Μια φορά και έναν καιρό, ήταν μια σουσουράδα…
Μάς ενημερώνει η Ψυχολόγος Λοράνδου Α. Αριάδνη
Ένας μύθος των Ainu από την Ιαπωνία λέει:
«Στην αρχή ο κόσμος ήταν λάσπη, γιατί τα νερά και ο πηλός είχαν ανακατευτεί όλα μαζί. Ήταν όλα σιωπηλά, δεν υπήρχε κανένας ήχος. Έκανε κρύο. Δεν πετούσαν πουλιά στον αέρα. Δεν υπήρχαν ζωντανά πλάσματα.
Τελικά ο Δημιουργός έφτιαξε μια μικρή σουσουράδα και από τον ουρανό που ήταν την έστειλε κάτω… «Φτιάξε τη γη», είπε.
Η σουσουράδα πέταξε χαμηλά, πάνω από τα μαύρα νερά και το σκοτεινό βάλτο. Δεν ήξερε τι να κάνει. Δεν ήξερε πώς να αρχίσει. Φτερούγισε μέσα στα νερά. Έτρεχε πάνω κάτω μέσα στη λάσπη προσπαθώντας να την πατήσει μέχρι που να την κάνει σταθερή. Τη χτυπούσε με την ουρά της, τη χτυπούσε ξανά και ξανά. Αφού την περπάτησε και την πάτησε για πολύ καιρό, ξανά και ξανά, άρχισαν να εμφανίζονται μέσα στον μεγάλο ωκεανό μερικά στεγνά μέρη.
Η σουσουράδα είχε δημιουργήσει τη γη. Είχε δημιουργήσει τον κόσμο της».
Μια τέτοια δημιουργία αποκαλύπτεται με την γέννηση ενός παιδιού! Εκεί όπου ο κάθε ένας από εμάς αναζητά την αρχή για να δημιουργήσει έναν όμορφο κόσμο, προσφέροντας σε αυτόν τη γέννηση ενός παιδιού, εκεί θαρρείς πως ξεκινά ο εμπλουτισμός αυτού. Ο γονιός ως ένας δημιουργός εμπιστεύεται το παιδί του και του προσφέρει την αρχή για να μπορέσει εκείνο με τη σειρά του να ανακαλύψει το κοινωνικό του περιβάλλον… και εκεί αρχίζουν όλα.
Στην αρχή το παιδί έρχεται αντιμέτωπο με αυτό που βλέπει και συνειδητοποιεί ότι ίσως είναι δύσκολο αυτό το ξεκίνημα της αναζήτησης, της δημιουργίας. Όμως, η πρότερη του βάση, η εμπιστοσύνη του δημιουργού του, το βοηθά να εξαλείψει τους ενδοιασμούς του και να αρχίσει να ανακαλύπτει τις δυνάμεις του. Πως; Πιστεύοντας στον εαυτό του ότι μπορεί η δική του ενέργεια, η δική του προσπάθεια, η δική του σκέψη να «φτιάξει» έναν ομορφότερο κόσμο για όλους, για εκείνο.
Η ατέρμονη προσπάθεια του παιδιού η οποία όμως έχει στόχο, βοηθά το ίδιο το παιδί να δει πως το καθετί που πράττει δημιουργεί τις βάσεις για μία σταθερότερη κοινωνία, μια κοινωνία όπου το ίδιο θα ζήσει σε αυτή αλλά και θα χτίσει τον δικό του κόσμου μέσα σε αυτή.
Ξανά και ξανά, δίχως να τρομάζει, δίχως να οπισθοχωρεί, το παιδί διαβλέπει πως η επιμονή κι η πίστη του μπορεί να αποτελέσει πρότυπο για τους τωρινούς και για τους επόμενους.
Η δημιουργία πηγάζει από τα σπάργανα ενός παιδιού.
«Μαμά, Μπαμπά δώσε μου εμπιστοσύνη, τώρα είναι η σειρά μου…»
Η σκυτάλη που δίνει ο καθένας από εμάς στον επόμενο, οφείλει να είναι συμπαγής και όχι φτιαγμένη από λάσπη. Οφείλει ο δότης να εμπιστεύεται τον δέκτη και κάπως έτσι δημιουργείται η ίδια η λέξη «δημιουργώ», «συνεχίζω».
Ευχαριστούμε την κ. Λοράνδου για τις πληροφορίες.