Ένα στοιχείο που χαρακτηρίζει πολλές φορές τον μακρόχρονο έγγαμο βίο
είναι η μετάθεση των σεξουαλικών ρόλων σε ρόλο παιδισμού. Βλέπει κανείς τους δύο συντρόφους, που ως τώρα πρωταγωνιστούσαν μέσα από τα σενάρια της ερωτικής επιθυμίας και της αυθόρμητης ερωτικής πράξης, να «αδελφοποιούνται» και να κινούνται μέσα από ρόλους που ακυρώνουν τα στοιχεία που τους χαρακτηρίζουν ως συντρόφους-εραστές. Η ερωτική επιθυμία συρρικνώνεται, η συχνότητα των σεξουαλικών επαφών μειώνεται και οι δύο σύζυγοι και πρώην εραστές επαναπαύονται στη ρουτίνα και την τυπικότητα μιας σχέσης που είναι πλέον περισσότερο μια σύμβαση συμβίωσης και λιγότερο επικοινωνία και έρωτας.
Οι δύο σύντροφοι φέρονται πλέον προστατευτικά και παιδικά ο ένας απέναντι στον άλλον, χρησιμοποιούν υποκοριστικά ονόματα και παιδικό χιούμορ μπροστά στην αμηχανία της σχέσης τους, που είναι πια απογυμνωμένη από τον έρωτα και την αμοιβαία έλξη. Το φαινόμενο αυτό παρατηρείται συχνά όταν η επιλογή του συντρόφου γίνεται με κριτήρια που αφορούν περισσότερο παιδικά και ανεπίλυτα εσωτερικά θέματα του ατόμου και λιγότερο με βάση τις συναισθηματικές και ψυχολογικές ανάγκες ενός ενήλικου ανθρώπου. Οι σύντροφοι που βρίσκονται κοντά σε μια τέτοια εικόνα είναι σημαντικό να δουν με θάρρος και ειλικρίνεια το πώς εξελίσσεται η σχέση τους συναισθηματικά, αλλά και σεξουαλικά και να ανοίξουν τον μεταξύ τους δίαυλο επικοινωνίας, που θα τους επιτρέψει να ανακτήσουν τον ρόλο τους ως εραστές.
source: www.askitis.gr.
