Γιατί σουβλίζουμε αρνί το Πάσχα

Οι Έλληνες σουβλίζουμε αρνί, την Κυριακή του Πάσχα, αλλά γνωρίζουμε από πού ξεκίνησε το έθιμο αυτό;

Πώς ξεκίνησε το συγκεκριμένο έθιμο και συνδέεται με τη μεγάλη γιορτή της Αναστάσεως; O αμνός συμβολίζει τον Χριστό, διότι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, είχε παρομοιάσει τον Ιησού με τον αμνό θεού που θα πάρει στις πλάτες του τις αμαρτίες του κόσμου.

H ημερομηνία εορτασμού του Πάσχα, καθορίστηκε από την Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο της Βιθυνίας στη Νίκαια, το 325 μ. Χ. Έτσι, αποφασίστηκε να γιορτάζεται την πρώτη Κυριακή μετά την πανσέληνο της εαρινής ισημερίας και μετά το Πάσχα των Ιουδαίων. Στα περισσότερα μέρη της Ελλάδας την Κυριακή του Πάσχα ψήνουν το αρνί στη σούβλα, μαζί με το κοκορέτσι. Το απόγευμα στην Εκκλησία γίνεται ο Εσπερινός της Αγάπης. Οι Χριστιανοί ανταλλάσσουν αδελφικό ασπασμό διαβάζοντας το Ευαγγέλιο σε διάφορες σε διάφορες γλώσσες. Από την Κυριακή του Πάσχα και για 40 ημέρες οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί χαιρετούν ο ένας τον άλλον λέγοντας «Χριστός Ανέστη» και απαντώντας «Αληθώς Ανέστη». Την Κυριακή του Πάσχα εκτός απ’ τα αυγά σε μερικά μέρη καθαγιάζεται και ο Αμνός του Πάσχα και διανέμεται στους εκκλησιαζόμενους από τον παπά. Αυτοί φέρνουν τη μερίδα τους στο σπίτι τους και όλα τα μέλη της οικογένειάς τους παίρνουν από το «ευλογημένο» κρέας.

Αυτό είναι «το καταβόλι» των Κερκυραίων. Το Πάσχα, είναι όπως πιθανόν είναι γνωστό, είναι κατά βάση του, μεγάλη εβραϊκή γιορτή που συμβολίζει το πέρασμα των Εβραίων από την δουλεία των Αιγυπτίων στην ελευθερία. Οι Εβραίοι συνηθίζουν να θυσιάζουν αρνιά για να ευχαριστήσουν τον Θεό, ενώ παράλληλα με το αίμα να σημαδεύουν τις πόρτες των σπιτιών τους, ως συμβολική κίνηση στην μνήμη εκείνων των προγόνων που σημάδεψαν τα σπίτια τους, για να μην τους πειράξουν οι Άγγελοι που θα κατέβαιναν για να τιμωρήσουν τους Αιγύπτιους.

Σε μια παράλληλη αλήθεια, πάλι, το σούβλισμα του αρνιού, έγινε καθοριστικό σημείο χαράς και γιορτής και υιοθετήθηκε απ’ τον ελληνισμό, γιατί αρνιά υπήρχαν σε όλη την Ελλάδα και ήταν εύκολη η λήψη κρέατος σε έκτακτες περιστάσεις. Παρ’ όλα αυτά, τίποτα καλύτερο από τον καλοψημένο οβελία…