Πώς ήταν κάποτε τα ΔΩΡΑ
Μάς ενημερώνει, η ψυχολόγος Αριάδνη Α. Λοράνδου
Κάπου, κάπως, κάποτε, το δώρο είχε αξία ανεκτίμητη, δωρισμένο με αγάπη και όχι απόδειξη αγάπης.
Κάπου, κάπως, κάποτε, το δώρο φάνταζε ως μοναδικό, τυλιγμένο σε γυαλιστερό πολύχρωμο χαρτί με κατακόκκινη κορδέλα.
Κάπου, κάπως, κάποτε, το δώρο ανοιγόταν με λαχτάρα σαν να ήταν το πρώτο και το τελευταίο.
Κάπου, κάπως, κάποτε, το δώρο ήταν παιχνίδι φτιαγμένο για παιδιά και όχι μία ηλεκτρονική πραγματικότητα.
Κάπου, κάπως, κάποτε, το δώρο ήταν ένα και αρκούσε αυτό.
Κάπου, κάπως, κάποτε, το δώρο καλλιεργούσε αξίες και συναισθήματα. Αγάπη, χαρά, προσφορά, αμοιβαιότητα.
Κάπου, κάπως, κάποτε δίναμε δώρα και δεν περιμέναμε να λάβουμε απαραίτητα.
Κάπου, κάπως, κάποτε, περιμέναμε να δούμε την χαρά στα μάτια του αποδέκτη του δώρου μας.
Κάπου, κάπως, κάποτε, με το δώρο μοιραζόμασταν ένα κομμάτι του εαυτού μας.
Κάπου, κάπως, κάποτε, το δώρο δινόταν με διάθεση.
Τώρα το δώρο αποτελεί μια τυπική υποχρέωση, μία καθόλα επιτακτική ανάγκη. Δεν αποτελεί έκπληξη και δεν στοχεύει στην οικειότητα μεταξύ του δωρητή και του αποδέκτη. Ίσως κάποιες φορές να μη τυλίγεται κιόλας, απλώς μπαίνει μέσα σε μία απρόσωπη σακούλα. Το δώρο είναι πλέον δεδομένο, δεν χαρακτηρίζεται από αγάπη. Όπως ακούγεται, είναι «must», άρα μία υποχρέωση και όχι μία σημαντική επιλογή ανάπτυξης συναισθημάτων.
Κάποτε ζούσαμε για αυτή τη στιγμή και από μόνη της ήταν δώρο. Κάπου σε όλο αυτό το δόσιμο υπήρχε αγάπη και κάπως έτσι νιώθαμε παιδιά.
