ΠΟΛΥΧΡΩΜΟΣ ΚΟΣΜΟΣ: ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΑΛΛΑΓΩΝ

Γράφει η ΜΑΡΙΑ ΜΕΛΕΚΟΥ, Κοινωνική λειτουργός

|| αποκλειστικό ||

Η Παρασκευή γενικότερα είναι δύσκολη μέρα…

Μιλάμε πάντα για τη χρονική εκείνη στιγμή της εβδομάδας που έχεις αδειάσει μπαταρίες και περιμένεις το σαββατοκύριακο για να κάνεις επαναφόρτιση –στην καλύτερη των περιπτώσεων-.

Δώδεκα και βάλε να σε παίρνει ο ύπνος στο τελευταίο κάθισμα ενός λεωφορείου δεν είναι και ότι το καλύτερο. Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως το ευχάριστο διάλλειμα μου διέκοψαν δύο γηραιές κυρίες που συζητούσαν τσιριχτά στο αμέσως μπροστινό από μένα.

Η πρώτη μου σκέψη ήταν τι κάνουν δύο ηλικιωμένες  ασυνόδευτες τέτοια ώρα έξω, αλλά αυτό είναι δευτερευούσης σημασίας.

Το αδιάκριτο αυτί μου, τις άκουσε να προγραμματίζουν με ψυχαναγκαστική ακρίβεια τα ψώνια δύο εβδομάδων και να προβληματίζονται για τη λήψη της σύνταξής τους τον επόμενο μήνα.

 Αφού διαπίστωσα ότι η συζήτηση είχε ειρμό και συνέχεια και προφανώς δεν θα τις αναζητούσαν σε κάποιο silver alert, κάποια στιγμή φτάναμε όλοι στον προορισμό μας.

Στους δρόμους υπήρχε έντονη κινητικότητα και όλοι μιλούσαν για κάποιο επερχόμενο δημοψήφισμα και γενικότερα για πολιτικά δεδομένα.

Εκεί κοντά σε μία πλατεία, χωμένο σε μία γωνία ένα ATM, και τι να δω;

Οι κυρίες του λεωφορείου μαζί με άλλες της συνομοταξίας τους, χαχανίζανε, τσιρίζανε και μοιρολογούσανε, παρόλα ταύτα είχαν σχηματίσει μία αστεία ανθρώπινη ουρά:

“Φεστιβάλ γριάς” σκέφτηκα από μέσα μου, καθώς τα εναπομείναντα  εγκεφαλικά μου κύτταρα αδυνατούσαν να εντρυφήσουν σε πιο σύνθετες σκέψεις!

Κάποτε έφτασα και γω στο παντέρμο το σπίτι μου, όμως αυτή τη φορά συνάντησα μία δυσάρεστη έκπληξη. Η κλειδαριά ήταν παραβιασμένη και από μέσα σκοτάδι. Είχα μείνει σε άκαμπτη στάση για περίπου τριάντα δεύτερα, αλλά επειδή τσαντίστηκα με την ατυχία μου, προχώρησα ασυναίσθητα μέσα.

Άναψα το φως του σαλονιού. Περιέργως το σπίτι  ήταν τακτοποιημένο και δεν έλειπαν πράγματα. Δεν ίσχυε όμως το ίδιο και για  το δωμάτιό μου. Το σπιτάκι του κατοικίδιου ήταν ανοιχτό, και αυτό έλειπε από μέσα.

Η χολή μου έφυγε τελείως από τη θέση της όταν είδα μία ανθρώπινη καρικατούρα να κάθεται στο κρεβάτι μου και ακριβώς δίπλα του σε ένα πολύχρωμο τσαντάκι μεταφοράς το μικρό μου κατοικίδιο  κουνέλι.

 Όταν συνήλθα από το σοκ, πήρα θάρρος να τον ρωτήσω ποιος ήταν και τι στο καλό θέλει μέσα στο σπίτι μου. – επρόκειτο για ηλικιωμένο παππού καραφλό με καρό σακάκι και σταφιδιασμένα μάτια-.

Εκείνος μου έγνεψε ότι δεν μπορούσε να μιλήσει και μου έδωσε έναν από τους τρεις φακέλους που κρατούσε στα  χέρια του.  Τον άνοιξα με πολύ περιέργεια και ομολογουμένως αυτό που έγραφε ήταν τελείως αναπάντεχο:

• “Είμαι το alter ego σου και ήρθα να σου κάνω μία πρόταση…”

Δεν πρόλαβα να τον κοιτάξω και τότε μου έδωσε τον δεύτερο φάκελο.

Ο δεύτερος φάκελος είχε μία κανονική επιστολή- πρόταση. Μου πρότεινε να τα αφήσω όλα πίσω. Δουλειά, υπάρχοντα και αγαπημένους και να κάνω ένα ταξίδι στη χώρα των αλλαγών, όπως την αποκαλούσε. Το μοναδικό πράγμα που μου επέτρεπε να πάρω ήταν το κατοικίδιο καθώς δεν μπορούσε λέει να αψηφήσει τους δεσμούς που είχε αναπτύξει μαζί μου και θα μαράζωνε μόνο του.

• “Τι είναι αυτή η χώρα των αλλαγών; Τον ρώτησα…”

Εκείνος μου έκανε νεύμα να συνεχίσω να διαβάζω.

Η χώρα των αλλαγών είναι ένας τόπος όπου όλοι είναι νέοι, γιατί δεν έχει γεράσει το μέσα τους. Λένε αυτό που σκέφτονται και εκφράζουν αυτό που αισθάνονται. Οι άνθρωποι της χώρας αυτής είναι όλοι όμορφοι γιατί δεν είναι ξύλινοι και γελάνε με την καρδιά τους. Ενδιαφέρονται πρωτίστως για το σύνολο των ομοίων τους και δευτερευόντως για το κέντρο τους.

Δεν ασχολούνται με μικρότητες, αντιθέτως είναι φορείς μάθησης και έμπνευσης. Έχουν όρια, κανόνες και πολιτική  όμως δεν υπακούουν σε κάστες ολίγων και δεν προσηλυτίζονται. Αναλύουν τα πάντα αλλά σταματούν λίγο πριν φτάσουν σε κάποιο συμπέρασμα γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν απόλυτο και ολοκληρωμένο. Οι  άνθρωποι της χώρας των αλλαγών δεν θέλουν να είναι τέλειοι, αλλά ημιτελείς και μυστηριώδεις…

• “Και πώς φτάνει κανείς μέχρι εκεί;”

Τότε ο ηλικιωμένος άνοιξε τον τρίτο φάκελο, ο οποίος μάλιστα έγραφε απ’ έξω: {οδηγίες προς  ναυτιλομένους:}

Στη χώρα των αλλαγών φτάνεις ύστερα από μακρύ και κοπιαστικό ταξίδι.

Μου είπε να μην συμβιβάζομαι.

Να μάθω να ρισκάρω, γιατί τώρα ξέρω πότε να ανοίξω το αλεξίπτωτο

Να μην αφήνω ανικανοποίητα απωθημένα.

Να μην περιορίζω ξένες ελευθερίες.

Να  συνεχίσω να παντρεύω την πραγματικότητα με την μυθοπλασία.

Ο γέρος στο τέλος μου μίλησε με φωνή που ταίριαζε απόλυτα στο  σουρεάλ παρουσιαστικό του:

-το χειρότερο πράγμα παιδί μου σε έναν άνθρωπο είναι το βόλεμα και η φυγοπονία. Να μην  τα ενστερνιστείς ποτέ σου.

 Πάρε το χρόνο σου μέχρι να σκεφτείς την πρότασή μου.

Και έκανε να φύγει από την πόρτα.

Λίγο πριν τον αποχαιρετίσω, κοντοστάθηκε και μου είπε:

• Μπορεί να μην το έμαθες, όμως την Κυριακή θα πρέπει να πας να ψηφίσεις.

Σου εύχομαι ότι και να κάνεις να το κάνεις με έμπνευση.

• Και ο φόβος;

• Βρες το πιο ακάθαρτο αποχωρητήριο και ρίχτον μέσα.

(και με τρεμουλιαστό μειδίαμα συμπλήρωσε)

• Και για να μην λιμνάζει, τράβα και το καζανάκι.

Απομακρύνθηκε αρκετά, αφού έβλεπα μόνο την σκιά της καμπούρας του και τότε ήταν που τον άκουσα να ψελλίζει:

“Ελεύθερη βούληση.”

Για το Γλυφάδα metropolitans: