|| Άποψη ||
ένας εργοδότης δίχως τους εργαζομένους του παύει την ίδια στιγμή να είναι εργοδότης. Ένας κουρασμένος και θλιμμένος εργαζόμενος, ο οποίος δεν αμείβεται ανάλογα με το έργο που προσφέρει δεν μπορεί να είναι ένας καλός και παραγωγικός εργαζόμενος. Με βάση τον νόμο οι άνθρωποι πρέπει να δουλεύουν οχτάωρο, να είναι δηλωμένες όλες οι ώρες εργασίας τους, να παίρνουν την άδεια που δικαιούνται, να πληρώνονται υπερωρίες, να δουλεύουν πενθήμερο, να μην αναλαμβάνουν παραπάνω καθήκοντα απ’ όσα αρμόζουν στην θέση τους. Και κυρίως, να μην εργάζονται σε τοξικά περιβάλλονται όπου οι υπεύθυνοί καθώς και οι εργοδότες τους μεταχειρίζονται συμπεριφορές και φρασεολογίες, οι οποίες μονάχα ποινικώς διωκόμενες μπορούν να χαρακτηριστούν. Όλα τα παραπάνω είναι απλά μαθηματικά· λογική. Η « οικονομική κρίση» όμως δυσχέρανε ακόμη περισσότερο την θέση της εργατικής τάξης, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο για τους επιχειρηματίες να πατήσουν πάνω στην ανάγκη των ανθρώπων για επιβίωση, καταργώντας έτσι κάθε εργασιακό νόμο και καταπατώντας κάθε ανθρώπινο δικαίωμα.
Είναι πραγματικά θλιβερό να βλέπεις ενήλικες οικογενειάρχες, αλλά και νέα παιδιά να σκύβουν το κεφάλι και να υποτάσσονται μπροστά στις παράλογες συμπεριφορές και απαιτήσεις άπληστων κεφαλαιούχων. Ανθρώπους που μέρα με τη μέρα χάνουν κάτι από την προσωπικότητά τους και συρρικνώνονται τόσο ώστε να ξεχνούν πλήρως πως κάποτε είχαν αξιοπρέπεια κι αυτοί. Και, παντού γύρω ο φόβος· ο φόβος των απλήρωτων λογαριασμών, της πείνας, της αρρώστιας, του αναλφαβητισμού. Κάπως έτσι όμως καταντήσαμε αναλώσιμοι· γιατί, δεν φταίει μονάχα εκείνος που προβαίνει σε ακραίες συμπεριφορές, φταίει κι εκείνος ο οποίος ανέχεται· όχι στον ίδιο βαθμό, όμως δεν παύει να φταίει.
Ίσως, ένα από τα σπουδαιότερα μαθήματα σε τούτη την ζωή είναι το να μάθεις να λες όχι. Τρία γράμματα που, πολλές φορές, είναι ικανά τόσο να διατηρήσουν την ψυχική σου υγεία και ηρεμία, όσο ακόμη και να σου σώσουν την ζωή. Φυσικά και όλοι κάνουμε υποχωρήσεις· όμως, αυτές οι υποχωρήσεις καλό θα ήταν να γίνονται έπειτα από διαπραγμάτευση. Όταν λέει μονάχα ένας όχι σε έναν πενιχρό μισθό ή σε άδικες συνθήκες εργασίας, και την αμέσως επόμενη στιγμή κάποιος άλλος βρίσκεται πρόθυμος να πάρει την ίδια θέση, δεν θα αλλάξουν τα πράγματα· αν όμως το όχι γίνει στάση ζωής για τους περισσότερους από εμάς και η θέση παραμείνει κενή για μεγάλο χρονικό διάστημα, τότε θα έχουμε κερδίσει εμείς την διαπραγμάτευση. Ακόμη, όταν το ρολόι σημάνει πέντε η ώρα, ή την οποιαδήποτε ώρα είναι θεωρείται λήξη του ωραρίου, κανείς δεν θα έπρεπε να περιμένει από τον εκάστοτε υπεύθυνό να του δώσει την άδεια να φύγει από το εργασιακό περιβάλλον · γιατί, το οκ το έχει εγγράφως από τον νόμο. – Ναι, κάπως έτσι λειτουργούν στο εξωτερικό και τους θαυμάζουμε!- Ας μην περιμένουμε, λοιπόν, από κανέναν άλλο να μας προστατεύσει, γιατί δεν θα το κάνει ποτέ· το σημαντικότερο, είναι να μάθουμε να προστατεύουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας. Άλλωστε, δεν είμαστε μόνοι μας· πλέον υπάρχει η επιθεώρηση εργασίας και η δικαιοσύνη· κι αν ακόμη αυτά δεν σταθούν με το μέρος μας, υπάρχουν οι ικανότητες μας κι άλλες θέσεις εργασίας εκεί έξω.
Σίγουρα, υπάρχουν πολλοί τρόποι για να προστατεύσει κάποιος τον εαυτό του· ο πρώτος είναι, όπως είπαμε, το όχι. Ο σημαντικότερος όμως απ’ όλους, είναι το να παραμείνεις πιστός στο κέντρο και τα πιστεύω σου. Καμία έντονη αντίδραση δεν είναι απαραίτητη, καμία βία είτε σωματική είτε λεκτική· και, ούτε η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση! Ο πιο εγγυημένος τρόπος να προστατευτείς από κάθε “μπαμπούλα” είναι πρώτον να τον αποκαθηλώσεις και δεύτερον, να μην τον αφήσεις ποτέ να προβάλλει τις δικές του ανασφάλειες επάνω σου. Κοινώς, να χτίσεις έναν αόρατο προστατευτικό τοίχο που δεν θα τον διαπερνούν οι προσβολές και οι παράλογες απαιτήσεις κανενός. Ίσως η καλύτερη συμβουλή που θα μπορούσα να δώσω εδώ, αλλά και γενικότερα, είναι η εξής: πρώτον, αν δεν σέβεσαι εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου, δεν θα σε σεβαστεί κανείς· και, δεύτερον, μην παίρνεις τους ανθρώπους και τις καταστάσεις τόσο σοβαρά. Γιατί, όπως είπε και ο Oscar Wilde “Τίποτε δεν εκνευρίζει τους άλλους περισσότερο από ένα χαμόγελο!”.
Ευχαριστούμε την κ. Αδαμοπούλου για τις πληροφορίες και τον σχεδιασμό των εικαστικών του άρθρου.
Η Μαριάννα Αδαμοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στο Λονδίνο Art & Design κι έκτοτε ασχολείται ενεργά με το Graphic Design. Ακόμη, είναι μουσικός καθώς και συγγραφέας, έχοντας γράψει, μεταξύ άλλων, το Best Seller «Η Πόρνη» εκδόσεις iWrite, Αθήνα 2018.
follow us on twitter
