Μάς ενημερώνει η Ψυχολόγος – Κοινωνική Ερευνήτρια, Αγνή Μαριακάκη
Το πρώτο μου μεγάλο lockdown το έζησα στα εφτά μου χρόνια, στο Τέταρτο Δημοτικό Χανιών
Δεν υπήρχε παιδί σε κείνη την τάξη με τα 40 παιδιά, πιο “κλεισμένο μέσα” του, πιο μόνο, πιο άφωνο και σιωπηλό, πιο κλειδωμένο στον εαυτό του απο μένα.
Η ατελείωτη κοροιδία επειδή ήμουν το πιο ψηλό απο όλα τα παιδιά στην τάξη και το πιο άχαρο… με είχε σπρώξει τόσο βαθιά μέσα μου, που δεν με έβγαζε ούτε γερανός.
Κι ωστόσο ακολούθησε η Μεγάλη μου Έξοδος… δεν ξέρω πώς αναποδογύρισα όλα μου τα ένστικτα ασφαλείας, πώς τρέμοντας έφερα μέσα μου τα πάνω κάτω… και χαμογέλασα σε αυτήν που έγινε η πρώτη μου φίλη, τη Χριστίνα…
Εκείνη την παλιά μου τέχνη χρειάζομα και τώρα, τόσες δεκαετίες αργότερα, για την Έξοδο απο το τωρινό lockdown.
Να αναποδογυρίσω πάλι τη σκέψη μου
Να φέρω ξανα τα πάνω κάτω μέσα μου
Να σκεφτώ ανατρεπτικά… γιατί μπορεί να βγούμε σε ένα κόσμο που μοιάζει όμοιος με πριν, αλλά τίποτα πια δεν θα είναι ίδιο!
Ζούμε το μεγάλο αποδημητικό ταξίδι της κουλτούρας και του πολιτισμού μας.
Ταξιδεύουμε ολοταχώς προς μια καινούρια πραγματικότητα, πάνω σε έναν πληγωμένο πλανήτη, ευάλωτοι, με τους πόρους και την ευημερία μας τραυματισμένη.
Αλλά σε αυτό το αποδημητικό ταξίδι, η ανθρωπιά μας παίρνει νέα μορφή, οι αξίες μας, εμάς των μικρών ανθρώπων, φλέγονται ολοζώντανες, και όλα όσα μας συνδέουν, και μας φέρνουν κοντά (αν και απο απόσταση) είναι τόσο πιο δυνατά απο ποτέ πριν.
Θα επιστρέψω πίσω στο παιδί λοιπόν, που αγαπά τα ανάποδα, τις περιπέτειες, την εξερεύνηση, για να βρω το δρόμο μου στη νέα πραγματικότητα:
– Ύφεση;
Αρνούμαι να ονομάσω “ύφεση” αυτό που έρχεται, θα το ονομάσω “σεμνότητα”, “περισυλλογή” και “αναγνώριση”
Ναι θα πονέσει το να αναγνωρίσουμε πως δεν άρχουμε πάνω στον πλανήτη, πώς κάναμε λάθη και κακές επιλογές, αλλά θα είναι και η αρχή μιας καλύτερης συμβίωσης με τον εαυτό μας, με τη φύση, που μας συνέχει, με τους πόρους μας…
– Αγαπήσαμε το “Νόμο της Έλξης, της Αφθονίας” και θα χρειαστεί τώρα να κάνουμε ένα βήμα πριν απο αυτόν και να ζήσουμε τον “Νόμο της Δημιουργίας”!
Στη νέα πραγματικότητα θα ανασκουμπωθούμε, θα σηκώσουμε τα μανίκια και θα δημιουργήσουμε απο την αρχή τη ζωή μας, θα μάθουμε άλλα πράγματα, θα δοκιμάσουμε διαφορετικές λύσεις, σε ένα, πλέον, διαφορετικό περιβάλλον.
Κι αυτή η νέα πραγματικότητα δεν σηκώνει γκρίνιες, δικαιολογίες ή αδράνεια…
Εχω πει στον εαυτό μου το εξής … Αγνή, αν σε πιάσω να γκρινιάζεις σ’ έφαγα… θα πει πως γερνάς, μόνο οι γέροι νοσταλγούνε και γκρινιάζουν για το πώς κατάντησε ο κόσμος, κι έχω συμφωνήσει με τον εαυτό μου να παραμείνω έφηβη ακόμα κι όταν ενηλικιωθώ… δεν θα αθετήσω το λόγο μου
– Η γκρίνια είναι γνώρισμα αυτουνού που έχει σταματήσει να προσαρμόζεται στην πραγματικότητα, και περιμένει η πραγματικότητα να έρθει και να προσαρμοστεί στις προσδοκίες του.
Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί που γύριζα σπίτι με τα πόδια κι έπαιρνα απο την Κοραή μια πέτρα και την κλωτσούσα σε όλη τη Δημητρακάκη μέχρι να φτάσω σπίτι.
Μήπως το ίδιο δεν απαιτεί το τώρα; Να σηκώσω κάθε, μα κάθε πέτρα για να βρω την ιδέα που θα με ταξιδέψει σε μια λύση που δεν είχα πριν φανταστεί;
Και θα χρειαστώ τη φαντασία και τη διαίσθησή μου ψάχνοντας τις λύσεις που απαιτούν οι νέες συνθήκες… θα μου πεις, τι είναι διαίσθηση;
Για μένα, είναι ο μελλοντικός σου εαυτός, με όλες τις δυνατότητες με τις οποίες γεννήθηκες, που γέρνει προς το “τώρα” και σου ψιθυρίζει ακαταμάχητα πώς να βρεις το δρόμο σου… αλλά αν το μυαλό σου είναι τίγκα στα παράπονα και στα “δεν γίνεται¨, εμ δεν θα τον ακούσεις τον ψίθυρο ποτέ!
Δημιουργία δεν υπάρχει χωρίς αυτόνομη σκέψη και κρίση, χωρίς ψυχραιμία στο χάος, χωρίς να αναρωτιέσαι συνέχεια, χωρίς να διασταυρώνεις, να κάνεις καινούριες ερωτήσεις… ναι, είναι πολύ δημοφιλείς οι τρομοφιλόσοφοι και συνωμοσιολόγοι, που μόνο κραυγάζουν χωρίς καμιά αντιπρόταση… Ο εθισμός μου στην ένταση και την αδρεναλίνη εκτονώνεται μαζί τους, αλλά θ’ αντισταθώ, δεν μου χρειάζονται αυτοί, αλλά μια μπουγάδα μυαλού στην ίδια μπανιέρα που έκανε το μπανάκι του ο Αρχιμήδης και πετάχτηκε έξαλλος φωνάζοντας Εύρηκα… αυτουνού εγγόνι θέλω να είμαι και κανενός άλλου.
Και βγαίνοντας απο το lockdown δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να ξεχάσω να κάνω το εμβόλιό μου… το υπάρχον εμβόλιο, το αποτελεσματικό με όλες τις συναισθηματικές μολύνσεις. Η ψυχική ανοσία έχει όνομα, ονομάζεται μνήμη… που θα πει να θυμάσαι όλες τις φορές που τα έχεις καταφέρει στα δυσκολα, που μπόρεσες και κολύμπησες ως την ακτή. Μνήμη και σεμνό δέος απέναντι στο θαύμα της ζωής.
Ευχαριστούμε την κ. Μαριακάκη για τις πληροφορίες.
