Μάς ενημερώνει η Ψυχολόγος Λοράνδου Α. Αριάδνη
Ο γνωστός Πίτερ Παν ήταν ένα ξέγνοιαστο, σκανδαλιάρικο, γεμάτο χαρά παιδί. Αρνιόταν να μεγαλώσει γι αυτό και απομονώθηκε στη “Χώρα του Ποτέ”, όπου εκεί με τους φίλους του μαζί, ζούσαν την κάθε στιγμή όσο πιο έντονα γινόταν χωρίς την παρέμβαση των ενηλίκων.
Ως ήρωας ο Πίτερ Παν κάποια στιγμή ίσως μας επηρέασε ως παιδιά, όμως το παιδί δεν χρειάζεται να απομονωθεί σε ένα δικό του κόσμο όπως ο ήρωας στη “Χώρα του Ποτέ” για να νιώσει ότι θέλει να είναι γεμάτο χαρά με οτιδήποτε συνεπάγεται αυτό. Απομόνωση σημαίνει και φυλακή οπότε δεν δίνεται η δυνατότητα στο παιδί να ελευθερώσει τα συναισθήματά του, να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα και να εξελιχθεί. Συνεπώς, για να υπάρξει ένταξη και όχι απομόνωση, είναι κατανοητό ότι η συμμετοχή των ενηλίκων (γονέων και άλλων φροντιστών) είναι αυτή όπου θα διαμορφώσει μια ουσιαστική καθημερινότητα για το παιδί.
Πολλές είναι οι φορές όπου οι γονείς λένε ότι το παιδί τους είναι και νιώθει μόνο του είτε στο σχολικό περιβάλλον είτε στην παιδική χαρά. Σε αυτή τη δήλωση γίνεται αντιληπτή η έννοια της απομόνωσης του παιδιού που ίσως και να οφείλεται σε σχολικό εκφοβισμό, όχι όμως πάντα! Εφόσον γίνει αντιληπτό ότι δεν πρόκειται για σχολικό εκφοβισμό, τότε ίσως θα ήταν χρήσιμο να κοιτάξουμε τι συμβαίνει μέσα στο σπίτι. Αν η καθημερινότητα στο σπίτι αποτελείται από φωνές, παραμέληση, ή απουσία επικοινωνίας, αυτομάτως το παιδί «αποτραβιέται» και απομονώνεται. Όσο συχνότερες είναι οι αυτές οι δυσκολίες στη ζωή του παιδιού, τόσο περισσότερο διακόπτει την ανεμελιά που απαιτεί η ηλικία του, καθώς και δημιουργούνται δυσκολίες στις κοινωνικές δεξιότητες και κλείνεται στον εαυτό του. Αναγνωρίζοντας ότι αυτές οι δυσκολίες δημιουργούν την απομόνωση του παιδιού, τότε η συμμετοχή μας στην εξομάλυνση αυτών είναι το «σχέδιο δράσης» όπου οφείλουμε να εντάξουμε επίσης στην καθημερινότητα του.
Εν αρχή, συμμετέχουμε ως έμπιστοι ενήλικες προς το παιδί.
Συμμετέχουμε σε αυτό που έχει να μας πει το παιδί ακόμα και αν αυτό που θα μας εκφράσει δεν είναι κατανοητό στα δικά μας αφτιά.
Συμμετέχουμε δίνοντας χρόνο στο παιδί να αναπτύξει τις κοινωνικές δεξιότητες που μπορεί να διαθέτει καθώς να αναπτύξει και άλλες.
Συμμετέχουμε στα δικά του συναισθήματα με το να τα αποδεχόμαστε και να βρίσκουμε μαζί εναλλακτικούς τρόπους έκφρασης των «αρνητικών» συναισθημάτων ώστε να μην αποδυναμώνεται και κατ επέκταση απομονώνεται το παιδί.
Συμμετέχουμε στην κοινωνικότητα του με το να ενθαρρύνουμε το παιδί να βρίσκει φίλους έστω και περιστασιακούς (π.χ. οι φίλοι της παιδικής χαράς) για αρχή.
Συμμετέχουμε όσο καλύτερα γίνεται στη δημιουργία ενός ασφαλούς περιβάλλοντος μέσα στο σπίτι όπου η φωνές θα γίνουν συζήτηση, η παραμέληση θα γίνει χρόνος και φροντίδα, η απουσία επικοινωνίας θα γίνει χώρος και χρόνος επίσης για συζήτηση.
Συμμετέχοντας σε όλα αυτά με πίστη, το παιδί θα επιλέξει να εξελιχθεί και να μην «ονειρεύεται» Χώρες απομόνωσης ώστε να ζήσει την παιδικότητά του.
Ο Πίτερ Παν ανήκει στην ανεξάντλητη σφαίρα της σίγουρα υπέροχης φαντασίας και τα παιδιά ανήκουν στην πραγματικότητα και στην δημιουργία της φαντασίας, ας τα βοηθήσουμε να συμμετέχουν σε αυτή ως ήρωες ξέγνοιαστοι, ανέμελοι, χαρούμενοι, ελεύθεροι και όχι Απομονωμένοι!
Ευχαριστούμε την κ. Λοράνδου για τις πληροφορίες
