Όταν το παιδί γίνεται “Γονέας” των γονιών του…
Κάθε Τετάρτη στο Γλυφάδα metropolitans, η ψυχολόγος, Αριάδνη Α. Λοράνδου
Ένας μακροσκελής κατάλογος θα μπορούσε να γραφτεί για τις ευθύνες των γονέων προς το παιδί τους.
-
Φροντίδα των φυσικών αναγκών του παιδιού (τροφή, νερό…).
-
Προστασία από συναισθηματικούς κινδύνους ( ματαίωση, κακοποίηση, εκφοβισμός…).
-
Προστασία από φυσικούς κινδύνους.
-
Παροχή ψυχικών και ηθικών κατευθύνσεων.
-
Αγάπη. Προσοχή. Στοργή
ΟΜΩΣ! Πολλοί γονείς σπανίως προχωρούν πέρα από αυτόν τον κατάλογο και αυτό διότι οι ίδιοι κάποιες φορές δεν είναι είτε συναισθηματικά ισορροπημένοι ή πνευματικά. Αντιθέτως, ζητούν ή ακόμα, απαιτούν από τα παιδιά τους να φροντίσουν για τις δικές τους ανάγκες. Και εδώ ερχόμαστε αντιμέτωποι με το παιδί που αναλαμβάνει γονικές ευθύνες. Ήδη φορτισμένο με έναν ρόλο που δεν γνωρίζει και ούτε πρέπει να γνωρίζει, το παιδί νιώθει μόνο του και πιέζεται να γίνει και γονέας του εαυτού του εκτός από γονέας των γονέων του. Αυτομάτως, το παιδί δεν αναπτύσσεται συναισθηματικά και η ταυτότητα του χαρακτήρα του βρίσκεται σε σύγχυση… χάνει τον δρόμο του!
Στην Ενήλικη πορεία, το «παιδί γονέας» νιώθει σαν να του έχουν κλέψει την παιδική ηλικία, και έτσι είναι.
Συνήθως το «παιδί γονέας» δεν είναι ανέμελο, αρνείται τις δικές του ανάγκες ενώ βάζει σε προτεραιότητα τις ανάγκες των άλλων, γίνεται ψυχολόγος των γονέων του και με μεγάλη επιτυχία ακόμα και στην ενηλικίωση του. Επίσης, όταν αποτυγχάνει, το εκλαμβάνει ως έλλειψη ικανοτήτων και έχει ανεπτυγμένο το αίσθημα ευθύνης το οποίο συχνά μετατρέπεται ή και βιώνεται ως ενοχή. Το αποτέλεσμα, αυτό το παιδί νιώθει συνεχώς ανεπαρκές και εισχωρεί σε έναν εξαντλητικό κύκλο πολλών, πάρα πολλών προσπαθειών όπου τις περισσότερες φορές είναι και άκαρπες.
Ο ρόλος δεν είναι απλά μία λέξη, είναι μία ολόκληρη διαδικασία ευθυνών όπου το παιδί όταν είναι παιδί, δεν πρέπει να αποδέχεται. Απαιτούμε από το παιδί μας να γίνει κάτι για το οποίο δεν έχει προετοιμαστεί και ούτε πρέπει. Αφαιρούμε από το παιδί μας το δικαίωμα να είναι παιδί. Ψάχνουμε την φροντίδα του παιδιού μας, ενώ εμείς χρειάζεται να του την παρέχουμε. Νομίζουμε και πολλές φορές είμαστε πεπεισμένοι ότι το να είναι το παιδί, γονέας, είναι και φυσιολογικό. Ρουφάμε κάθε του προσπάθεια να είναι ανεξάρτητο και το παγιδεύουμε στην πλήρη αδυναμία.
Αργότερα, όταν στην ενήλικη ζωή δεν καταφέρει τους στόχους του, σηκώνουμε το δάχτυλο και του υπενθυμίζουμε ως «καλοί γονείς» ότι δεν προσπαθεί αρκετά, ότι εμείς του τα προσφέραμε όλα, ότι δεν είναι ικανό, ότι ότι ότι. Θεοί και Κοινοί Θνητοί!!!
Το ότι δεν πράξαμε σωστά και να ζητήσουμε “Συγγνώμη”, μάς λέει κάτι;
Ευχαριστούμε την ψυχολόγο Λοράνδου Α. Αριάδνη
