Είναι τύχη να είσαι παιδί!
|| ΚΑΘΕ ΤΕΤΑΡΤΗ, στο Γλυφάδα metropolitans, η ψυχολόγος Αριάδνη Α. Λοράνδου ||
Είναι τύχη… Να μπορείς να λες αυτό που σκέφτεσαι δίχως να σε απασχολεί πως θα το πάρει ο άλλος. Να χοροπηδάς, να τραγουδάς μπροστά σε ένα πλήθος ανθρώπων δίχως να σκέφτεσαι πως φαίνεσαι στους άλλους. Να γελάς δυνατά με ένα απλό αστείο δίχως σταματημό. Να φαντάζεσαι ότι όλα τα αντικείμενα μπορούν να πετάξουν όπως τα πουλιά, τα ζώα να μιλήσουν, τα αυτοκινητάκια και οι κούκλες να ζωντανέψουν. Να πιστεύεις ότι όλοι είναι οι καλύτεροι σου φίλοι. Να κάνεις βουτιές στη θάλασσα νομίζοντας πως είσαι καρχαρίας, γοργόνα. Να καβαλάς τους τοίχους, τα κάγκελα, τα δέντρα νομίζοντας ότι είσαι άλλοτε τίγρης, μαϊμού, νίντζα, δίχως να φοβάσαι. Να παίζεις κρυφτό δίχως να κρύβεσαι κάπου όπου δεν θα σε βρουν και παρόλα αυτά να νομίζεις ότι βρήκες την καλύτερη κρυψώνα.
Είναι τύχη… Να πιστεύεις στην κάθε περιγραφή ενός παραμυθιού. Να ζεις για την ώρα όπου θα παίξεις. Να ονειρεύεσαι. Να πιστεύεις και να εμπιστεύεσαι. Να ζεις την στιγμή.
Μέσα από όλες αυτές τις διαδικασίες, το παιδί, χαράσσει την πορεία του κι ας μην το βλέπουμε εμείς. Δεν βλέπει τον κόσμο κακό διότι βλέπει πίσω από αυτή την κακία. Αντιθέτως, εμείς, θελημένα ή άθελα μας μαθαίνουμε στο παιδί ότι ο κόσμος είναι κακός και ότι χρειάζεται να κρύβεται καλά για να μην πληγωθεί. Το μαθαίνουμε να ζει για το αύριο διότι έτσι υποτίθεται θα εξασφαλίσει μια καλή ζωή. Να μάθει Αγγλικά, Γαλλικά, να πάει κολύμβηση, μπαλέτο, ποδόσφαιρο και κάτι ακόμα αν χρειαστεί και σε όλα αυτά να είναι τέλειο. Να γίνει ένας ενήλικος με εργασία full time ξεχνώντας ότι είναι παιδί. Να αριστεύει παντού διότι αυτός είναι ένας σημαντικός λόγος ευτυχίας. Να κάθεται ήσυχο στο σπίτι, ήσυχο στο σχολείο, ήσυχο στις δραστηριότητες για να πάρει τον γνωστό τίτλο του «καλού παιδιού». Να διαβάζει τα μαθήματα του και να αφήνει τα παραμύθια διότι είναι πια «μεγάλο» για τέτοια. Να αντικαταστήσει το δέντρο του με μία καρέκλα και μάλιστα με μία καρέκλα που δεν το αφήνει να σηκωθεί όρθιο. Να προλαβαίνει τα πάντα στον χρόνο που πρέπει, στον χρόνο που θέλουμε και να χάνει την στιγμή. Να παίζει με ωράριο αλλά και αυτό με συγκεκριμένο τρόπο και σε συγκεκριμένο χώρο.
Η ζωή του παιδιού αξίζει να κλείνεται, να σταματά, να γεμίζει μόνο με υποχρεώσεις και όλα αυτά γιατί; Ίσως ξεχνάμε πως κάποτε ήμασταν παιδιά και τώρα αναζητούμε εκείνες τις ημέρες της ξεγνοιασιάς, ανεμελιάς, ελευθερίας, αμέτρητων ονείρων. Ξεχνάμε ότι ζούμε για τη στιγμή. Ξεχνάμε ότι ο χρόνος δεν γυρνά πίσω παρά μόνο όταν έχουμε φτιάξει ωραίες εικόνες, γεμάτες με χρώματα, συναισθήματα, παιχνίδι.
Ξεχνάμε ότι μια φορά αρκεί για να είμαστε ευτυχισμένοι.
Ευχαριστούμε την ψυχολόγο Λοράνδου Α. Αριάδνη
