Περισκόπιο στη Γλυφάδα, στην Ελλάδα, στον Κόσμο!
Μάς ενημερώνει, ο Σταμάτης Σκαμπαρδώνης
Είμαστε γυναίκες, είμαστε συγγραφείς και δεν μπορούμε να μείνουμε αμέτοχες.
Γνωρίζουμε πολύ καλά, και μέσω της δικής μας έμφυλης εμπειρίας, συχνά τραυματικής, πως η κάθε μορφή βίας σε βάρος των γυναικών, παραβιάζει το δικαίωμά τους στη ζωή, καθώς και το δικαίωμα να απολαμβάνουν τη ζωή χωρίς διακρίσεις. Και απαιτούμε να μπει τέλος σε μια κατάσταση που δοκιμάζει και υπονομεύει τόσο τη δημοκρατία όσο και τον πολιτισμό. Το φαινόμενο της έμφυλης βίας συναντάται σε όλες τις κοινωνίες και σε όλες τις κοινωνικές τάξεις, ανεξάρτητα από το επίπεδο ανάπτυξης, τον βαθμό πολιτικής σταθερότητας, την κουλτούρα, τη θρησκεία, τόσο στον δημόσιο όσο και τον ιδιωτικό χώρο. Γνωρίζουμε πολύ καλά, επίσης, πως ακραία μορφή έμφυλης βίας αποτελεί η γυναικοκτονία, ως η κορύφωση, κατά κανόνα, μακρόχρονων βίαιων συντροφικών/οικογενειακών σχέσεων……Έτσι, συγκροτούμε το δίκτυο Γυναίκες Συγγραφείς κατά της Έμφυλης Βίας και των Γυναικοκτονιών «Η φωνή της», με κύριο σκοπό να συνδράμουμε στην ανάδειξη και αναγνώριση του φαινομένου της γυναικοκτονίας ως σεξιστικού εγκλήματος και στην ευαισθητοποίηση της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στην έμφυλη βία κάθε μορφής και σήμανσης. Συντασσόμαστε με τα γυναικεία/φεμινιστικά κινήματα, με τις Επιτροπές Ισότητας των Ελληνικών Πανεπιστημίων, με γυναίκες και άντρες ακαδημαϊκούς, εργαζόμενες και εργαζόμενους, νέους και νέες, φοιτήτριες και φοιτητές, δημοσιογράφους, καλλιτέχνιδες και καλλιτέχνες, με ευαισθητοποιημένα ευρύτερα μέλη της κοινωνίας ασχέτως φύλου, μετέχουμε στην Πρωτοβουλία κατά των Γυναικοκτονιών, υπογράφοντας τη σχετική διακήρυξη και αγωνιζόμαστε με όσα μέσα διαθέτουμε για την εξάλειψη κάθε μορφής βίας που συνδέεται με το φύλο. (Πηγή: Γυναίκες Συγγραφείς κατά της Έμφυλης Βίας και των Γυναικοκτονιών «Η φωνή της»)
Η Τιμή Της Αγάπης
Πάντα επίκαιρο το τραγούδι της Δήμητρας Γαλάνη « Η Τιμή της Αγάπης». Το ξαναθυμηθήκαμε και το σιγοτραγουδάμε.
Τιμή δεν έχει η αγάπη
Τιμή δεν έχει κι η ζωή
Ποιος την πουλά, ποιος αγοράζει
Ποιος τήνε βγάζει στο σφυρί
Τιμή δεν έχει η αγάπη
Τιμή δεν έχει κι η ζωή
Όποιος την έχει τήνε δίνει
Με μια ματιά, μ’ ένα φιλί
Αν έχεις λίγη αγάπη, δως μου
Να μου γλυκάνεις τη ζωή
Τιμή δεν έχει η αγάπη
Τιμή δεν έχει κι η τιμή
Η τιμή της Αγάπης – Δήμητρα Γαλάνη Μουσική: Ελένη Καραΐνδρου Στίχοι: Τώνια Μαρκετάκη
Δεν πέρασε η έξωση Ρομά με το «έτσι θέλω»
Μεγάλη δικαστική νίκη για την κοινότητα των Ρομά που διαβιεί εδώ και δεκαετίες στα Τσαΐρια Θερμαϊκού και απειλείται εδώ και λίγα χρόνια με βίαιη έξωση από τις… ερπύστριες της «ανάπτυξης». Δεν μπορείς να διώχνεις μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων από μια περιοχή χωρίς να έχεις εξασφαλίσει τον τόπο μετεγκατάστασης και ανθρώπινες συνθήκες διαμονής τους. Με αυτό το σκεπτικό το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) δέχτηκε την αίτηση ασφαλιστικών μέτρων που είχαν καταθέσει οι Ρομά που διαμένουν στην περιοχή Τσαΐρια του Δήμου Θερμαϊκού Θεσσαλονίκης και έσβησε εν τη γενέσει τους τούς «πανηγυρισμούς» του δημάρχου μετά τη γνωστοποίηση απόφασης του Εφετείου Θεσσαλονίκης που επικύρωνε την αίτηση για έξωσή τους. Η απόφαση του ΕΔΑΔ βάζει φρένο σε έναν αέναο κύκλο μισαλλόδοξων απόψεων και κατηγοριών, «είναι ένας φραγμός εν τέλει», όπως είπαν νομικοί κύκλοι στην «Εφ.Συν.», «στις κατηγορίες για συλλογική παραβατικότητα και υποχρεώνει το ελληνικό κράτος να ασχοληθεί σοβαρά με αυτό που ούτως ή άλλως είναι υποχρεωμένο να κάνει, να φροντίσει δηλαδή για την κοινωνική ενσωμάτωση αυτών των ανθρώπων». (Εφ.Συν Απόστολος Λυκεσάς )
«Όλο σπίτι, κρεβάτι κι εκκλησία»
Με αφορμή το έργο των Φρανκ Ράμε και Ντάριο Φο «Όλο σπίτι, κρεβάτι κι εκκλησία» σε σκηνοθεσία Εμμανουήλ Μαύρου διοργανώνονται τρεις συζητήσεις που θα ακολουθήσουν την παράσταση εκτός θεατρικού προγράμματος και με ειδικό μειωμένο εισιτήριο. Τις συζητήσεις θα παρακολουθήσει το κοινό της παράστασης, ενώ ταυτόχρονα θα υπάρξει live streaming (των συζητήσεων). Στο πάνελ των συζητήσεων συμμετέχουν καλλιτέχνες, εκπαιδευτικοί, δημοσιογράφοι και ακτιβιστές. Το έργο των Φρανκ Ράμε και Ντάριο Φο «Όλο σπίτι, κρεβάτι κι εκκλησία» ανέβηκε για πρώτη φορά το 1977 και πραγματεύεται την κατάσταση της γυναίκας και τη θέση της, όχι μόνο στις “σύγχρονες” αλλά και στις μελλοντικές κοινωνίες, θίγοντας ζητήματα κοινωνικής, πολιτικής και οικογενειακής καταπίεσης και απόγνωσης.Ένα έργο που αποδεικνύεται προφητικό και παραμένει τραγικά επίκαιρο 45 χρόνια μετά το πρώτο του ανέβασμα. Κάθε μέρα γινόμαστε μάρτυρες μιας παγκόσμιας πανδημίας που χάνεται στα βάθη της ιστορίας και δεν αντιμετωπίστηκε ποτέ παρά το ότι άφησε και εξακολουθεί να αφήνει στο πέρασμά της χιλιάδες θύματα. Γυναικοκτονίες, βιασμοί, σεξουαλική παρενόχληση στον εργασιακό χώρο, ψυχολογική και σωματική βία. (Πηγή: TVX/ Θέατρο Δρόμος Αγ. Μελετίου 25, Αθήνα)
Ευχαριστούμε τον κ. Σκαμπαρδώνη για τις πληροφορίες.
