“Κάποιοι θα με έλεγαν Υπερκινητικό Παιδί…”

Κάθε Τετάρτη στο Γλυφάδα metropolitans, μάς ενημερώνει η ψυχολόγος Αριάδνη Α. Λοράνδου (a.lorandou@gmail.com)

Μπερδεύομαι!

Κάποιοι με περιγράφουν ως ηφαίστειο, πύραυλο, σβούρα, σίγουρα και ως κακομαθημένο. Αυτό το λεγόμενο «κεντρικό νευρικό σύστημά» μου, βρίσκεται σε μια συνεχή διέγερση σαν να μην κουράζεται ποτέ, όμως όταν κουραστεί τότε έρχεται ο θυμός μου και τα κλάματα. Ακόμα και στον ύπνο μου δεν ησυχάζω, κοιμάμαι ελαφρά με αποτέλεσμα να ξυπνάω και εύκολα. Αυτή μου η διέγερση εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο δεν σταματά και την επόμενη ημέρα πάλι τα ίδια, πάλι ο ίδιος εαυτός, αυτός ο εαυτός που θα σχολιαστεί, θα χλευαστεί, θα απομονωθεί, θα τιμωρηθεί και δεν θα βρει ένα χώρο για να τον κατανοήσουν.

Στο σχολείο δεν μπορώ να καθίσω ήσυχος. Όταν όλα τα παιδιά κάθονται ήσυχα, ακούν και ακολουθούν τους κανόνες, ενώ εγώ χτυπώ ανεξέλεγκτα τα πόδια μου στα υποστηρίγματα της καρέκλας μου. Είναι πολύ δύσκολο να συγκεντρωθώ και να καθίσω σε ένα σημείο, θέλω, αλλά δεν μπορώ. Να μία στιγμή που μπορώ να πω ότι «δεν μπορώ»! Αποσπάται η προσοχή μου με το κάθε τι και δεν επανέρχεται σε αυτό που χρειάζεται να κάνω την δεδομένη στιγμή. Αν κάποιος θελήσει να με επαναφέρει, εγώ θα ενοχληθώ, θα ξεσπάσω υστερικά. Ξέρω, αλλά εγώ το αντιλαμβάνομαι ως ενόχληση.

Έχω πολύ μα πάρα πολύ στρες. Ναι, τώρα νιώθω σαν σβούρα (παιχνίδι) όπου μία αόρατη χείρα την θέτει σε κίνηση δίχως να μπορεί να βρει την σωστή πορεία και ισορροπία του κέντρου της. Ποτέ δεν σταματά, ποτέ δεν σταματά.

Διαβάζω, ναι, προσπαθώ να διαβάζω και να κάνω τις εργασίες μου για το σχολείο δίχως ιδιαίτερο αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές διότι απογοητεύομαι που δεν τα καταφέρνω ενώ προσπαθώ. Σε περίπτωση που κάνω ένα λάθος ή δεν καταλάβω κάτι, αν κάποιος μού φωνάξει ή με διορθώσει με φωνές ή αυστηρό ύφος, τότε καταστρέφομαι, χάνομαι σε αυτό το μπέρδεμα μου και εξοργίζομαι. Κάποιες φορές το σώμα μου δεν το ελέγχω, τα πόδια μου γίνονται υπερκινητικά και τα χέρια μου σπρώχνουν, χτυπούν. Όχι, σας το λέω κατηγορηματικά, δεν είμαι βίαιος, δεν είμαι επιθετικός λόγω κακίας ή λόγω ελλιπούς ανατροφής. Φτάνω στα άκρα γι αυτό χρειάζεται να με προσέχετε μήπως περάσω τον δρόμο δίχως να ελέγξω αν έρχονται οχήματα, μήπως πετάξω ένα αντικείμενο αιχμηρό ίσως, όπου μπορεί να είναι επικίνδυνο, μήπως και πειράξω τις εστίες της κουζίνας.

Όμως η καρδιά και η ψυχή μου δεν έχουν τέτοια πρόθεση.

 

Κάποιες φορές γίνομαι ονειροπόλος. Μπαίνω στον δικό μου φανταστικό κόσμο και ταξιδεύω πάνω σε ένα σύννεφο όπου εκεί τα αντικείμενα αιωρούνται, τα χρώματα είναι εξωπραγματικά έντονα, τα ζώα μιλάνε. Δεν βγαίνω εύκολα από αυτόν τον φανταστικό κόσμο και πολλοί νομίζουν ότι χαζεύω ή δείχνω αδιαφορία. Μου αρέσει να ονειρεύομαι όμως γνωρίζω ότι δεν με βοηθά στο να συγκεντρωθώ.

Όσο για τον λόγο μου, είμαι αυθόρμητος, δεν θα πολυσκεφτώ αυτό που θέλω να πω, δεν θα το μετριάσω, θα βιαστώ. Ξέρω, ξέρω, η πρώτη σκέψη θέλει δουλειά με μία δεύτερη σκέψη πιο δουλεμένη.  Σας ακούω, δεν σας αγνοώ αρκεί οτιδήποτε μου λέτε να με κοιτάτε στα μάτια ή να με αγγίζετε να σας νιώσω ώστε να ακούσω και να απαντήσω σε αυτό που μου λέτε ή μου ζητάτε. Σε καμία περίπτωση μη μου φωνάξετε, θα βγάλω ό,τι έχω μέσα στο μυαλό μου με τον πιο άχαρο τρόπο και θα κλείσω κάθε τρόπο επικοινωνίας μου μαζί σας.

Έτσι λοιπόν, απογοητεύομαι, παρατάω τις προσπάθειες μου, νιώθω διαφορετικός, δυσκολεύομαι, νιώθω ενοχές, νιώθω μοναξιά, δεν γνωρίζω αν αξίζω την προσοχή σας. Παρόλα τα αρνητικά που μου προσάπτω ή μου τα δείχνετε εσείς, μπορώ να πω ότι είμαι δημιουργικός, έξυπνος και φιλεύσπλαχνος. «Κακό παιδί», δεν θα με έλεγα ποτέ!

Επειδή λοιπόν γνωρίζω, αλλά δεν μου είναι εύκολο να ηρεμήσω, θα σας πω:

Να με αποδεχτείτε.

Να με αγαπάτε.

Να με ακούτε.

Να μην με αμφισβητείτε.

Να μην είσαστε πολύ αυστηροί σε όλα, μόνο σε πολύ σημαντικές περιπτώσεις.

Να μην κλωθογυρίζετε στις κακές μου μέρες, δείτε, θυμηθείτε ότι έχω και καλές μέρες.

Να με βοηθήσετε να μάθω την υπομονή και την επιδεξιότητα. Όπως εσείς, έτσι κι εγώ, έχω υποχρεώσεις.

Αν με γνωρίσετε, μην πείτε, «Α, να το κακομαθημένο».

Καθίστε, δείτε, βρείτε, σας περιέγραψα τι νιώθω, σας το δείχνω κιόλας. Σας βοήθησα. Τώρα, περιμένω το ίδιο και από εσάς.

Κι αν το ερώτημα σας είναι εάν Μπορώ, σκεφτείτε πως σίγουρα Θέλω.

 

“Τίποτα δεν είναι αυτονόητο και όλα είναι ξεχωριστά!!!

Το δικό μου σύννεφο…”

GLYFADA METROPOLITANSΕυχαριστούμε την κ. Λοράνδου.

Διαβάστε ΕΔΩ όλα όσα πρέπει να γνωρίζουμε για την καλή μας ψυχολογία

 

follow us on twitter