Μας ενημερώνει η ψυχολόγος Λοράνδου Α. Αριάδνη
«Να’ταν τα νιάτα δυο φορές»,
λέει μία λαϊκή παροιμία και κάποιος φτάνοντας στα γηρατειά όλο και πιο πολύ την ασπάζεται και την εκφράζει είτε φανερά είτε μέσα του.
Όμως τα γηρατειά, όσο κι αν ακούγεται περίεργο είναι απαραίτητα για την ανθρώπινη ψυχή και την εξέλιξη αυτής. Ναι, η γήρανση εξελίσσει τον άνθρωπο εάν προσεγγιστεί με σοφία. Προσφέρει μακροζωία όχι απαραίτητα ηλικιακά αλλά ψυχικά, λειτουργεί ως το καλύτερο botox ψυχής, αρκεί να το βιώσει κάποιος ως αφορμή για ολοκλήρωση του χαρακτήρα.
Ένας χαρακτήρας ξεδιπλώνεται χρόνο με το χρόνο, μέσα από εμπειρίες, αυτές μπορούν να γίνουν η αρχή για ένα ωραίο χτίσιμο των γηρατειών και όχι ως ένας λόγος για αποσύνδεση από τη ζωή. Τα γηρατειά αποτελούν ένα επιπλέον στάδιο ύπαρξης, ανακάλυψης, γι αυτό και έχουν όνομα, τίτλο. Τα πολλά χρόνια ζωής, δυναμώνουν τον χαρακτήρα και τον μετουσιώνουν σε έναν φιλόσοφο όπου οι ιστορίες του αξίζουν να ακουστούν καθώς και να κληρονομηθούν από γενιά σε γενιά. Οι γνώσεις της ζωής με το πέρας των χρόνων δεν θανατώνονται στον βωμό της πύλης του θανάτου αλλά αντιθέτως μετατρέπονται σε θέληση για ζωή.
Η ζωή επεκτείνεται όσο πιο πολύ προχωράμε και εμβαθύνουμε σε αυτό που είμαστε και η έννοια της ηλικίας εξασθενείτε από το μυαλό. Δεν τίθεται θέμα καθοδικής πορείας, επειδή ένας αριθμός (ηλικία) κατατάσσει κάποιον σε μία κλίμακα, αλλά η ίδια η ζωή προσφέρει χώρο για μία ανοδική πορεία ακόμα και στα εξήντα (60) ή εβδομήντα (70) χρόνια. Καθώς γερνά ο άνθρωπος, δεν αναχωρεί από τις στιγμές, δεν σταματά να αισθάνεται, να σκέφτεται, απλώς ηρεμεί η ανάγκη του για τα πολλά, στοχεύει στον εαυτό και στην απόλαυση του «τώρα».
Όντας νέοι, μας λένε «ζήσε τη στιγμή». Ο νέος δυσκολεύεται να κατανοήσει αυτή τη συμβουλή διότι ακόμα ψάχνει, αναζητά εμπειρίες, ενώ ο γηραιός, τις έχει αποκτήσει και πλέον τις χρησιμοποιεί ως έναν θησαυρό που είχε κρυμμένο και τώρα είναι η ευκαιρία να τον ανοίξει και να απολαύσει τα πλούτη των τόσων χρόνων αποθήκευσης! Δεν βιάζεται, περπατάει σιγά, μιλάει απλά, αναζητά μία πολυθρόνα να καθίσει, τρώει ένα πιάτο φαγητό όσο πιο απλό γίνεται, χαίρεται το πολύ πρωινό ξύπνημα, και πίνει καφεδάκι στο μικρότερο ποτήρι!
Κάθε «στάση» που μας προσφέρει η ζωή υπάρχει για να τη ζήσουμε χτίζοντας και άλλες πτυχές του χαρακτήρα μας και όχι να αναλωνόμαστε στο πόσο θα διαρκέσει. Η ηλικία, μας διαχωρίζει κοινωνικά και σε καμία περίπτωση δεν την λαμβάνουμε ως μία αριθμητική αφαίρεση της ζωής. Εξάλλου μιλάμε για τον άνθρωπο και σε καμία περίπτωση για ένα αριθμητικό πρόβλημα.
Δικαίωμα στη ζωή έχει αυτός που θέλει να τη ζήσει, ασχέτως τον χρόνο.
«Μία είναι η αιτία, δεν είναι τα γηρατειά, αλλά ο χαρακτήρας των ανθρώπων».
Ευχαριστούμε την κ. Λοράνδου για τις πληροφορίες
