ένταξη μου στην Αριστερά και πιστεύω όχι μόνο εμένα αλλά και πολλούς άλλους, γιατί η μουσική του Μίκη είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τους αγώνες του λαού, με τη Αριστερά, με τα Μακρονήσια, τον Ωρωπό, τον Λαμπράκη και τον Πέτρουλα.

Και τώρα, νευριάζω, θυμώνω, επαναστατώ  γιατί δεν μου κολλάει όλο αυτό το σκηνικό. Συναυλία αλληλεγγύης προς τιμή του Μίκη με το Ρέμο, την Ασλανίδου και τη Λοτσάρη. Δεν ξέρω αν είμαι υπερβολικός –θα μου πει κάποιος, ο Μίκης ανήκει σε όλους και έγινε με τη δικιά του συγκατάθεση. Εντάξει, ακόμη κι αν τα δεχθούμε αυτά, ο τρόπος που πάρθηκε η απόφαση (δεν συζητήθηκε ούτε στο Δημοτικό Συμβούλιο, ούτε στο ΚΑΠΠΑ) θυμίζει προεκλογική περίοδο και ένα σκηνικό καθαρά επικοινωνιακό. Δεν ξέρω γιατί ο Μίκης συναίνεσε σε αυτήν τη εκδήλωση. Δεν μπορώ, όμως, να δεχτώ ότι η σημερινή μουσική σκηνή αντιπροσωπεύεται από τραγουδιστές που η πολιτική τους στάση και πορεία μπορεί να συνδεθεί με τον Μίκη μας, μόνο μέσα από μία εκδήλωση και μία λογική marketing. Κι αν το επικοινωνιακό υπερτερεί πια της λογικής και της ηθικής, εγώ, αρνούμαι να ακολουθήσω το life style εκ Βρυξελλών που προσπαθούν να μου επιβάλλουν.  Δε μπορώ να φανταστώ το Ρέμο να τραγουδάει, …χτυπούν το βράδυ στη ταράτσα τον Ανδρέα… …βαστάω γερά κρατάω καλά και μετά να πάει να τραγουδήσει στο νυκτερινό του κέντρο. Δε μπορώ να φανταστώ τη νέα δημοτική αρχή που στηρίζεται από τη Ν.Δ που με τα μνημόνια κατάντησε τη χώρα σ’ αυτό το χαλί, να κάθεται προκλητικά στα πρώτα καθίσματα, να φωτογραφίζεται και να τραγουδάει Μίκη.

Νευριάζω, θυμώνω, επαναστατώ.

Δε θέλω όμως, να τους τον χαρίσω.

Ούτε την αλληλεγγύη, ούτε και να παίξω μ’ αυτόν τον κόσμο που καλοπροαίρετα θα πάει. Γι’  αυτό αποφασίζω να πάω, κραυγάζοντας τις διαφωνίες και τις ενστάσεις μου. Να είμαι εκεί και να προλάβω, την επόμενη φορά. Να είμαι εκεί και να φωνάξω:

«Αυτός είναι ο δικός μας Μίκης»

Ανοίγω τα μάτια λοιπόν, τραγουδάω κι αγωνίζομαι.

Αγωνίζομαι για να τους διώξω.

Ανοίγω τα μάτια μου, τραγουδάω και ταξιδεύω στη Μακρόνησο στη μεγάλη συναυλία προς τιμή του Μίκη και τραγουδάω δυνατά.