ΚΑΘΕ ΤΕΤΑΡΤΗ μάς ενημερώνει η Ψυχολόγος Αριάδνη Λοράνδου
Η διαμορφωμένη σημερινή κατάσταση της κοινωνίας για αναζήτηση και τοποθέτηση ταμπελών στα παιδιά αποτελεί πλέον γεγονός. Εν μέρει, το παιδαγωγικό σύστημα όπως είναι δομημένο, δημιουργεί περφεξιονισμό (τελειότητα) και όποιο παιδί δεν πληροί αυτόν, το ίδιο το σύστημα του τοποθετεί την ταμπέλα, «ελαττωματικό». Πίσω από την ταμπέλα αυτή το παιδί νιώθει τοξική ντροπή και καταλαβαίνουμε πως οτιδήποτε τοξικό δηλητηριάζει τον οργανισμό.
Εν συνεχεία, ο περφεξιονισμός προωθεί το να είναι όλα τα παιδιά ίδια σε «ικανότητες», σε «δυναμικές», σε «επιδεξιότητες», σε συναισθήματα και ως αποτέλεσμα αποδυναμώνονται στην προσπάθεια τους να φτάσουν «το ίδιο», οπότε δεν επιβιώνουν. Ναι, δεν επιβιώνουν αντιθέτως καταπιέζονται και στην πλάτη τους δεν κουβαλούν μόνο την σχολική τους τσάντα αλλά και ένα επιπλέον βάρος, αυτό της ταμπέλας. Γνωρίζουμε πως οι ταμπέλες βρίσκονται σε έναν δρόμο ως υπενθύμιση αποφυγής λάθους, τα παιδιά όμως δεν είναι ούτε άψυχα, ούτε αποτελούν λάθος.
Όμως, μέσα σε όλα αυτά τα περφεξιονιστικά συστήματα αναζητούμε την μοναδικότητα των παιδιών. Πώς όμως την αναζητούμε όταν ήδη προηγουμένως την έχουμε εγκλωβίσει στη λογική μίας κατάταξης, αρίθμησης, γενικότερα στη φόρμα μίας ταμπέλας; Τελικά, τι επιβραβεύουμε, την μοναδικότητα και την δημιουργικότητα ή την τελειότητα του να είναι όλα τα παιδιά πανομοιότυπα όπως όλες οι ταμπέλες «STOP» ενός δρόμου; Πώς γίνεται η τελειότητα να προηγείται της δημιουργίας, εφόσον μέσα από την δημιουργία τα παιδιά ανακαλύπτουν την μοναδικότητα και συνάμα τον εαυτό τους; Πολλά τα ερωτήματα!
Είναι «έξυπνο» ένα παιδί που μαθαίνει πιο γρήγορα το μάθημα της γλώσσας από ένα άλλο ή είναι σημαντικό να την μάθουν και τα δύο και αν την μάθει γρήγορα μόνο το ένα, τότε το άλλο… Ελαττωματικό( βαριέται, δεν είναι έξυπνο, δεν είναι γρήγορο, υστερεί κ.α.) = ταμπέλα.
Ξέρετε, αυτή την ταμπέλα δεν χρειάζεται να την επικοινωνήσουμε για να την καταλάβει ένα παιδί, αρκεί να την αισθανθούμε και κατ’ επέκταση να την δείξουμε όπως η ίδια η κοινωνία απαιτεί. Σε κανέναν δεν αρέσει να τον κατατάσσουν, πόσο μάλλον να τον «παρασημοφορούν», οπότε γιατί να αρέσει αυτό σε ένα παιδί όπου μπροστά του απλώνεται ένας πολύ μακρύς δρόμος αναζήτησης μαθημάτων.
Τα παιδιά βρίσκουν τον δρόμο τους χωρίς ταμπέλες επειδή έχουν διορατικότητα, εμείς ας τους φτιάξουμε έναν δρόμο χωρίς αυτές διότι αφορά στη ζωή και όχι μια πόλη!
Ευχαριστούμε την κ. Λοράνδου για την ενημέρωση.
follow us on twitter
