Περισκόπιο στη Γλυφάδα, στην Ελλάδα, στον Κόσμο!

Μάς ενημερώνει, ο Σταμάτης Σκαμπαρδώνης

 

 

 

 

Πολυτεχνείο: Ημέρα μνήμης και αγώνα

48 χρόνια από την εξέγερση του Νοέμβρη στο Πολυτεχνείο που διαμόρφωσε τη δημοκρατική συνείδηση και έβαλε τα θεμέλια για τη στερέωση της δημοκρατίας όλα αυτά τα χρόνια. Τον πρώτο λόγο είχαν οι νέοι, οι φοιτητές, που με το σύνθημα «ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» διεκδίκησαν ίσες ευκαιρίες στην εκπαίδευση, αξιοπρεπή διαβίωση, ελευθερία, δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη. Η σημερινή ημέρα είναι ημέρα μνήμης για όλους αυτούς που θυσιάστηκαν αλλά και αυτούς που βασανίστηκαν άγρια στο ΕΑΤ-ΕΣΑ, στην ταράτσα της Μπουμπουλίνας και στα άλλα κολαστήρια της χούντας. Η επέτειος του Πολυτεχνείου είναι ημέρα αγώνα για περισσότερη δημοκρατία και ελευθερία αλλά  και ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης που μας θυμίζει ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο αλλά και τίποτα δεν είναι αδύνατο.

 

Το «Σφαγείο» της Μπουμπουλίνας

Μίκης και Ανδρέας βρέθηκαν σε γειτονικά κελιά στον τέταρτο όροφο της Γενικής Ασφάλειας στην Μπουμπουλίνας, αν και ήταν φίλοι από παλιά. Ο Ανδρέας του Θεοδωράκη ήταν ο Ανδρέας Λεντάκης, σημαντικό στέλεχος της Αριστεράς με πλούσια αντιδικτατορική δράση. Ασίγαστο μέλος του φοιτητικού κινήματος και πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, υπέστη τα πάνδεινα από τη Χούντα των Συνταγματαρχών ως ιδρυτικό στέλεχος της Νεολαίας Λαμπράκη. Στη φυλακή και την εξορία παρέμεινε τέσσερα ολόκληρα χρόνια.

 

«..Χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα
μετρώ τους χτύπους το αίμα μετρώ
πίσω απ’ τον τοίχο πάλι θα ‘μαστε παρέα
τακ τακ εσύ τακ τακ εγώ

Που πάει να πει
σ’ αυτή τη γλώσσα τη βουβή
βαστάω γερά, κρατάω καλά

Μες στις καρδιές μας αρχινάει το πανηγύρι
τακ τακ εσύ τακ τακ εγώ
τακ τακ εσύ τακ τακ εγώ

Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι
και το κελί μας κόκκινο ουρανό
Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι
και το κελί μας κόκκινο ουρανό…»

 

 

Η ταράτσα της Μπουμπουλίνας

«Βασανίστηκα στην Μπουμπουλίνας την ημέρα της σύλληψής μου, από δέκα άτομα υπό τις διαταγές του Λάμπρου. Δέκα μέρες μετά με μετέφεραν στο 401 νοσοκομείο της Αθήνας. Δεν μπορούσα να καταπιώ την τροφή μου και με τάιζαν από τη μύτη. Δεν μπορούσα να ουρήσω παρα με καθετήρα. Η ασφάλεια δεν έδωσε το αληθινό μου όνομα στο νοσοκομείο, παρα την επιμονή των γιατρών. Έμεινα σαράντα μία μέρες στην Μπουμπουλίνας»

(Πηγή: Η ταράτσα της Μπουμπουλίνας. Καταστολή και βασανιστήρια στην Ελλάδα του 67-69/ Κωστής Γιούργος, Τάκης Καμπύλης/Εκδόσεις Ποταμός/ Γράμμα από τις φυλακές Αβέρωφ με την υπογραφή του Χαράλαμπου Μιλτιάδους)

 

«..Τα ουρλιαχτά μας τα σκέπαζαν οι θόρυβοι της πόλης όπου οι τουρίστες τριγυρίζουν αμέριμνοι στον ήλιο..»

(Απόσπασμα επιστολής που βγήκε κρυφά από την Μπουμπουλίνας)

 

Επιστολή στον ΖΑΝ ΠΟΛ ΣΑΡΤΡ

« Το κελί μου είναι τόσο στενό που μπορώ να κοιμάμαι μόνο με τα γόνατα μαζεμένα. Δεν έχει φως, δεν έχει αέρα, το πάτωμα είναι υγρό. Είναι γεμάτο κοριούς. Τις πρώτες μέρες δεν μου έδιναν νερό. Οι φόβοι μου οι ελπίδες είναι κρεμασμένα στο παραθυράκι της πόρτας. Τα μάτια μου κοιτάζουν συχνά μέσα από τα μικρούτσικα αυτά κάγκελα για να προσπαθήσουν να καταλάβουν. Στο διάδρομο πνιγμένοι ψίθυροι: μεταφέρουν ένα σώμα τυλιγμένο σε κουβέρτα. Βογκάει….Σε σένα απευθύνομαι Σαρτρ. Μάθαμε να σε γνωρίζουμε διαβάζοντας τα βιβλία σου, ακούγοντας τη φωνή σου. Πως να σου περιγράψω αυτή την ταράτσα, τους ενοίκους της; Δεν μοιάζει με τίποτε με την ταράτσα της παιδικής μου ηλικίας. Έχει μόνο έναν πάγκο μακρύ και στερνό. Σε δένουν σ’ αυτόν τον πάγκο. Σε τριγυρίζει ένα μπαλέτο πρωτόγονων. Ανήκουν στην ίδια φυλή δημίων που βασάνισαν τις αδελφές μου Φαμ Τι Μπινχ, Νγκιέν Θι Το στο Βιετνάμ. Δεν μπορώ, δεν θέλω να σου πω αδελφέ μου πόσο με βασάνισαν. Άνοιξε οποιοδήποτε βιβλίο μιλάει για τους SS , θα με βρεις σε εκείνες τις σελίδες. Από εκεί σου στέλνω αυτό το γράμμα…» (Πηγή: Η ταράτσα της Μπουμπουλίνας. Καταστολή και βασανιστήρια στην Ελλάδα του 67-69/ Κωστής Γιούργος, Τάκης Καμπύλης/Εκδόσεις Ποταμός)

 

Μάκης Μπαλαούρας για τα βασανιστήρια στο ΕΑΤ-ΕΣΑ

Γενάρης 1974, τα Πανεπιστήμια (μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου), έρημα «γιατί τα ’σκιαζε η φοβέρα…». Συνάντηση με συντρόφους του Ρήγα Φεραίου στα Εξάρχεια, αναρωτιόμασταν πώς να σπάσουμε την τρομοκρατία της δικτατορίας Ιωαννίδη. Προσφέρθηκα να παρουσιαστώ στην ΑΣΟΕΕ. Λίγη ώρα μετά την εμφάνισή μου, ΕΣΑτζήδες, με επικεφαλής το δεξί χέρι Ιωαννίδη, τον διαβόητο ταγματάρχη Κουλουμβάκη, με συνέλαβαν. Φοβήθηκα. Σε αντίθεση με την Ασφάλεια Αθηνών, που από τις πολλές συλλήψεις και ξύλο (όπως ξερίζωμα μαλλιών από Σμαΐλη) είχα μάθει απέξω τους βασανιστές, τους ρόλους τους, καθώς και την (επιστημονική;) αποφυγή ανήκεστου βλάβης, η ΕΣΑ με τρομοκρατούσε. Είχα δει συμφοιτητές/συμφοιτήτριες μου σερνόμενα ερείπια…Στο ΕΑΤ με υποδέχτηκαν με το «αλώνι», κύκλος 10-15 ΕΣΑτζήδων που κλότσαγαν και γρονθοκοπούσαν άγαρμπα…Κάθε πρωί, ένας δεσμοφύλακας έμπαινε στο κελί μου, αμίλητος, χτυπώντας με παντού με κλομπ. Πονούσα σωματικά, κυρίως όμως ψυχολογικά γιατί δεν ήξερα την αιτία. (Πηγή: Εφ. Συν. Μάκης Μπαλαούρας)

 

Αν έχει ο βασανιστής μου μάτια, στόμα και λαιμό…

«..Κλειστό και χαμηλό το καμαράκι
πριν από χρόνια θα ‘ταν πλυσταριό
μα συ μικρό παιδί, παλικαράκι,
φαρμάκωσες ετούτο τον καιρό
μ’ ένα καρφί και μ’ ένα καθρεφτάκι
τις φλέβες όταν έκοψες θαρρώ

Μιλώ στη Παναγιά και τον κριτή σου
τα χρόνια σου μετρώ με τον καημό
μα πες μου αν έχει ο βασανιστής σου
αν έχει μάτια, στόμα και λαιμό…»

 

Συγκλονιστικοί οι στίχοι του Μάνου Ελευθερίου και καταλυτική η ερμηνεία της Φαραντούρη σε μουσική του Μίκη.

 

Ευχαριστούμε τον κ. Σκαμπαρδώνη για τις πληροφορίες.

 

για περισσότερο …»Περισκόπιο»

follow Γλυφάδα metropolitans on twitter