Αριάδνη Α. Λοράνδου: «Ηθοποιός σημαίνει φως»
|| ΚΑΘΕ ΤΕΤΑΡΤΗ ||
Γράφει η ψυχολόγος Λοράνδου Α. Αριάδνη
«Ηθοποιός σημαίνει φως», είχε γράψει ο Μάνος Χατζιδάκις μέσα στους στίχους του για την Τέχνη του ηθοποιού. Σε έναν ηθοποιό δίνεται ένας ρόλος μέσα από τον οποίο υποδύεται έναν χαρακτήρα με όλα του τα στοιχεία τα οποία άλλοτε είναι βασισμένα στην πραγματικότητα και άλλοτε στην σφαίρα της φαντασίας. Δεν αντικαθιστά την ζωή του με την ηθοποιία αλλά γνωρίζει την τέχνη και την πραγματικότητα έξω από αυτή. Υποδύεται μόνον όταν ζητηθεί και όταν ηρεμεί από τον ρόλο, ζει κανονικά, ως άνθρωπος.
Σήμερα, κάθε άλλο παρά σπάνιο είναι η υιοθέτηση, του να προβάλουμε κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είμαστε από τη φύση μας. Υιοθετούμε μία δεύτερη πίστη την οποία δεν ενστερνιζόμαστε, όμως παρόλα αυτά την ακολουθούμε πιστά ως ένας ηθοποιός τον ρόλο του στο θέατρο. Απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό δεν είμαστε έντιμοι και ίσως κάποιες φορές αυτή η έλλειψη εντιμότητας μας «επιτρέπει» να εκθέτουμε άλλους ανθρώπους νομίζοντας ότι εμείς είμαστε οι σωστοί, μία λαθεμένη πεποίθηση. Αυτό που είμαστε δεν αφορά ένα κοινό το οποίο οφείλει να μας δει, ακούσει ή χειροκροτήσει, αφορά εμάς τους ίδιους και το πόσο γνήσιος είναι ο εαυτός μας ασχέτως κοινού. Ανεχόμαστε να ζούμε σε έναν εκ πεποιθήσεως ρόλο λόγω του ότι είναι κοινωνικά αποδεκτός και δεν σκεφτόμαστε να τον πετάξουμε προκειμένου να ακολουθήσουμε αυτό που πραγματικά είμαστε.
Φαντάζομαι, ότι είναι πιο εύκολο, ωφέλιμο να ακολουθούμε αυτό που θα μας δοθεί από το κοινό ως ρόλος και να προστατευόμαστε από το προκαθορισμένο, ως πλέον αρεστοί, παρά να ξεγυμνώσουμε την αλήθεια μας, όπως λίγοι πλέον κάνουν.
Μα πώς γίνεται να ζούμε μια πραγματική ζωή και εμείς παρόλα αυτά να τη ζούμε ως ηθοποιοί και όχι ως άνθρωποι.
Μα πώς γίνεται να γνωρίζουμε ότι ο ρόλος που αναλάβαμε δεν είναι αυτός που θέλουμε και παρόλα αυτά να συνεχίζουμε να «παίζουμε» σύμφωνα με αυτόν.
Μα πώς γίνεται να νομίζουμε ότι ο άλλος, το κοινό μας, θα συνεχίζει να μας βλέπει ή ακούει όταν ήδη μετά από πολλές «παραστάσεις» ίδιου περιεχομένου, θα αντιληφθεί ότι κάθε άλλο παρά άνθρωποι είμαστε.
Κανείς δεν θέλει να παίζει στο Θέατρο του Παραλόγου κι όμως οι περισσότεροι είναι πρωταγωνιστές.
Η αυλαία πέφτει όταν ένα θεατρικό έργο τελειώσει και συνήθως αυτή η αυλαία είναι μαύρη και βαριά, γεμάτη σκοινιά…και κάπως έτσι τελειώνει μία θεατρική πράξη. Η αυλαία ενός ανθρώπου μπορεί να μείνει ανοιχτή όταν πάψει ο ίδιος να νομίζει ότι πρέπει να υποδύεται ρόλους και πάψει να σκέφτεται το πώς θέλει να φαίνεται στο κοινό του.
Εδώ δεν παίζουμε, εδώ ζούμε!
Ευχαριστούμε την ψυχολόγο Λοράνδου Α. Αριάδνη
