ΣΤΡΟΦΗ ΕΚ ΤΩΝ ΕΣΩ: Αγκαλιάζοντας τον κακό μας εαυτό
Γράφει η Κοινωνική Λειτουργός, Μαρία Μελέκου
|| ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ ||
ΤΟΝ αχάριστο, υπερφίαλο και μονομανή. Τον απελπιστικά περίπλοκο, πάσχοντα και αθέατο εαυτό, τον επιμελώς κρυμμένο από τη σφαίρα του πραγματικού, και δέσμιο τόσο από έμψυχες όσο και από υλικές εξαρτήσεις, που όσο αυτές θα τον οδηγούν να ορθοποδεί σε μία υπαρκτική κατάσταση, άλλο τόσο θα τον απομακρύνουν από τη λυτρωτική αλήθεια του.
Ωστόσο, πού πραγματικά είναι δοσμένη η επιθυμία του καθενός από εμάς; Στο χτίσιμο ενός ιδανικού ή εξιδανικευμένου εαυτού; Είμαστε εν τέλει σε θέση να εντοπίσουμε αυτή την ειδοποιό διαφορά; Και αν Ναι, πόσες άμυνες είμαστε προδιατεθειμένοι να θυσιάσουμε σε αυτό το προσωπικό ταξίδι που οδεύει στη νηφαλιότητα και το χτίσιμο ενός αμιγώς ώριμου ψυχισμού;
Οι αισιόδοξοι και ονειροπόλοι επιμένουν να αντικρίζουν τον κόσμο σαν μία τεράστια γοτθικού ρυθμού βιβλιοθήκη. Από τα έγκατα μέχρι τον επιβλητικό ουρανό της φιλοξενούνται εκατομμύρια βιβλία. Βιβλία με διαφορετικές υφές, εξώφυλλα, ιστορίες και παλαιότητα. Εξ αυτών, τα σπανιότερα είναι εκείνα με τις τσαλακωμένες σελίδες. Μαζί με το άρωμα της εποχής τους εσωκλείουν και όλα τους τα ψεγάδια, αγκαλιάζοντας έτσι και τα ρυτιδιασμένα φύλλα τους, χωρίς να ντρέπονται γι’ αυτά, αλλά συνεκτιμώντας τα, ως ένα μέρος της ολότητάς τους.
Η πορεία και εξέλιξή μας μέσω αυτής της απόρρητης και ακαθόριστης υπαρκτικής διαδρομής μας, φιλτράρεται επί της ουσίας από τον τρόπο και τους λόγους που αξιοποιούμε το χρόνο, την ικανότητα να δίνουμε και να παίρνουμε εξίσου από τους σημαντικούς άλλους της ζωής μας αλλά και το σθένος να αντιμετωπίζουμε μικρούς και μεγάλους θανάτους, προσωρινές παύσεις ή ανελέητες σιωπές.
Επομένως, θα ήταν χρήσιμο να αντιλαμβανόμασταν την ματαιότητα, να επιστρέφουμε συνεχώς στις τσαλακωμένες μας σελίδες, προσπαθώντας να τις ξεριζώσουμε, να τις αντικαταστήσουμε ή ακόμη να τις επιπλήξουμε για την κατάντια τους, χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι αυτό που κόβει χειρότερα ακόμη και από το πιο αιχμηρό υλικό, είναι ένα θυμωμένο αλλά φαινομενικά αθώο χαρτί.
Όσο δύσκολο και αν φαίνεται ορισμένες φορές, οφείλουμε να λέμε στον εαυτό μας περισσότερα δεν πειράζει και λιγότερα μπράβο, κόντρα στις απαιτήσεις και τις προσδοκίες που μας έχουνε μάθει.
Αγκαλιάζοντας την απόρριψη, τις αποτυχίες, τη μνησικακία και τις θλίψεις μας, αποδεχόμενοι ότι στη ζωή μας θα υπάρχουν και στιγμές που θα γινόμαστε άδικοι, σκληροί, εγωπαθείς και ηλίθιοι, είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε το πιο αληθινό μας συναίσθημα, το οποίο σωματοποιείται μέσω του πόνου που μπορεί να βιώνουμε και αυτό είναι ο φόβος μας.
Ο φόβος μήπως δεν είμαστε αρεστοί, μήπως μας απορρίψουνε, ο φόβος ότι θα παραμείνουμε στάσιμοι και αδρανείς, μίζεροι και σκυθρωποί, μικροπρεπείς και ασήμαντοι. Και σε αυτό το κρίσιμο σημείο, καλούμαστε να κάνουμε μία επιλογή: αν θα του γυρίσουμε την πλάτη ή αν θα καθίσουμε μαζί του να τον επεξεργαστούμε, να τον βιώσουμε, μέχρι αυτός να κάνει τον κύκλο του και εμείς τελικά αναπλαισιώσουμε τις σημαντικές σταθερές της ζωής μας.
Ίσως η ωριμότητα να ταυτίζεται με την έννοια της αλλαγής, αλλά πολύ περισσότερο και πέρα από αυτήν, είναι συνώνυμη με την αποδοχή. Όπως ένας καταθλιπτικός ζωγράφος δεν θα πάψει ποτέ να βρίσκεται εκτός κατάθλιψης, θα είναι δηλαδή εν δυνάμει καταθλιπτικός, όμως πάντα θα έχει την επιλογή να χρησιμοποιεί τα σκοτάδια του σαν έναν εναλλακτικό μαύρο καμβά για να αναδείξει τις πιο φωτεινές και δημιουργικές του επιφοιτήσεις.
Όπως ένας αλαζόνας και υπερόπτης που του αντιμεταβιβάστηκε αυτή του η έπαρση και τελικά θέλησε να μάθει κάτι από αυτήν, κάνοντας μικρά βήματα αυτογνωσίας. Όπως ένας άτολμος που γενναία για μία στιγμή ύψωσε το παράστημά του. Όπως ένας τρελός που κατάφερε για δύο λεπτά να συγχρονιστεί με την κοινή λογική.
Όπως ένας τυπικός, άνθρωπος που αποδέχτηκε τα αδιέξοδά του, αντιμετώπισε τα θηρία του, εναρμονίστηκε με τις αβύσσους του και τελικά κατάφερε να αγκαλιάσει το καθηλωμένο παιδί μέσα του.
Αρκεί μία επιτόπου στροφή. Ολοταχώς για το άγνωστο. Μία στροφή εκ των έσω.
