Γράφει η Ελένη Δεναξά, Ψυχολόγος
“Ελευθερία είναι η θέληση να είναι κανείς υπεύθυνος απέναντι στον εαυτό του”.
Φρήντριχ Νίτσε
Σε μια κοινωνία που δείχνει να εξελίσσεται, τα κοινωνικά στερεότυπα καλά κρατούν.
Τι κι αν έκανες αγώνες για μια ισότιμη σχέση, τι κι αν διεκδίκησες περισσότερους ρόλους απ’ ό,τι στο παρελθόν και τους έφερες εις πέρας, τι κι αν απέδειξες τί μπορείς να καταφέρεις μέσα στον χρόνο, ερωτήματα τύπου «Πότε θα κάνεις παιδιά;» ή «Ακόμα να παντρευτείς; Τί περιμένεις;», θα είναι πάντα αυτά που θα σε ακολουθούν, σαν να είναι τελικά η μητρότητα αυτή που καθορίζει τη σημασία της ύπαρξής σου. Είναι όμως;
Ξέρω πως δεν είναι λίγες οι φορές που, όταν ήρθες αντιμέτωπη με τέτοια ερωτήματα, μέσα σου αναρωτήθηκες εάν πραγματικά θέλεις να γίνεις μητέρα, αλλά την ίδια στιγμή άκουγες τη φωνή των βαθειά ριζωμένων αντιλήψεων να σου λέει:
«Μα αυτός είναι ο προορισμός του ανθρώπου, να κάνει οικογένεια».
Είναι όντως αυτός ο προορισμός του ανθρώπου;
Αδιαμφισβήτητα ο θεσμός της οικογένειας είναι ένα σημαντικό κομμάτι στη ζωή του καθενός από εμάς και μπορεί να χαρίσει πολλές μοναδικές στιγμές. Δεν είναι όμως πανάκεια για να νιώσει κανείς την ευτυχία. Γι’ αυτό καλό είναι η απόφαση για οικογένεια να αποτελεί μια συνειδητή επιλογή και επιθυμία. Σε διαφορετική περίπτωση, έχοντας κατά νου ότι έτσι πρέπει να γίνει, προσδίδεται στην επιλογή μας αυτή μια χροιά καταναγκασμού. Κι όπως κάθε καταναγκασμός, έτσι κι αυτός, προκαλεί πίεση, άγχος, στενοχώρια και πολλές φορές οδηγεί είτε σε λανθασμένες αποφάσεις είτε σε δυσάρεστα συναισθήματα, όπως ματαίωση, απογοήτευση και αποτυχία, πόσο μάλλον στην περίπτωση που υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες που καθιστούν ανέφικτη την δημιουργία οικογένειας, όπως για παράδειγμα η δυσκολία απόκτησης παιδιού.
Γνωρίζοντας την ισχύ του «πρέπει» στη ζωή μας λοιπόν, θεωρώ πως είναι βοηθητικό για αρχή να έχουμε επίγνωση ότι συχνά συμβαίνει, τα πρέπει να θολώνουν τα θέλω μας και τα στερεότυπα μέσα στα οποία μεγαλώνουμε να μας εγκλωβίζουν στην πεποίθηση ότι δεν μπορούμε, δεν γίνεται να είμαστε διαφορετικές, γιατί δεν θα μπορέσουμε να γίνουμε αποδεκτές.
Και ενώ μπορεί να ζούμε γι’ αυτή την αποδοχή, να παλεύουμε γι’ αυτό το «Μπράβο», να αποσκοπούμε στην όποια αναγνώριση, να επιδιώκουμε να αποδείξουμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε σε όλους τους τομείς με όποιο κόστος, έρχεται η στιγμή που συνειδητοποιούμε πως κανένα «Μπράβο» δεν είναι αρκετό για να μας κάνει να χαρούμε… Ίσως ποτέ δεν ήταν. Ξέρεις γιατί; Γιατί κανένα «Μπράβο» δεν είναι πιο σημαντικό από αυτό που εσύ η ίδια θα πεις στον ίδιο σου τον εαυτό.
Αν τη στιγμή αυτής της συνειδητοποίησης κλείσεις τα μάτια, φοβούμενη να στρέψεις τον φακό σε σένα την ίδια, αυτή η αναζήτηση της αποδοχής των άλλων θα συνεχίζεται και το αδιέξοδο θα μεγαλώνει, με αποτέλεσμα η επιλογή για έναν «ευτυχισμένο γάμο» να μοιάζει μονόδρομος. Κι αυτό, γιατί επέλεξες να μην έρθεις αντιμέτωπη με τους φόβους σου. Ίσως γιατί αισθάνεσαι πως δεν έχεις δικαίωμα να φοβάσαι, να έχεις αμφιβολίες, άλλου είδους φιλοδοξίες, να μην θέλεις ή, το πιο σημαντικό απ’ όλα, να ΜΗΝ ΜΠΟΡΕΙΣ να γίνεις μητέρα. Εξάλλου κανείς δεν σε ρωτάει, κανέναν δεν νοιάζει, γιατί γι’ αυτούς που ρωτούν χωρίς να έχουν σκεφτεί τίποτα από τα παραπάνω, έτσι είναι να γίνει.
Εδώ είναι και η παγίδα. Οι άνθρωποι αυτοί υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν, είναι μελή της κοινωνίας που ζεις και θα συνεχίσουν να είναι. Αυτό που εσύ είναι καλό να αντιληφθείς είναι ότι το ζήτημα δεν είναι αυτοί, αλλά εσύ. Το πώς στέκεσαι μέσα σε αυτή την κοινωνία. Με ποιες θέσεις και ποιες πεποιθήσεις. Πόσο ξεκάθαρες σου είναι και πόσο τις έχεις αποδεχτεί. Μόνο όταν βρεις απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα, θα αισθάνεσαι την ασφάλεια και τη σιγουριά να στηρίξεις οποιαδήποτε επιλογή σου και να αντιμετωπίσεις οποιαδήποτε δυσκολία και αν προκύψει. Μόνο τότε θα αντιληφθείς πως η μόνη μάχη που έχεις να δώσεις είναι με τον ίδιο σου τον εαυτό και με κανέναν άλλον.
Κλείνοντας λοιπόν, και απευθυνόμενη σε όλες εσάς τις Γυναίκες του σήμερα, στις νεότερες, στις μεγαλύτερες, σε αυτές που φοβούνται, σε αυτές που τολμούν, σε αυτές που ξέρουν τι θέλουν και σε αυτές που ακόμα το ψάχνουν, αλλά συνάμα και σε όλους εσάς τους αυστηρούς κριτές, θα ήθελα να πω ότι καλό είναι μην ξεχνάτε πως μπορεί να μεγαλώσαμε με παραμύθια που «ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα», με πρίγκιπες και βασιλόπουλα, αλλά η ζωή δεν είναι ένα κλασικό παραμύθι. Πέρα από όμορφες στιγμές, επιτυχίες και διασκέδαση, έχει δυσκολίες, ματαιώσεις και απογοητεύσεις. Κάθε νόμισμα έχει δύο πλευρές εξάλλου. Τίποτα δεν είναι μόνο δύσκολο ή μόνο εύκολο, μόνο ευχάριστο ή μόνο δυσάρεστο. Το θέμα είναι πώς επιλέγουμε να βλέπουμε το καθετί. Γιατί, όποια απόφαση κι αν πάρει κανείς, όποιον δρόμο κι αν ακολουθήσει, την εκάστοτε χρονική στιγμή είναι μία επιλογή, ανάμεσα σε πολλές που έχει. Το μόνο που χρειάζεται είναι να επιλέξει να τις δει.
Γι’ αυτό, στο ερώτημα αν τελικά η οικογένεια είναι ο προορισμός του ανθρώπου και κατά συνέπεια η μητρότητα ο προορισμός της κάθε γυναίκας, εγώ απαντάω:
«Προορισμός του ανθρώπου είναι να ζει ευτυχισμένος όπως ο ίδιος επιλέξει». Να μάθει να δίνει χώρο στα θέλω του και να σέβεται τις δυσκολίες του. Να ακούει τι κρύβεται πίσω από αυτές και να δίνει χρόνο. Με λίγα λόγια, να είναι σε επαφή με τον ίδιο του τον εαυτό και αργά ή γρήγορα θα πάρει τις απαντήσεις που έχει ανάγκη.
Ευχαριστούμε την κ. Δεναξά για τις πληροφορίες
=> Διαβάστε επίσης:
Πρίγκηπες και Νεράϊδες σε αμοιβαία αναζήτηση
Τα όρια προστατεύουν τα παιδιά, δεν τα καταστρέφουν!
