Μάς ενημερώνει, η ψυχολόγος, Αριάδνη Α. Λοράνδου
Μια Ινδιάνικη Παροιμία λέει, «Εάν συνεχίσουμε να μολύνουμε το δικό μας σπίτι, θα ασφυκτιούμε στα δικά μας απόβλητα».
Συνειδητοποιούμε άραγε ότι μολύνουμε, κάποιες φορές ή τις περισσότερες, το σπίτι μας; Όχι, αν μολύνουμε τα πλακάκια, τα έπιπλα και τους τοίχους, αλλά εάν μολύνουμε τον εαυτό μας και κατ’ επέκταση τα μέλη της οικογένειάς μας. Αν δεν το συνειδητοποιούμε, τότε προτιμάμε το σπιτικό να λέγεται σπίτι.
Σε αυτό λοιπόν το «σπίτι» σταματά η άλλοτε όμορφη παιδική ηλικία και μεγαλώνοντας δεν πιστεύουμε ότι κάποιος θα μάς την δώσει πίσω. Σε αυτό το «σπίτι» η καρδιά αδημονεί να ζήσει κάτι όμορφο όμως συνεχώς απογοητεύεται. Η ατμόσφαιρα αυτού του σπιτιού κατακλύζεται από φωνές και χώρους απομόνωσης. Ο χρόνος δεν έχει ποτέ καιρό να δοθεί και συνεχώς σπαταλιέται ανούσια, ανώφελα. Τότε ο καθένας είναι μόνος, πληγωμένος, ντροπιασμένος. Οι επιθυμίες ευνουχίζονται και δίνονται μόνο καθήκοντα. Μολύνεται η ύπαρξη του κάθε μέλους της οικογένειας. Να, σιγά σιγά, ένας ένας απομακρύνεται! Τώρα το «σπίτι» είναι απλώς ένα οικοδόμημα.
Ας αναζητήσουμε ένα «σπιτικό» στη θέση αυτού του οικοδομήματος. Σε αυτό όπου η οικογένεια ζει ως αδιάσπαστη ομάδα, όχι με φανατισμούς αλλά ως στήριγμα. Σε αυτό όπου το παιδί ζει την παιδικότητα του και οι ενήλικοι την εξέλιξη τους. Στο σπιτικό χρησιμοποιείται η γλώσσα της άνευ όρων επικοινωνίας, αυτή που δεν επιβάλλεται και δεν κυριαρχεί. Η ύπαρξη του κάθε μέλους αντιμετωπίζεται με σεβασμό και δεν αφήνει να μολυνθεί το σύνολο. Ένα σπιτικό μπορεί να είναι και παλάτι και ανάκτορο, εφόσον μέσα κατοικούν βασιλιάδες και όχι εξουσιαστές.
Αν καθαρίσουμε ένα σπίτι από τις μολύνσεις όπου εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε, τότε θα ζούμε όμορφα στο σπιτικό μας.
Ευχαριστούμε την κ. Λοράνδου για τις πληροφορίες.
