Μάς ενημερώνει, η ψυχολόγος Αριάδνη Α. Λοράνδου
μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα παιδί όπου έμενε πάνω σε ένα έρημο νησί. Σε αυτό το νησί ζούσε την κάθε στιγμή. Απολάμβανε τους καρπούς των δέντρων, όταν κρύωνε ζεσταινόταν από τον ήλιο, ανακάλυπτε γωνιές όπου έπαιζε με τα αγαπημένα του παιχνίδια. Ένιωθε ασφάλεια, ισορροπία!
Κάποια ημέρα αποφάσισε να κολυμπήσει διότι λαχταρούσε να ανακαλύψει την θάλασσα. Έτσι λοιπόν, την επόμενη ημέρα βούτηξε στα καταπράσινα νερά όπου το χρώμα τους είχε ρουφήξει το επίσης καταπράσινο χρώμα των εξωτικών δέντρων του νησιού. Το παιδί ήταν πολύ χαρούμενο καθώς κολυμπούσε και κάθε φορά κοιτούσε πίσω του το νησί και ένιωθε ακόμα πιο ωραία που το έβλεπε. Όταν κουραζόταν, επέστρεφε στο νησί του. Οι ημέρες περνούσαν και το παιδί κάθε φορά βούταγε στα νερά με περισσότερη λαχτάρα και ανυπομονησία, κοιτώντας πάντα το νησί, την ασφάλεια του. Μια ημέρα από όλες, αποφάσισε να κολυμπήσει και να ξεμακρύνει λιγάκι, πάλι με την ίδια χαρά και με θάρρος, όπως τις προηγούμενες φορές. Αυτή τη φορά, καθώς κολυμπούσε γύρισε να δει το νησί όμως είχε χαθεί πλέον. Πανικοβλημένο που δεν μπορούσε να δει το νησί πια, ένιωσε λυπημένο, ένιωσε φόβο και κολυμπώντας ένιωσε σαν να το ρουφάει ο βυθός. Τώρα πια ήταν μόνο του, ή θα κολυμπούσε ή θα βυθιζόταν…το σίγουρο είναι ότι το νησί δεν ήταν πλέον εκεί.
Το κάθε παιδί χρειάζεται να γνωρίζει την ασφάλεια του ώστε να μπορεί να προχωρά στη ζωή βήμα βήμα. Η οικογένεια ως ένα νησί!
Ευχαριστούμε την κ. Λοράνδου για τις πληροφορίες
