Να τι μπορεί να συμβεί σε αυτούς που προσπαθούν να δημιουργήσουν πρόβλημα σε φίλους
|| ΚΑΘΕ ΤΕΤΑΡΤΗ ||
στο Γλυφάδα metropolitans, η ψυχολόγος Αριάδνη Α. Λοράνδου
«Κάποτε, σε μια μικρή σπηλιά ζούσε μία τίγρης και το μωρό της. Μια μέρα ενώ κυνηγούσε, συνάντησε μια μικρή αλεπού, την οποία πήρε μαζί της για να παίζει με το μωρό της. Η αλεπού περνούσε πολύ ωραία αφού δεν χρειαζόταν να κυνηγά καθώς η μαμά τίγρης τους έφερνε το φαγητό, όλη μέρα έπαιζε. Μια άλλη μέρα, ενώ η μαμά τίγρης κυνηγούσε βρήκε ένα μικρό μοσχάρι, το οποίο πήρε μαζί της για να παίζει και αυτό με το μωρό της. Η αλεπού όμως ζήλεψε το μοσχαράκι διότι σκέφτηκε ότι τώρα όλοι θα αγαπούσαν αυτό και ότι δεν θα έμενε φαγητό να φάει. Στην πραγματικότητα τίποτα δεν άλλαξε, αλλά η καρδιά της αλεπούς έσφαλε και άρχισε να σχεδιάζει πως θα εκδικηθεί το μοσχαράκι.
Μια μέρα η μαμά τίγρης αρρώστησε βαριά και λίγο πριν πεθάνει φώναξε το μοσχαράκι και τον γιο της και τους είπε: ‘Αν και δεν είστε από τον ίδιο πατέρα και από την ίδια μητέρα, ωστόσο είστε αδέρφια. Να είσαστε πάντα φίλοι, να μην τσακώνεστε, να ζείτε ευτυχισμένοι μαζί’.
Τότε η αλεπού βρήκε το θάνατο της μαμάς ως μία ευκαιρία να χαλάσει τη σχέση του γιου της τίγρης με το μοσχαράκι. Ένα πρωί η αλεπού πλησίασε τον τίγρη (γιος) και του είπε πως παρόλο που το μοσχαράκι ισχυρίζεται ότι είναι φίλος σου, βαθιά μέσα του σε μισεί και έτσι αποκτά δύναμη για να μπορέσει να σε σκοτώσει. Ο τίγρης έγινε καχύποπτος και θύμωσε ύστερα από αυτά που άκουσε και κάθε μέρα παρακολουθούσε το μοσχαράκι με τον φόβο μήπως τον σκοτώσει. Μετά, η αλεπού πήγε στο μοσχαράκι και του είπε ότι ο αδερφός του όσο περνάει ο καιρός μεγαλώνει και γίνεται όλο και πιο δυνατός ενώ η καρδιά του έχει αλλάξει και προετοιμάζεται να σε σκοτώσει. Ναι, ο τίγρης και το μοσχαράκι ήταν πια εχθροί.
Μια μέρα το μοσχαράκι αποφάσισε να πάει να μιλήσει στον τίγρη: ‘Γιατί θέλεις να με σκοτώσεις; Δεν σου έχω κάνει κακό και σε αγαπώ’. Ο τίγρης απάντησε: ‘Και εγώ σε αγαπώ το ίδιο και ποτέ δεν σκέφτηκα κάτι τέτοιο’. Τότε συνειδητοποίησαν ότι η αλεπού προσπαθούσε να τους κάνει εχθρούς και έτσι σκέφτηκαν να την εκδικηθούν. Κάθε μέρα που περνούσε έδιναν την εντύπωση ότι μάλωναν μεταξύ τους ώστε να τους βλέπει η αλεπού, νομίζοντας ότι τα είχε καταφέρει. Σε μια μάχη λοιπόν, μια μέρα, ο τίγρης όρμησε πάνω στην αλεπού και έφαγε…» (Θιβετιανός Μύθος)
Να, τι μπορεί να συμβεί σε αυτούς που προσπαθούν να δημιουργήσουν πρόβλημα σε φίλους, σε γνωστούς και γενικότερα σε ανθρώπους. Η απάτη, έχει τίμημα. Όμως υπεύθυνοι είμαστε και εμείς οι ίδιοι όταν δεχόμαστε τα λόγια κάποιου ως αληθή. Προτιμάμε να δεχτούμε και να αποδεχτούμε αυτό που θα μας ειπωθεί από έναν τρίτο άνθρωπο παρά να εμπιστευτούμε τον εαυτό μας σε αυτό που ήδη γνωρίζουμε. Ίσως το δεχόμαστε διότι εκείνη την στιγμή νομίζουμε πως για να ασχολείται κάποιος μαζί μας σημαίνει ότι είμαστε κάτι ξεχωριστό. Όχι, απλώς δεν μπορούμε να δούμε και να ακούσουμε αληθινά αυτό που είναι γνώριμο σε εμάς. Αφήνουμε την καρδιά, τα συναισθήματα, το μυαλό μας στον έλεγχο κάποιου άλλου, αδύναμου κατά βάση. Λαμβάνουμε μια πληροφορία και χωρίς να αναλύσουμε την δική μας πρώιμη επιλογή, την κάνουμε δική μας έστω και αν είναι ψευδής. Ξεχνάμε τις όμορφες στιγμές και αποδεχόμαστε το κακό λόγο όπου απλά μας έχει μεταφέρει κάποιος άλλος. Αφήνουμε να ‘τρώγονται’ τα σωθικά μας με το να γινόμαστε καχύποπτοι και μέρα με τη μέρα αποδυναμωνόμαστε. Η καχυποψία, μας απαγορεύει να δούμε το καλό και μας γεμίζει εχθρική ενέργεια. Ενώ νιώθουμε όλα αυτά, αδυνατούμε να σκεφτούμε ότι η συζήτηση ως διαδικασία επίλυσης προβλημάτων, είναι αυτή που θα μας ηρεμήσει. Κάνοντας μια συζήτηση με τον άνθρωπο όπου μέχρι πρότινος αγαπούσαμε, για το τι ακούσαμε, για το πώς νιώθουμε, για το τι θέλουμε, τι επιδιώκουμε, είναι το πιο απλό, το καλύτερο, το δίκαιο. Συζητώντας θα βρούμε αυτό που επιθυμούμε.
Τα παιδιά χρησιμοποιούν μία λέξη συνεχώς, ‘Γιατί’, είναι καιρός να την χρησιμοποιήσουμε και εμείς όταν κάποιος θέλει να διαβάλλει έναν φίλο μας ή συνάνθρωπο μας, κάνοντας την ερώτηση: ‘Γιατί μου το λες αυτό;’. Ας βάλουμε τον διαβάλλων (διάβολο) να νιώθει αυτός περίεργα, καχύποπτα και τότε θα….διαμελιστεί!
Ευχαριστούμε την ψυχολόγο Λοράνδου Α. Αριάδνη
