Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΟΥ ΑΣΧΗΜΟΥ

Αυτό το άρθρο γράφτηκε με στόχο να εξυμνήσει τη διαφορετικότητα

και να υπενθυμίσει ότι στον αντίποδα αυτής, υπάρχει ένα  κακό copy/paste

που λίγο πολύ όλοι εφαρμόζουμε στις σχέσεις μας, στον εαυτό, στον τρόπο ζωής μας.

Αφιερώνεται με πολύ αγάπη σε όλους αυτούς που κουβαλούν στίγμα, προκατάληψη

και απόκοσμη ομορφιά……..

Γράφει η ΜΑΡΙΑ ΜΕΛΕΚΟΥ, Κοινωνική λειτουργός

|| αποκλειστικό ||

|| Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΟΥ ΑΣΧΗΜΟΥ ||

…και όχι του εύσχημου.

Η λέξη άσχημο περιέχει δόση από  άλφα στερητικό. Αποτελείται από αυτό το πρώτο γράμμα της αλφαβήτου  και τη λέξη  σχήμα, δηλαδή το άνευ σχήματος. Όταν λοιπόν ο ανθρώπινος νους  “ακούσει”  για κάποιον ή κάτι άσχημο  κατευθείαν δημιουργεί εικόνες αποκρουστικές  και ασύμβατες με τα δικά του standard.

Και όμως ένας απλός ειρμός είναι αυτός που μπορεί να καταστρέψει την ουσία και να μας εμποδίσει να δούμε ότι εννοιολογικά  αλλά και ουσιαστικά υπάρχει πολυσημία και ιδιαιτερότητα.

Αν επιστρέψουμε στην πραγματική ανάλυση του όρου, δηλαδή εμπεδώσουμε ότι άσχημο είναι το άνευ σχήματος, τότε  ίσως καταφέρουμε να ελέγξουμε  τη σκέψη μας και να πούμε ότι πιθανόν πρόκειται για  κάτι το απροσδιόριστο, μη συγκεκριμένο και  ανόμοιο με κάτι άλλο.  Άρα έχουμε κάτι το ιδιαίτερο και ξεχωριστό. Δεδομένων λοιπόν των  θεμελιωδών  ανθρωπιστικών και κοινωνιολογικών θεωριών που συνοψίζουν επάνω στη μοναδικότητα και  διαφορετικότητα του κάθε ατόμου, είμαστε όλοι ά-σχημοι!

Ίσως τελικά η ομορφιά να είναι μία υπερτιμημένη αξία,  μία αέναη προπαγάνδα που αποδέχεται οποιουδήποτε είδους συμμετρία, στην εξωτερική εμφάνιση, τις ανθρώπινες συμπεριφορές, το κοινωνικό γίγνεσθαι,  ακόμα και το δικαίωμα στη ζωή.

Γιατί πρέπει να είμαστε όλοι ίδιοι στον τρόπο που ντυνόμαστε, που μιλάμε, που δουλεύουμε, που ερωτευόμαστε; Αυτή η ομοιογένεια καταντάει τόσο βαρετή και προβλέψιμη που απογοητεύει.

Μήπως αυτή η   επαναλαμβανόμενη μίμηση προτύπων μας αποστερεί το εναλλακτικό και μας εμποδίζει από αυτό που εν τέλει προοριζόμαστε να γίνουμε; Μήπως το όμορφο ή το άσχημο δεν αποτελούν απλά μία υποκειμενική υπόθεση αλλά μία εν δυνάμει λανθάνουσα κατάσταση; Μια  διαδικασία στην οποία ασυνείδητα ή μη τοποθετούμε τον εαυτό μας και τους άλλους;

Σίγουρα το concept της ανθρώπινης δημιουργίας ορίστηκε εξαρχής ώστε τα προϊόντα να είναι handmade. Ας μην γελιόμαστε είμαστε καθόλα χειροποίητοι. Μοναδικοί  και ανεπανάληπτοι. Εξουσιοδοτημένοι να κουβαλάμε ομορφιά και ασχήμια, ιδανικά και μιζέριες, όνειρα και εφιάλτες, φώς και σκοτάδια.

Όμορφοι γινόμαστε όταν δεν ζούμε με συγκατάβαση, πειθαρχούμε τους εγωισμούς, περιορίζουμε τα απωθημένα, αποτάσσουμε τους φόβους, παίρνουμε ρίσκα, δίνουμε χωρίς ανταλλάγματα. Και ακόμα περισσότερο όταν ξεχωρίζουμε την ομορφιά σε μέρη δυσδιάκριτα για πολλούς:

• Στη ρυτίδα ενός γερασμένου προσώπου
• Στο χαμόγελο ενός αυτιστικού παιδιού
• Στην αισιοδοξία ενός ασθενούς
• Στον κόσμο ενός τρελού

|| Στο δικαίωμα που έχουν όλοι στη ζωή, την αγάπη, τον έρωτα, την απόρριψη, την κατάκτηση, την αποτυχία ||

Ίσως ασχήμια να είναι η επιτηδευμένη ομορφιά. Όταν φροντίζουμε πολύ για το έξω αδιαφορώντας για το μέσα. Όταν ζούμε σε βάλτους, ημέρες ίδιες και αδιάφορες, όταν συμβιβαζόμαστε με το τίποτα και γινόμαστε εγωπαθείς και μίζεροι.

Όταν βάζουμε ταμπέλες στους άλλους και κουτάκια στα συναισθήματα και τις σκέψεις μας.

Πιθανόν, για τους λίγους  η ομορφιά να είναι ισοδύναμη της γοητείας. Οι γοητευτικοί άνθρωποι είναι θελκτικοί επειδή μοιάζουν με τη σελήνη. Από κάποια ορατά σημεία αναβλύζουν φως , όμως από την άλλη πλευρά ξέρεις στα σίγουρα ότι υπάρχει μυστήριο και πολύ  σκοτάδι.

Και όπως μάλιστα είχε πει και ο Omar Shariff  γι’ αυτούς, δίνουν την εντύπωση  ότι δεν έχουν επίγνωση της γοητείας τους. Δεν είναι ούτε οι ίδιοι  εις θέσιν  να  διακρίνουν  αυτή τους τη δύναμη και επιρροή που ασκούν στους άλλους.

Ίσως αν ήταν αλλιώς να μην υπήρχε και ουσία.

Μία ουσία που λίγοι θα την καταλάβουν, θα την εκτιμήσουν , θα την αγκαλιάσουν.

Μία αλήθεια που αποδέχεται την άτονη ασχήμια του όμορφου και την πολύτιμη ομορφιά του άσχημου…

Για το Γλυφάδα metropolitans: