|| Άποψη ||
Μάς ενημερώνει η Μαριάννα Αδαμοπούλου, συγγραφέας – Graphic Designer
τηνπροηγούμενη εβδομάδα αναφερθήκαμε, ανάμεσα σε διάφορα, κυρίως στον ποιοτικό χρόνο. Ας δούμε όμως τώρα την άλλη όψη του νομίσματος. Ένας άνθρωπος που περνάει αρκετό ποιοτικό χρόνο έχει αρκετές προϋποθέσεις ώστε να είναι υγιής. Η υγεία όμως έχει πολλές συνιστώσες. Καθώς ο καιρός περνάει, η κατάσταση στην οποία έχουμε επέλθει παγκοσμίως, κάθε άλλο παρά ευοίωνα εξελίσσεται.
Πέραν του μαζικού εγκλεισμού, τα ΜΜΕ φροντίζουν να μας βομβαρδίζουν συνεχώς με άσχημες εικόνες τρομοκρατώντας μας νυχθημερόν, ενώ ο ίδιος ο πρωθυπουργός χρησιμοποίησε την φράση «Βρισκόμαστε σε πόλεμο». Σίγουρα, η υγεία δεν είναι παιχνίδι και το να προστατεύσουμε την ίδια την ζωή είναι το πρώτο μας μέλημα· όμως, τι γίνεται με την ψυχική-πνευματική υγεία που αυτές τις στιγμές κατακρεουργείται μπροστά στα μάτια μας; Και, πόσοι από εμάς θα μπορέσουμε να επανέλθουμε όταν όλο αυτό λάβει ένα τέλος; Γιατί, κακά τα ψέματα, το μόνο που μας κρατά ψύχραιμους πίσω απ’ τους τοίχους, δεν είναι τόσο ο φόβος της ασθένειας, ούτε κι ο νόμος· είναι η ελπίδα πως όλο αυτό θα τελειώσει· η ελπίδα πως οι πόρτες θα ξανανοίξουν και θα βγούμε ελεύθεροι, χωρίς χαρτιά και μηνύματα προς άγνωστους παραλήπτες και ένστολους συμπολίτες μας προορισμένους να μάς ελέγχουν.
Ωστόσο, έχοντας πλέον γευτεί το τι εστί να χάνεις ξαφνικά το δικαίωμα στην ελευθερία, θα σας παρακινούσα να προσπαθήσετε να κατανοήσετε την πραγματικότητα που έχουμε επιβάλει στα ζώα.
Φανταστείτε πως το σπίτι σας είναι ένα κρύο κλουβί ακριβώς στις διαστάσεις του σώματός σας, και πως στο χέρι σας υπάρχει ένα καρτελάκι με έναν αριθμό, αν είστε τυχεροί και ο αριθμός δεν έχει αποτυπωθεί με σφραγίδα πάνω στο σώμα σας. Όσοι από εσάς είστε γένους αρσενικού πολύ απλά δεν είστε χρήσιμοι, και όσες είστε γένους θηλυκού, κάθε 9 μήνες φέρνετε στον κόσμο ένα παιδί που αμέσως σας το στερούν. Και γνωρίζετε πως δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα για να το σώσετε από την ίδια μοίρα με την δική σας ή από τον βέβαιο θάνατο σε πρόωρη ηλικία. Ο μοναδικός λόγος που γονιμοποιείστε τεχνητά με το πέρας κάθε εγκυμοσύνης είναι προκειμένου να χρησιμοποιηθεί το γάλα που παράγετε, ώστε να ταΐσει ένα διαφορετικό είδος από εσάς, που αποδεδειγμένα δεν το χρειάζεται για να επιβιώσει. Όταν πια θα έχετε γεράσει και δεν θα είστε πλέον χρήσιμοι, το σφαγείο βρίσκεται στην διπλανή πόρτα. Η ζωή σας είναι αυτή· φυσικά θρηνείτε για την απώλεια των παιδιών και των ομοίων σας· φυσικά και θρηνείτε για την ίδια την ζωή. Όμως όχι, δεν θα την ζήσετε. Η ζωή σας θα είναι μία ατέρμονη καραντίνα πίσω από κάγκελα, σε άθλιες συνθήκες υγιεινής, με φύλακες που θα σας ελέγχουν, θα σας πετούν ψίχουλα, θα σας χτυπούν και δεν θα ενδίδουν σε καμία απολύτως έκκληση για βοήθεια και ελευθερία.
Όλο αυτό που ζούμε κάποτε θα τελειώσει. Θα ξαναβγούμε από τα σπίτια μας και η ζωή θα συνεχιστεί. Όχι, δεν θα είμαστε πια οι ίδιοι· γιατί όποιος έχει στερηθεί την ελευθερία του, για τον όποιο λόγο, δεν είναι ποτέ ξανά ο ίδιος. Κάποτε βγαίναμε για να τροφοδοτήσουμε, εν αγνοία μας ή και εξ ‘επί τούτου, έναν κόσμο που ανεχόταν την βία και γύριζε την πλάτη σε ό,τι και όποιον είχε περισσότερη ανάγκη. Έναν κόσμο που τον βόλευε να κάνει τα στραβά μάτια και να μην βλέπει πίσω απ’ το παραπέτασμα· εθισμένο στην αδιαφορία. Τώρα όμως στην δύσκολη θέση, γι’ ακόμη μια φορά βρίσκεται η ανθρωπότητα. Ας βγούμε, λοιπόν, τώρα για να ζήσουμε, αφήνοντας και τους άλλους να ζήσουν, χωρίς καμία απολύτως διάκριση. Γιατί, όποιος γυρνάει τα μάτια του σ’ ένα έγκλημα, είναι απλά συνεργός.
Ας γίνει η ενσυναίσθηση το θεμέλιο για τον νέο κόσμο που ανοίγεται μπροστά μας.
Ευχαριστούμε την κ. Αδαμοπούλου για τις πληροφορίες και τον σχεδιασμό των εικαστικών του άρθρου.
