Αριάδνη Λοράνδου: Όταν το “τραύμα” δημιουργεί μοναξιά, φυγή, έκρηξη, ντροπή
Κάθε Τετάρτη στο Γλυφάδα metropolitans, η ψυχολόγος, Αριάδνη Α. Λοράνδου
Εάν αφήσουμε το αποτύπωμα μας στην άμμο, σίγουρα θα πάρει σχήμα και όταν σκάσει το κύμα στην ακρογιαλιά, θα το εξαφανίσει. Στην ψυχή μας όμως, όταν αποτυπωθεί μία δύσκολη κατάσταση, δεν εξαφανίζεται τόσο απλά και γρήγορα. Αυτό ονομάζεται Τραύμα, αποτυπώνεται, βιώνεται και ίσως δεν ξεχνιέται.
Κάθε νέα κατάσταση όπου βιώνουμε, μοιάζει σε μια προηγούμενη τραυματική εμπειρία. Τα πρώιμα συναισθήματα διεγείρονται, ξυπνάνε και είναι ακόμη πιο έντονα. Οι αισθήσεις μας επίσης συμβάλλουν στο να τα ζούμε ξανά και ξανά. Μια μυρωδιά, ο τόνος της φωνής, μια λέξη, μια εικόνα, διεγείρουν το τραύμα. Οτιδήποτε αποτυπώνεται στην ψυχή, έχει την δύναμη να ζει και στο τώρα σαν να μην τελειώνει ποτέ. Το τραύμα δημιουργεί αιχμαλωσία με πόνο. Ο πόνος δημιουργεί μοναξιά, φυγή, έκρηξη, ντροπή και πιστεύουμε πως αυτά θα υπάρχουν μέσα μας εφόρου ζωής, δίχως γιατρειά. Όμως το τραύμα μπορεί να μαλακώσει.
Λόγω του φόβου αναβίωσης, το τραύμα μας δημιουργεί ακινησία, βαραίνει το σώμα μας, μας κρυσταλλώνει. Η ακινησία σταματά με την κίνηση. Η κίνηση θα μας βοηθήσει να μεταβάλουμε μία κατάσταση, θα θρέψει την ψυχή και το σώμα μας με ενδορφίνες ( ηρεμούν, δημιουργούν αίσθημα ευδαιμονίας), και θα ξεκολλήσουμε από σκέψεις όπου μόνο stop μας έβαζαν μέχρι τώρα. Τώρα, οι τραυματικές σκέψεις θα αντικατασταθούν με χαρά, σαν ένα φυσικό παυσίπονο. Ο καθένας γνωρίζει τι θα τον κινήσει, το περπάτημα, η γυμναστική, ο χορός, η κολύμβηση, οι βόλτες στη θάλασσα…
Το τραύμα, επίσης, μας απομονώνει από το κοινωνικό περιβάλλον, το οποίο είναι και απαραίτητο για την εξέλιξη μας. Ίσως νομίζουμε ότι θα γίνουμε «βάρος», ίσως ότι κανείς δεν μπορεί να μας καταλάβει, ίσως νιώθουμε ντροπή για αυτό που έχουμε βιώσει. Όμως, αυτά, τα νομίζουμε, δεν αποτελούν την πραγματικότητα. Χρειάζεται λοιπόν, να μη απομονωνόμαστε και να δίνουμε χρόνο στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους. Η συναναστροφή μας δεν σημαίνει απαραίτητα ότι πρέπει να πούμε ή να μοιραστούμε το τραύμα μας. Εξάλλου, υπάρχουν αμέτρητα άλλα στοιχεία όπου μας χαρακτηρίζουν πέρα από το τραύμα και αυτά αξίζει να τα μοιραστούμε. Η επαφή θα μας ανακουφίσει και θα αντιληφθούμε ότι είμαστε αποδεκτοί.
Η παρέα με τη σειρά της θα δημιουργήσει κοινωνικές δραστηριότητες. Ευκαιρία να κάνουμε κάτι ευχάριστο που σίγουρα δεν θα έχει σχέση με το τραυματικό παρελθόν. Η συμμετοχή μας σε κάτι που επιθυμούσε ή σε κάτι που έχουμε αγαπήσει τώρα, μπορεί να αποτελέσει για εμάς μία αρχή για άλλη πλεύση, πλεύση χαράς, ευγνωμοσύνης και με ουσία.
Ο κάθε άνθρωπος νιώθει «τραυματισμένος» για τους λόγους όπου ο ίδιος γνωρίζει. Το κάθε τραύμα βιώνεται διαφορετικά από άνθρωπο σε άνθρωπο. Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης και δεν χρειάζεται να τεθεί. Αυτό που χρειάζεται είναι να γνωρίζουμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας και ότι δεν είμαστε οι μόνοι! Κάθε τι που βιώνεται, θεραπεύεται.
Ως εδώ, Αρκετά!!!
Ευχαριστούμε την ψυχολόγο Λοράνδου Α. Αριάδνη
