«ΣΟΚ! ΔΕΝΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΕ ΑΥΤΙΣΜΟ ΣΤΑ ΚΡΕΒΑΤΙΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΛΕΓΧΟΥΝ»
|| ΚΑΘΕ ΤΕΤΑΡΤΗ, στο Γλυφάδα metropolitans, η ψυχολόγος Αριάδνη Α. Λοράνδου ||
Αυτόν τον τίτλο είδα αυτές τις ημέρες σε μία ενημερωτική εκπομπή και αναρωτήθηκα: Σοκ, για ποιόν; Για εμάς τους ανθρώπους που θαρρούμε ότι έχουμε εξελιχθεί; Για την κοινωνία που ασχολείται μόνο πως θα κερδίσει χρήματα ή πως δεν θα τα χάσει; Για τα άτομα που «ξέρουν» ότι δεν έγινε και κάτι να δέσεις έναν άνθρωπο, είναι εύκολο και βολικό.
Ακούστε, διότι την κραυγή κάποιες φορές δεν μπορούμε να την ακούσουμε, η απομόνωση ενός ατόμου στον εαυτό του είναι ιδιότητα των υποτιθέμενα φυσιολογικών. Αυτοί που θαρρούν πως μπορούν να ελέγχουν τους ανθρώπους δένοντας τους σε κρεβάτια σαν να τους έχρησε κάποιος ως δήμιους. Αυτούς που διδάχτηκαν να ζουν ως εξορκιστές. Αυτούς που αντιμετωπίζουν τον κάθε άνθρωπο ως ασθενή. Αυτούς που δεν μπορούν να θυμηθούν πως ζούσαν οι άνθρωποι στο παρελθόν και είναι καταδικασμένοι να επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη.
Υποτίθεται πως οτιδήποτε πράττουμε έχει έναν σκοπό. Η πράξη να δένεις ανθρώπους, Σήμερα, τι σκοπό έχει; Είναι σκοπός μας να πονάμε έναν άλλο άνθρωπο; Είναι σκοπός μας να εξουσιάζουμε διότι έτσι νιώθουμε ισχυροί αν και μικροί; Είναι σκοπός μας να βασανίζεται κάποιος άλλος άνθρωπος ώστε να αισθανόμαστε ότι εμείς είμαστε καλά; Είναι σκοπός μας να εδραιώσουμε έναν σύγχρονο Καιάδα ή να φτιάξουμε Άριες φυλές;
Δεν διαφέρουμε σε τίποτα από τα τότε χρόνια που οι άνθρωποι δεν γνώριζαν, απλώς έχουμε στολίσει τον εαυτό μας με μία ιδέα εξέλιξης για να καλύπτουμε την αγριότητά μας. Η βαρβαρότητα παραμένει ανεξάντλητη και διεστραμμένη. Οτιδήποτε διαφέρει από εμάς τους τέλειους, το θεωρούμε ασθένεια και πρόβλημα, γι’ αυτό και το τιμωρούμε. Ο κόσμος που ζούμε είναι σκληρός, ας μην απατόμαστε. Η ανθρώπινη παραφροσύνη υπάρχει. Γνωρίζουμε το λογικό και το παράλογο κι όμως επιλέγουμε το παράλογο γιατί αυτό δεν έχει ευθύνες, δεν φαίνεται, είναι ύπουλο και μας κάνει πιο δυνατούς. Η κραυγή δεν βγαίνει πάντοτε από αυτόν που πονά αλλά θα βγει και από αυτόν που αδικεί τους ανθρώπους. Αυτός που πονά, υπομένει και αυτός που αδικεί θα μάθει πως είναι να πονάς. Δεν είναι εκδίκηση, όχι, έτσι είναι ο κύκλος της ζωής.
Ευχαριστούμε την ψυχολόγο Λοράνδου Α. Αριάδνη
