Μάς ενημερώνει η ψυχολόγος Λοράνδου Α. Αριάδνη
σας έχει συμβεί να νιώσετε αυτό το συναίσθημα όπου μπαίνει ένας άνθρωπος στη ζωή σου και σου δίνει «κάτι» το οποίο το ήθελες με λαχτάρα ή σου είχε λείψει;
Ένας άνθρωπος όπου τα μάτια του λάμπουν και χαμογελούν όταν σε καλωσορίζει σαν να είσαι και εσύ αυτό το «κάτι» στη ζωή του. Να αναζητά την παρέα σου ως ένας νεοφερμένος θαυμαστής σου. Να συμπληρώνει σε ελάχιστο χρονικό διάστημα τα συναισθήματα σου, όταν οι άλλοι που σε γνωρίζουν χρόνια να μην έχουν καταφέρει να το κάνουν. Να σε φροντίζει ακόμα και όταν δεν είσαι εκεί, δίπλα. Να δέχεται τη χαρά σου όπως τη νιώθεις χωρίς να την προσγειώνει ως βουτιά στο κενό. Να θέλει την παρέα σου δίχως να παρεμβαίνει στους δικούς σου τρόπους της καθημερινότητας, να μην γίνεται βάρος. Να ακούει αυτό που θα πεις ακόμα κι όταν έχει αντίθετη άποψη. Να μοιράζεται γνώσεις, εμπειρίες μαζί σου και να τις ξαναζεί μέσα και μαζί με εσένα.
Αυτός ο άνθρωπος υπάρχει για τον κάθε έναν ξεχωριστά στο τώρα ή και στο μετά. Περιμένει όπως και εμείς περιμένουμε για να συναντηθούμε. Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε όχι μόνον αυτός που μας έδωσε ζωή αλλά και αυτός που μας ένιωσε, μας μοίρασε, μας άκουσε, μας κατάλαβε.
Ένας άνθρωπος υπάρχει στη ζωή μας και ήδη χωρίς να το πολύ μελετήσουμε έχει κινήσει έναν νέο κύκλο, δρόμο, ίσως και χωρίς να το γνωρίζει. Θέλουμε να τον ονομάσουμε μπαμπά, μαμά, παιδί, φίλο, συνάδελφο, σύντροφο, γείτονα, ξένο ή Νίκο, Ελένη, Κώστα, Γιώργο, Τάκη, Μαρία, όπως και να έχει η επιλογή να κρατήσουμε αυτόν τον άνθρωπο είναι δική μας και δική του να μας δώσει όλα αυτά έτσι όμορφα, χωρίς πίεση.
Να λοιπόν θυμήσου!
Θυμάμαι….δίχως τέλος.
Ευχαριστούμε την κ. Λοράνδου για τις πληροφορίες
