Αριάδνη Λοράνδου: Το παιδί λόγω έλλειψης χρόνου (μας), στο περιθώριο. Στο κλουβί του…

Κάθε Τετάρτη στο Γλυφάδα metropolitans, μάς ενημερώνει η ψυχολόγος Αριάδνη Α. Λοράνδου (a.lorandou@gmail.com)

Λόγω των τεράστιων αλλαγών στην κοινωνία, οι οικογένειες έχουν βάλει στο περιθώριο τις πραγματικές ανάγκες του παιδιού (φυσικές και ψυχολογικές). Το «μεγάλωμα» από την μαμά και τον μπαμπά, το έχουν αναλάβει η γιαγιά και ο παππούς, οι παιδικοί σταθμοί, ξένοι φροντιστές, από μικρή κιόλας ηλικία. Οι γονείς λόγω των ταχύτατων οικονομικών αλλαγών και την απαίτηση για περισσότερες ώρες εργασίας, επιστρέφοντας σπίτι ήδη έχουν περιορίσει τον χρόνο και την όρεξη τους για μια ήρεμη παρέα και την διατήρηση ενός μη αγχωτικού προγράμματος, για το παιδί τους. Κάθε δραστηριότητα γίνεται βιαστικά, πιεστικά και με πολλές απαιτήσεις.

Το παιδί με τη σειρά του, πάει σε φροντιστήριο για εκμάθηση ξένων γλωσσών, σε φροντιστήριο ενίσχυσης απόδοσης των σχολικών μαθημάτων, άθληση σε περισσότερο από ένα αθλήματα και τέλος όταν πια τελειώσει αυτή η απαιτητική ημέρα, γονείς και παιδί επιστρέφουν σπίτι μη έχοντας καταφέρει να ζήσουν ο ένας τον άλλο. Ως τελική διαδικασία, το παιδί κάθεται μπροστά στην τηλεοπτική οθόνη μέχρι να ακούσει το «καμπανάκι» του ύπνου.

Το Σαββατοκύριακο, μια στιγμή ανάσας για τον καθένα, καταλήγει επίσης να είναι μονότονο και σε πολλές περιπτώσεις μη δημιουργικό. Άλλοτε, γονείς και παιδιά κλείνονται σε έναν παιδότοπο ή τα παιδιά αναγκάζονται να κάθονται στην καρέκλα μιας καφετέριας όπου πρέπει να είναι ήσυχα.

Το παιδί μπαίνει σε κάποιες διαδικασίες όπου το καθιστούν σκλαβωμένο. Και να θέλει, δεν μπορεί να δημιουργήσει, να εξερευνήσει, να αποφασίσει τί είναι αυτό που το ευχαριστεί. Ο χρόνος δεν δίνεται ποτέ ως μια ευκαιρία για να νιώσει ότι όντως είναι παιδί και αν δοθεί, πάλι δεν είναι προς δική του ευχαρίστηση. Μπαίνει στο περιθώριο λοιπόν, μιας απαιτητικής κοινωνίας όπου δεν δέχεται την ανάγκη του, για ελεύθερο χρόνο και δικαίωμα επιλογής. Γίνεται ένα καθόλα εργατικό ον όπως ακριβώς οι γονείς του, όπου εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο οφείλει να είναι άψογο στα μαθήματα, στα φροντιστήρια, στις δραστηριότητες, στους τρόπους.

Σαν σε ένα κλουβί, κι ας ακούγεται υπερβολικό, όπου ανοίγει το πορτάκι μόνο και μόνο για να αποδειχθεί εάν είναι υπάκουο και αποτελεσματικό, ζει το παιδί. Αν αποδειχθεί μη ικανό σε όλες αυτές τις υποτιθέμενες ανάγκες, τότε περιθωριοποιείται και περιθωριοποιεί το ίδιο τον εαυτό του, μπαίνοντας πάλι πίσω στο κλουβί. Μετά, αρχίζει η κοινωνία και λέει, το παιδί σας δεν κάνει φίλους, το παιδί σας είναι απομονωμένο, το παιδί σας δεν έχει πλούσιο λεξιλόγιο, το παιδί σας κάτι έχει, το παιδί σας είναι πίσω από όλα τα άλλα παιδιά, το παιδί σας δυσκολεύεται να προσαρμοστεί, το παιδί σας …βαριέται και μετά κενό – περιθώριο!