Μάς ενημερώνει η ψυχολόγος Λοράνδου Α. Αριάδνη
οι Ινδιάνοι όταν ξυπνούσαν το πρωί έλεγαν μια προσευχή η οποία αποτελούσε τελετουργία για εκείνους με όλη τη σοβαρότητα και με όλη την πίστη την έκαναν πράξη στην καθημερινή ζωή τους. Ένα μέρος αυτής της προσευχής έλεγε: «Να παίρνεις συνειδητές αποφάσεις για το ποιος θα είσαι και πως θα αντιδράς. Να είσαι υπεύθυνος για τις πράξεις σου». Σύμφωνα με αυτή την προσευχή έπαιρναν αποφάσεις για την φυλή τους και για την οικογένεια τους.
Γνωστοποιώντας αυτή την ιστορική αναδρομή και γνωρίζοντας ότι η φράση (προσευχή) αποτελεί μέρος και της σημερινής οικογένειας, είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε ότι, ασχέτως την εποχή, τον λαό, όλοι οι άνθρωποι αναζητούμε και ευελπιστούμε στην συνειδητοποίηση του εαυτού μας και στην εξέλιξη αυτού. Μία από τις πολλές και αναρίθμητες εξελίξεις του ανθρώπου είναι η δημιουργία οικογένειας, η οποία όμως δεν συνοδεύεται πάντοτε με συνειδητή απόφαση και κατ’ επέκταση με υπευθυνότητα.
Βέβαια, δεν μπορούμε να έχουμε πλήρη συνείδηση για το πώς θα είναι να δημιουργήσουμε οικογένεια όταν δεν γνωρίζουμε έμπρακτα τα στοιχεία αυτής με πρωταγωνιστές εμάς τους ίδιους. Παρόλα αυτά, γνωρίζει ο καθένας μας από τα βιώματα του πως θα μπορούσαν αυτά να γίνουν η αρχή για μία δομημένη οικογένεια και κατά πόσον θα αποτελέσουν την αποδόμηση αυτής. Συνείδηση μπορούμε να έχουμε για το καλό και το κακό που πράττουμε ή δείχνουμε. Σίγουρα η συνειδητότητα του καλού διαφαίνεται μέσα στην οικογένεια, το ίδιο όμως γίνεται και με το κακό. Ακόμα και αν το κακό (άθελα ή θελημένα) δοθεί με πλήρη συνειδητότητα τότε μπορούμε να κατανοήσουμε το λάθος και να λειτουργήσουμε προς διόρθωση αυτού τώρα ή ετεροχρονισμένα, άρα γινόμαστε και υπεύθυνοι των πράξεων μας. Αυτή η συνείδηση του εαυτού και οι πράξεις οι οποίες πηγάζουν από αυτό, εκτός από εμάς τους ίδιους, αργότερα θα προετοιμάσουν και εν συνεχεία θα επηρεάσουν τον ερχομό ενός παιδιού. Ο ερχομός του παιδιού φέρνει ένα «ξύπνημα» στην καθημερινότητα της συνείδησης μας και ίσως προτιμότερο να είναι αυτό το ξύπνημα να το καλωσορίζουμε πριν το ξημέρωμα αυτής της όμορφης ημέρας.
Η συνείδηση του «σκέφτομαι» πριν πράξω αλλά και η πίστη να θέλουμε να παίρνουμε συνειδητές αποφάσεις συνάμα με τις αντιδράσεις, μας καθιστά υπεύθυνους για το παιδί μας. Η γνώση του τι θέλουμε κάθε στιγμή, ως προσευχή λειτουργεί για εμάς, για το παιδί μας, για το σύνολο. Μέσα σε αυτή την προσευχή είπαν: « Άλλοι μπορούν να περπατήσουν μαζί σου αλλά κανείς δεν μπορεί να περπατήσει στη θέση σου»…συνείδηση!
Ευχαριστούμε την κ. Λοράνδου για τις πληροφορίες.
