Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα
Μάς ενημερώνει η Ψυχολόγος Αριάδνη Λοράνδου
“Kάποτε ήταν ένας παπουτσωμένος σκύλος και ο καλύτερος του φίλος ήταν ο λαστιχένιος στρατιώτης. Οι δυο τους διοικούσαν τους σαράντα κλέφτες οι οποίοι κατοικούσαν στο σπίτι των εφτά νάνων”.
Κάποιοι θα αναρωτηθούμε τι λάθος έχει αυτό το παραμύθι, κάποιοι δεν θα το προσέξουμε και κάποιοι θα αφήσουμε την φαντασία μας να δημιουργήσει την συνέχεια του με αυτά ή και με διαφορετικά πρόσωπα και δεδομένα.
Η φαντασία αποτελεί μια από τις πολλές ικανότητες του νου και είναι βασική ανάγκη απόκτησης εμπειριών και διαπαιδαγώγησης των παιδιών. Μέσα από την φαντασία το κάθε παιδί χτίζει κόσμους, εφευρίσκει λέξεις και φτιάχνει ιστορίες, δημιουργεί τέχνη, φανερώνει τα συναισθήματά του. Ας θελήσουμε να πάμε το παιδί μας μια βόλτα στο δάσος όπου δεν έχει ξαναπάει, εκείνο λαμβάνει μια πρωτόγνωρη εμπειρία αλλά και αυτομάτως δημιουργεί εικόνες, πρόσωπα ώστε να θρέψει τον τωρινό αλλά και μελλοντικό του χαρακτήρα. Το παιδί, μέσα σε αυτό το δάσος «ζωντανεύει» ζώα που μιλούν, μικρά ανθρωπάκια που ζουν στα δέντρα, όλα μέρος της φαντασίας του, αλλά και αναγκαία για την εξέλιξή του σε αυτόν τον κόσμο. Αφήνοντας ένα παιδί να επικοινωνεί την φαντασία του, οι γονείς αντλούν πληροφορίες για το συναισθηματικό κόσμο αυτού είτε αφορά στο παρελθόν είτε στο παρόν.
Με άλλα λόγια, η φαντασία αναπαριστά την ψυχή του παιδιού και όλες οι αισθήσεις του αναπτύσσονται καταλαμβάνοντας ένα σημαντικό μέρος του νου, ο οποίος με τη σειρά του κινητοποιεί τη δημιουργικότητα. Μια απόδειξη αυτής της δημιουργικότητας είναι ένα μπλοκ ζωγραφικής, αρκεί μόνο να το ξεφυλλίσουμε και θα δούμε αποτυπωμένες ζωγραφιές γνώριμες σε εμάς τους ενήλικες όπου όμως σε πολλές από αυτές υπάρχουν στοιχεία που μόνο το παιδί έχει φανταστεί και αποτυπώσει στο χαρτί, μια σκάλα με φτερά, μια μπλε καρδιά, ένα ροζ λιοντάρι, ένα άλογο που τρώει χορτάρι αλλά εμείς δεν το βλέπουμε γιατί είναι αόρατο και πολλές άλλες «φανταστικές» ζωγραφιές. Φτάνει μονάχα να ακούσουμε και να δούμε όπως τα μάτια του παιδιού, το «φανταστικό».
Αυτό που αναζητά το κάθε παιδί είναι να συμμετέχουμε και εμείς στη δική του φαντασία, να μην την ακυρώνουμε τοποθετώντας την κρυσταλλωμένη λογική μας σε αυτή καθώς και να το εκλαμβάνουμε ως μια διαδικασία μάθησης δικής μας σε σχέση με το παιδί.
Όλοι θυμόμαστε πως τελειώνει ένα παραμύθι “και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα”, ίσως το θυμόμαστε, γιατί τότε αφήναμε την φαντασία μας να γίνει μέρος του κάθε παραμυθιού και μετά στον ύπνο μας, φτιάχναμε τα δικά μας σενάρια, με ήρωες τους ίδιους μας τους εαυτούς!
Ευχαριστούμε την κ. Λοράνδου για τις πληροφορίες.
follow us on twitter
