Μάς ενημερώνει, η ψυχολόγος Αριάδνη Α. Λοράνδου
Ένα ταξίδι ξεκινά από μια αφετηρία και κατά την διάρκεια του, προσφέρει στο άτομο γνώση μέσα από τις διαδικασίες και τις εμπειρίες όπου παρουσιάζονται. Προσφέρει μία συνεχή μάθηση, ακόμα και όταν αυτή η μάθηση έχει περισσότερα εμπόδια παρά ευκολίες. Ένα τέτοιο ταξίδι είναι η Δυσλεξία.
Η δυσκολία όπου αντιμετωπίζει ένα μεγάλο ποσοστό παιδιών στην διαδικασία του διαβάσματος, στην κατανόηση, στην ορθογραφία, στη γραφή και στα μαθηματικά. Ένα παιδί που έχει δυσκολίες σε όλα τα παραπάνω δεν σημαίνει πως δεν βλέπει σωστά αυτό που γράφει, όχι, προκαλείται από ένα πρόβλημα φωνολογικής επεξεργασίας που σημαίνει ότι όσοι επηρεάζονται από αυτό έχουν δυσκολία, όχι στο να δουν τη γλώσσα αλλά στο να την χειριστούν και, ναι, είναι ευφυή παιδιά. Αυτό σημαίνει ότι κάθε φορά που διαβάζουν κάτι πρέπει να το αποκωδικοποιούν π.χ. τη λέξη «υπέροχο» την χωρίζουν υπέ-ρο-χό. Ο χρόνος της αποκωδικοποίησης δυσκολεύει την διαδικασία ομαλής παρακολούθησης σε μία τάξη σε σχέση με τα υπόλοιπα παιδιά.
Ο εγκέφαλος χωρίζεται σε δύο ημισφαίρια. Το αριστερό ημισφαίριο είναι υπεύθυνο για τη γλώσσα, άρα και για την ανάγνωση, ενώ το δεξί ημισφαίριο σχετίζεται με χωρικές δραστηριότητες. Έρευνες μαγνητικής τομογραφίας έχουν δείξει ότι ο εγκέφαλος των ατόμων με δυσλεξία βασίζεται στο δεξί ημισφαίριο και το μετωπιαίο λοβό. Αυτό σημαίνει πως όταν διαβάζουν μία λέξη, ακολουθείται ένας μακρύτερος δρόμος στον εγκέφαλο τους που ίσως καθυστερεί στο μετωπιαίο λοβό. Μιλάμε λοιπόν για μία νευροβιολογική δυσλειτουργία, η οποία όμως με μία πολύ-αισθητηριακή παρέμβαση παύει να είναι δυσλειτουργία και είναι αντιμετωπίσιμη.
Γνωρίζοντας ότι μιλάμε για ανθρώπους, μπορούμε να κατανοήσουμε ότι τα συμπτώματα δεν είναι ίδια σε όλα τα παιδιά. Άρα, αντιλαμβανόμαστε ότι το κάθε παιδί είναι ξεχωριστό! Τόσο ξεχωριστό που αδυνατούν κάποιοι να το αντιληφθούν και συνεπώς να το αποδεχτούν. Έτσι ξεκινά το ταξίδι για το ίδιο το παιδί αλλά και για την οικογένεια του. Πως θα ενταχθεί ως ένα απόλυτα ενεργό μέλος δίχως να αξιολογηθεί άδικα. Η διαδικασία της μάθησης αφορά όλους ανεξαρτήτως εάν ο «Α» χρειάζεται 1(μία) ώρα διαβάσματος ή εάν ο «Β» χρειάζεται μισή ώρα διαβάσματος. Ο χρόνος είναι κάτι διαδικαστικό και όχι απαραίτητο για την μάθηση. Λιγότερος χρόνος στην διαδικασία της μάθησης δεν μαρτυρά απαραίτητα ευφυΐα. Δυστυχώς, τα παιδιά που αντιμετωπίζουν δυσλεξία κρίνονται σύμφωνα και με το παραπάνω κριτήριο όπου εκεί το παιδί που ήδη νιώθει ότι «υστερεί», αποξενώνεται ακόμα πιο πολύ. Αρχίζει να νιώθει πως δεν είναι ικανό, πως δεν φτάνει η προσπάθεια του, πως δεν είναι αυτό «το κάτι». Ένα από τα πιο έντονα συναισθήματα που βιώνει είναι η έντονη ανησυχία (άγχος). Έχοντας να αντιμετωπίσει μία μαθησιακή δυσκολία και παράλληλα μία λαθεμένη κρίση των άλλων, γίνεται νευρικό και μπερδεμένο. Ο συνδυασμός αυτών των δύο, ερεθίζει το παιδί και το καθιστά ακόμη πιο ευάλωτο στο κοινωνικό περιβάλλον. Και έπεται συνέχεια! Η νευρικότητα δημιουργεί θυμό και ο θυμός στρέφεται προς την οικογένεια και το εκπαιδευτικό σύστημα. Μπορεί να παρατηρήσουμε ένα παιδί παθητικό στο σχολείο και θυμωμένο στο σπίτι ή το αντίθετο ή γενικώς παθητικό ή γενικώς θυμωμένο. Οπότε η εικόνα του εαυτού γίνεται ευάλωτη.
Η συνεχής προσπάθεια να αποδείξει ότι αξίζει ενώ κανείς δεν το βλέπει, του προκαλεί αισθήματα κατωτερότητας. Νιώθει ανίσχυρο. Τίποτα δεν σταματά εκεί, θυμός, άγχος, νευρικότητα αλλά και θλίψη, πόνος ίσως. Ψάχνει την θετικότητα γύρω του διότι καμιά δυσκολία δεν αποτελεί πρόβλημα. Εφόσον το παιδί δεν νιώθει καλά, τότε το οικογενειακό περιβάλλον επηρεάζεται. Ο οικογενειακός αστερισμός, ο οποίος αφορά στη θέση κάθε μέλους στην οικογένεια, κλονίζεται. Η μητέρα ή ο πατέρας, ο/η σύζυγος, έχουν επιπλέον ρόλους, του εμψυχωτή, δασκάλου οπότε η κάθε θέση (ρόλος) χάνει την αυτόνομη και ουσιαστική της δύναμη. Αποτέλεσμα, εντάσεις, αδιέξοδα.
Χρειάζεται να αντιληφθούμε ότι η Δυσλεξία αφορά σε τρείς παράγοντες: το παιδί, το δάσκαλο, την οικογένεια. Αυτοί οι τρείς παράγοντες χρειάζεται να αναζητούν την πανανθρώπινη συμπεριφορά που ονομάζεται, συνεργασία. Αναγνώριση, αποδοχή, προσαρμογή. Η συνεργασία αυτή πρέπει να στοχεύσει προς την αναγνώριση των δυνατοτήτων του παιδιού, διότι είναι πολλές. Εμείς χρειάζεται να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες ενός ατόμου-παιδιού ως μία ευκαιρία για περισσότερη μάθηση δική μας και του παιδιού. Πριν τοποθετήσουμε ταμπέλες, χρειάζεται να σκεφτούμε με το μυαλό αλλά και με την καρδιά. Πίστη χρειάζεται!!!
«Τα λιοντάρια κοιμόντουσαν. Κάθε φορά που η Δυσλεξία ερχόταν στο ζωολογικό κήπο, ποτέ δεν έκαναν τίποτα εκτός από τον ύπνο όπως οι γάτες» Kristofer Irons, 2012, “Dyslexia”
Αν και δεν χρειάζονται αποδείξεις, ιδού:
-
Hans Christian Andersen (ο γνωστός παραμυθάς)
-
Pablo Picasso ( ζωγράφος)
-
Muhammad Ali (πυγμάχος)
-
Albert Einstein ( αδιαμφισβήτητα επιστημονικό μυαλό)
…και η λίστα δεν έχει τέλος.
Ευχαριστούμε κ. Λοράνδου για τις πληροφορίες
