Μάς ενημερώνει η ψυχολόγος Αριάδνη Α. Λοράνδου
Φυλακή, χώρος όπου απομονώνεται ένας άνθρωπος διότι έχει διαπράξει ένα παράπτωμα. Υπάρχει όμως και η φυλακή που ενώ είμαστε «έξω», νιώθουμε μόνοι και λέγεται Απομόνωση. Αν δινόταν η ευκαιρία στον φυλακισμένο να βγει από την απομόνωση της φυλακής και να δημιουργήσει σχέσεις και επικοινωνία, ίσως να άλλαζε η ζωή του. Εσύ, Εγώ, ο Άλλος είμαστε έξω, βλέπουμε ο ένας τον άλλον, μένουμε δίπλα, ο ίδιος ήλιος μας φωτίζει και το ίδιο φεγγάρι μας κοιμίζει. ‘Όμως, δεν ζούμε ως συν-άνθρωποι αλλά ως ξένοι.
«Ποτέ οι στέγες των σπιτιών δεν ήταν τόσο κοντά και οι καρδιές των ανθρώπων τόσο μακριά, όσο σήμερα» Αντώνης Σαμαράκης, «Ζητείται Ελπίς» (1990, 33η Έκδοση).
Ζούμε μέσα στα σπίτια ως φυλακισμένοι και όταν βγαίνουμε έξω, ανταλλάσσουμε τυπικές κουβέντες, κάνουμε εγωιστικές συζητήσεις κρύβοντας τα συναισθήματα μας από φόβο μήπως και πληγωθούμε, μήπως χάσουμε την αποστειρωμένη ηρεμία μας. Έτσι σιγά σιγά αποξενωνόμαστε, έτσι σιγά σιγά ο σύντροφος, ο φίλος, η αδερφή, ο γείτονας απομακρύνονται και μένουμε μόνοι. Κλεινόμαστε στον εαυτό μας νομίζοντας πως δεν χρειαζόμαστε άλλους στη ζωή μας, νομίζοντας πως δεν τρέχει και τίποτα. Κλεινόμαστε και κλειδώνουμε την καρδιά μας. Κλεινόμαστε και έξω βρίσκονται μόνο εχθροί! Κλεινόμαστε και δημιουργούμε άτυπες οικογένειες φέρνοντας στον κόσμο πειραματικά παιδιά. Με τη σειρά τους, τα παιδιά των άτυπων οικογενειών βιώνουν και αυτά την απομόνωση και νιώθουν μόνα, νιώθουν πως δεν ανήκουν κάπου. Συνεπώς, δημιουργείται μία λαθεμένη, μπερδεμένη, παγωμένη, προβληματική κληρονομιά. Τώρα η απομόνωση έχει μεγαλύτερη ισχύ διότι μεταλαμπαδεύεται ως φυσιολογική ενώ δεν είναι.
Η απομόνωση δεν μας βοηθά. Δεν είμαι μόνο Εγώ ή Εσύ ή ο Άλλος, είναι το σύνολο. Δεν είναι όλα τα πράγματα «δυο μέτρα και δυο σταθμά». Υπάρχει αποτυχία, αλλαγή, ένας δυνατότερος, ένας καλύτερος, στόχοι, αστοχίες, όμως αυτά δεν επιτρέπεται να μας απομονώνουν. Η απομόνωση κερδίζεται με την αυθεντικότητα του εαυτού μας σε συνδυασμό με το κοινωνικό περιβάλλον. Είναι ζήτημα επιβίωσης η επαφή μας με τους συν-ανθρώπους μας διότι μέσα από την επαφή αγαπάμε και αγαπιόμαστε, μας αποδέχονται, μας αναγνωρίζουν, ανήκουμε.
Ζητείται Ελπίς!
Ευχαριστούμε την κ. Λοράνδου για τις πληροφορίες.
follow us on twitter
