|| Άποψη ||
Μάς ενημερώνει η Μαριάννα Αδαμοπούλου, συγγραφέας – Graphic Designer
διανύουμε πλέον την 12η ημέρα της καραντίνας, μιας κατάστασης που κανείς μας δεν περίμενε και δεν φανταζόταν, πράγμα που μοιάζει το λιγότερο, παράδοξο. Ας εκμεταλλευτούμε λίγο αυτή την «παύση» που έχουμε στη διάθεσή μας κάνοντας έναν απολογισμό, προκειμένου να εντοπίσουμε τί ήταν ουσιαστικά αυτό το οποίο μας οδήγησε σε αυτή την κατάσταση. Δεν αναφέρομαι μονάχα στον ιό, αναφέρομαι σε όλες τις φυσικές καταστροφές που μας έχουν βρει τα τελευταία χρόνια, ή πιο σωστά που οι ίδιοι έχουμε προκαλέσει, αλλά κυρίως στην φυλακή που κλείσαμε οι ίδιοι τους εαυτούς μας.
Ίσως να είναι προσωπική άποψη, όμως νοσούσαμε ήδη, χωρίς να το έχουμε αντιληφθεί. Νοσούσαμε από έλλειψη χρόνου, από έλλειψη σεβασμού προς την φύση, τους συνανθρώπους μας και τα ζώα, από έλλειψη σεβασμού, προς την ίδια την ζωή. Μπορεί αυτή την στιγμή το σπίτι σας να φαίνεται μια φυλακή φτιαγμένη από τέσσερεις τοίχους, όμως πριν τα πράγματα μπορεί να ήταν και χειρότερα. Σίγουρα, ο χώρος μέσα στον οποίο κινούμασταν ήταν μεγαλύτερος, ο χρόνος όμως ήταν απείρως λιγότερος· αναφέρομαι στον χρόνο που διαθέτει κανείς στο να γνωρίσει τον εαυτό του και την οικογένειά του· να τον/τους φροντίσει, να παίξει μαζί τους, να τους μαγειρέψει, να επικοινωνήσουν. Όσο για τον χώρο, όλοι μας ζούσαμε μέσα σε βρώμικες πόλεις με μολυσμένο αέρα· που σύμφωνα με τα τελευταία άρθρα, ύστερα από την αρχή της καραντίνας παγκοσμίως έχει αρχίσει να επανέρχεται σε φυσιολογικά επίπεδα.
Ακόμη μπορούμε να βγούμε από τα σπίτια μας, όμως όχι άσκοπα, όχι για να αναλωθούμε. Πλέον θα βγούμε για να αγοράσουμε τα προς το ζην και όχι ένα σωρό άχρηστα πράγματα που δεν κατόρθωσαν ποτέ να γεμίσουν τα κενά μας. Θα βγούμε για να αγοράσουμε φάρμακα για τους μεγαλύτερους και για τις ευπαθείς ομάδες, για να τους φροντίσουμε και όχι από υποχρέωση. Θα βγάλουμε βόλτα τον σκύλο μας ή απλώς θα πάμε μια βόλτα είτε για να πάρουμε αέρα, είτε για να αθληθούμε. Θα καθαρίσουμε το σπίτι μας, θα διαβάσουμε όλα εκείνα τα βιβλία που δεν προλαβαίναμε, όπως επίσης θα δούμε και όλες εκείνες τις ταινίες που όλο λέγαμε ότι θα δούμε. Με λίγα λόγια, θα αφιερώσουμε χρόνο στον εαυτό μας.
Μπορεί όλο αυτό να μοιάζει ακραίο, όμως μονάχα φτάνοντας στα άκρα κατακτά κανείς την ισορροπία. Κάθε γενιά αντιμετωπίζει τα δικά της δεινά και αυτό είναι ένα από τα δικά μας. Όμως, όλα έχουν και την θετική τους πλευρά. Συνεπώς, καλό είναι να έχουμε κατά νου, πως η φύση πάντοτε θα βρίσκει έναν τρόπο να επιβιώνει με ή χωρίς εμάς· το μόνο που έχουμε να κάνουμε εμείς είναι να την σεβαστούμε και να εκμεταλλευτούμε όλον αυτόν τον χρόνο που μας προσφέρεται προκειμένου να βγούμε πιο υγιείς και πιο δυνατοί.
Υ.Γ. Τα ζυμαρικά, το ρύζι και τα όσπρια που εξαφανίστηκαν είναι vegan.. οπότε ένα μεγάλο μπράβο! Ωστόσο, ιδανικό θα ήταν να τα μαγειρέψτε με λαχανικά.
Και κάτι ακόμα… την επόμενη φορά που θα πάτε supermarket, θερμή παράκληση να έχουμε κατά νου και τις ανάγκες των συνανθρώπων μας. Γιατί, μοιράζομαι σημαίνει νοιάζομαι!
Ευχαριστούμε την κ. Αδαμοπούλου για τις πληροφορίες και τον σχεδιασμό των εικαστικών του άρθρου.