|| Γράφει η Αγνή Μαριακάκη, Οργανισμική Ψυχολόγος ||
Η άποψή μου για το “φαινόμενο Βαρουφάκης”. Αρκετοί με ρωτούν πώς εξηγείται η δημοτικότητά του, κι απο επαγγελματική διαστροφή, είπα να καταγράψω εδώ την άποψή μου!
Oλα ξεκινούν απο την ανάγκη του Έλληνα, στην τρέχουσα συγκυρία, για έναν Σωτήρα! Στα λοίσθια της παρακμάζουσας κι έκφυλλης Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας… αυτός ο “Σωτήρας” έλαβε ηθική/πνευματική μορφή στο εμβληματικό πρόσωπο ενός “θυσιασμένου ήρωα” του Ιησού Χριστού.
Στον αιώνα της επικοινωνίας, της πληροφορίας, της μετατεχνολογικής επανάστασης, απαιτείται ένας “υπερ-ήρωας”, με ορμή, με παράστημα, που να δείχνει ότι συμπλέει με την ταχύτατη διαδρομή των οικονομιών και της παγκοσμιοποίησης των πολιτισμών.
Ο Βαρουφάκης λοιπόν έχει:
Βλέπει κανείς έναν πολύ καλοβαλμένο πενηντάρη… που σαν νέος Αη Γιώργης καβαλάει τη Χάρλευ και τα βάζει με τα θεριά. Είναι μια νέα αφήγηση των πανάρχαιων μύθων με τους οποίους έχουμε γαλουχηθεί… του Οδυσσέα που τα βάζει με τον Κύκλωπα, του Ηρακλή που καθαρίζει την κόπρο του Αυγείου, του Αη Γιώργη που σκοτώνει το δράκο!
Εχει προφίλ σκληρού:
Το συνοφρυωμένο πρόσωπο, που εκπέμπει το μήνυμα “είμαι αποφασισμένος…” Είναι ο νέας κοπής υπερήρωας της Μάρβελ, που σμίγοντας τα φρύδια, βάζει το χέρι στην τσέπη για να πατήσει το κουμπί της σύγκρουσης και διεκδίκησης.
Ακόμα κι όταν χαμογελά, το μήνυμα των ματιών του λέει κάτι άλλο… δείτε σ’ αυτή την εικόνα πόσο αυστηρή έκφραση έχουν τα μάτια, ενώ το στόμα του μειδιά.
Έχει διαφοροποιημένη αισθητική και έκφραση την οποία καταγράφει αμέσως το “ραντάρ” του κόσμου πανευρωπαϊκά. Η Ευρώπη έχει συνηθίσει σε μια απόλυτα κοινή αισθητική, ρητορική, και λόγο, στους άρχοντές της. Μέχρι τώρα το κρατούν σύστημα “έφτυνε” κάθε διαφοροποίηση, αλλά η νέα κυβέρνηση Σύριζα την επιβάλλει, για να χτίσει και η ίδια τη διαφοροποίησή της.
Η διαφορά στην περίπτωση του Βαρουφάκη είναι ότι όλα αυτά δεν προκύπτουν κατ επιταγήν συμβούλων, αλλά είναι ένα προσωπικό στίγμα που ανέκαθεν υπηρετούσε (οικείο σε αυτούς που τον έχουν παρακολουθήσει στην πορεία του), και το οποία συνεχίζει να υπηρετεί, μη έχοντας τίποτα να χάσει. Αλλωστε, δεν υπήρξε ποτέ “πολιτικός καρριέρας”.
Δεν διετέλεσε ποτέ βουλευτής, δεν επεδίωξε ποτέ να μαζέψει ψήφους, δεν έκανε καν τον κλασικό προεκλογικό αγώνα, παρά βασίστηκε στον οικονομικό του λόγο, στα γραπτά, τα κείμενα και τα βιβλία του, στο blog του. Το 90% των υπουργών σήμερα στις χώρες της Ευρώπης έχει μια μακρά θητεία στα βουλευτικά έδρανα. Η αναγνώριση που τους οδήγησε στην κορυφή του κόμματός τους και στις υψηλότερες κυβερνητικές θέσεις, ήταν η ικανότητά τους να ελίσσονται σε πολλαπλές σκακιέρες, να ακολουθούν τους αποδεκτούς κανόνες, να υιοθετούν τους οικείους κώδικες, και να συντάσσονται έξυπνα και με τους ψηφοφόρους τους, και με τους κομματικούς ηγέτες.
Όμως, ο Βαρουφάκης δεν έχει υιοθετήσει καμιά στιγμή μέχρι τώρα την ταυτότητα του πολιτικού, κι ας είναι Υπουργός Οικονομικών. Τον κινεί αυτό που πάντα τον ενδιέφερε περισσότερο… η οικονομική σκέψη και θεωρία, και η μοναδική δυνατότητα που έχει σε αυτή τη συγκυρία να πιέσει ώστε όλες αυτές οι υποθέσεις εργασίας που υποστηρίζει εδώ και χρόνια στα γραπτά του, να δοκιμαστούν και να κάνουν τη διαφορά. Το κίνητρό του είναι να επιβεβαιωθεί σαν οικονομολόγος. Μέσα απο τα οικονομικά γραπτά του έγινε επώνυμος αρκετά πριν γίνει πολιτικός κι αυτό ας το θυμόμαστε!.
Θεωρώ επίσης ότι ο Βαρουφάκης δεν έχει τίποτα να χάσει. Αυτό που διακυβεύει είναι το προσωπικό του στοίχημα. Οι βλέψεις του δεν είναι στενά πολιτικές, ώστε να φοβάται μην χάσει την μελλοντική του πολιτική προοπτική. Το χειρότερο που μπορεί να του συμβεί είναι μια έδρα σε ένα πανεπιστήμιο του εξωτερικού, και ένα ακόμα βιβλίο υπό έκδοση.
Τώρα το ερώτημα είναι… γιατί είναι τόσο δημοφιλής, ενώ οδηγεί το καράβι κατευθείαν στην καρδιά της καταιγίδας, με άγνωστο αποτέλεσμα, πιθανόν καταρρακωτικό για τη χώρα;
Η απάντηση υπάρχει στην “εναντιωτική ψυχολογία” του Έλληνα:
Ας μην ξεχνάμε με τι εκδοχές ιστορίας μεγαλώσαμε… Είμαστε μια χώρα που γιορτάζει το ΟΧΙ (και σχεδόν ποτέ το ναι, εκτός κι αν πρόκειται για λαμογιές), είμαστε μια χώρα με εναντιωτικούς ήρωες. Σαν χώρα, στην ιστορική μας αφήγηση λατρεύουμε τους απονενοημένους παληκαρισμούς, ειδικά αυτούς που οδηγούν σε μια κούρσα απόλυτης θυσίας… θυσίας θερμόαιμης, ειδικά πέρα κι έξω από νόημα. Από τις Θερμοπύλες, το Κούγκι, το Μεσολόγγι, το Αρκάδι… οι πιο συγκλονιστικοί ήρωες που έχουν τρυπώσει καλύτερα στις καρδιές και στα βιβλία της ιστορίας μας, δεν υπήρξαν εχέφρονες όπως ο Κοραής κι ο Καποδίστριας, αλλά “ηρωικοί τρελλοί”, όπως ο Λεωνίδας, ο Δασκαλογιάννης… “ηρωισμοί αποκοτιάς”, όπως του Καγιαλέ στα Χανιά, του Σολωμού στην Κύπρο, που έβαλαν το σώμα τους για σημαία…
Ο Βαρουφάκης παίζει τώρα τη ζαριά του, και πολλοί απο μας τραβάμε τα μαλλιά μας πιθανόν, αλλά ο μέσος Έλληνας το χαίρεται!
Και κάτι ακόμα… οι Έλληνες είναι πλέον αφόρητα, αποπνικτικά οργισμένοι. Οχι απλά θυμωμένοι, αλλά οργισμένοι. Η μετωπική σύγκρουση με την Ευρώπη είναι πηγή εκτόνωσης για όλο αυτό το θυμό… οι ίδιοι βέβαια που τώρα ζητωκραυγάζουν θα αλυχτούν μανιασμένα εναντίον του Βαρουφάκη και του Σύριζα αν κάτι δεν πάει καλά…
Και συνεχίζουμε να παρακολουθούμε τη συνέχεια με κομμένη ανάσα…
Ευχαριστούμε πολύ την κ. Αγνή Μαριακάκη, Οργανισμική Ψυχολόγο, για την ευγενική παραχώρηση της χρήσης του άρθρου και της υπογραφής της.
