Ο χρόνος μου  είμαι εγώ

 

Ένα ποίημα  της  Ζωής Αλεξούλη

για τον πολύτιμο χρόνο μας…
Ψυχολόγος- ηθοποιός
 

 

 

Οι μοίρες γενναιόδωρες

 με μοίραναν με το δώρο της ζωής.

Μέσα σε μια στιγμή

άρχισα να υπάρχω.

Από τότε τρέχω.

Έπρεπε να προλάβω. Να φτάσω.Να καταφέρω. Να αποδείξω.Να τους δείξω.Να νικήσω.Να είμαι ο πρώτος.Ο καλύτερος. Να με αγαπάνε. Να με αναγνωρίζουν. Να με θαυμάζουν.

Έτρεχα με όλη μου τη δύναμη.

Ένα πράγμα έμαθα:

“Όσο πλησιάζεις τόσο απομακρύνεται το τέρμα”.

Κι εγώ έτρεχα

και η ζωή με προσπερνούσε.

Τρέξε μου είπαν.

Κι εγώ ακόμη τρέχω..

 

Ο χρόνος κυλούσε κι εγώ δεν προλάβαινα να συναντηθώ με τον εαυτό μου.

Όσο με θυμάμαι,

δεν πόθησε  άλλο η ψυχή μου τόσο,

 από αυτή τη συνάντηση..

Μεγάλωσα απότομα.

Μικρό παιδί μόλις χθες.

Σήμερα ρυτίδες ζωγραφίζουν το πρόσωπο μου.

Ο χρόνος,

άλλοτε γιατρός μου.

Άλλοτε,

σαρωτικός ,αμείλικτος, αδυσώπητος, ακούραστος, αδιάκοπος.

Περισσότερο τώρα παρά ποτέ.

 

Ο καθρέφτης μου.

 Γυαλί.

Τι να μου φταίξει.

Δεν τα βάζω μαζί του.

Με μένα γελάω.

Που δεν με πρόλαβα στη διαδρομή.

Πριν με συνηθίσω,

είχα ήδη αλλάξει.

Πριν προλάβω να με γνωρίσω,

είχα γίνει ένας άλλος.

Δεν με τρόμαξε ποτέ κάτι άλλο,

όσο το αύριο.

Με μοίραναν με το δώρο της ζωής.

Οι μοίρες με ξεγέλασαν.

Ζωή μου,

μοναδικό μου δώρο,

λιγοστεύεις.

Μέσα σε μια στιγμή

επιστρέφω

 στην ανυπαρξία;

 


ΖΩΗ ΑΛΕΞΟΥΛΗ

Ζωή Αλεξούλη, Ψυχολόγος- ηθοποιός