|| Άποψη ||
Ο συστηματικός ρατσισμός, η ξενοφοβία, η ομοφοβία, ο σεξισμός καθώς και πολλά άλλα αντίστοιχα παράσιτα, τόσα χρόνια ελλοχεύουν εντός των κοινωνιών μας μετρώντας καθημερινά εκατοντάδες θύματα. Ανθρώπους που καταγγέλλουν επιθέσεις και δεν ακούγονται, αλλά και άλλους που σιωπούν από φόβο. Οι διακρίσεις αυτές δεν έχουν όρια· μπορεί να είναι μία λεκτική επίθεση στον δρόμο, μία αδικία στον εργασιακό τομέα, στον τομέα της υγείας, ίσως ένα κακόβουλο βλέμμα στο λεωφορείο…κάποιες φράσεις που η χρήση τους επιτρέπεται αφιλτράριστα στην καθομιλούμενη και που προσβάλλουν κατάφορα. Η δολοφονία του George Floyd θα παραμείνει στην ιστορία ως μια εν ψυχρώ δολοφονία σε κοινή θέα, και μάλιστα ειρωνικά, σε μία περίοδο όπου οι κοινωνίες έλαχε να φορούν μάσκες, εκτός από μεταφορικά, και κυριολεκτικά. Αυτή η δολοφονία, λοιπόν, προοριζόταν για να ρίξει την μάσκα του ρατσισμού, καλώς εχόντων των πραγμάτων μια για πάντα.
Η παλινόρθωση απολυταρχικών καθεστώτων έχει ξεκινήσει στον ευρωπαϊκό κόσμο χρόνια τώρα· όσο για την Αμερική δεν χρειάζεται να γίνει κάποιο σχόλιο. Αρκεί ένα και για τις δύο προαναφερθείσες περιπτώσεις: και ο Χίτλερ εκλεγμένος ήταν!
Δυστυχώς, ο κόσμος αργεί να αντιδράσει και αυτό γιατί προκειμένου να αντιδράσει κάποιος πρέπει πρώτα να νοιώσει ο ίδιος την φτώχια, τον πόνο, την ασθένεια, την απώλεια στο πετσί του· οι άνθρωποι είτε είμαστε καμωμένοι έτσι, είτε εξελιχθήκαμε με τέτοιον τρόπο, ώστε να μην μας αγγίζει ιδιαίτερα το πάθημα ενός άλλου. Τόσα χρόνια ο πόλεμος «ήταν κάπου αλλού», μακριά από εμάς· και, μας διαβεβαίωναν πως αυτό το «κάπου αλλού» δεν θα έφτανε ποτέ ως το κατώφλι μας. Τα πράγματα όμως δεν εξελίσσονται πάντα όπως τα υπολογίζει η εκάστοτε κυβέρνηση· αλλά να που έρχεται η στιγμή κατά την οποία ο θήτης γίνεται θήραμα. Η κάθε πράξη όμως έχει συνέπειες και αυτό είναι νόμος.
Ο George Floyd θα μπορούσε να είναι, και γιατί όχι, είναι ο καθένας από εμάς. Βασικά όμως, πρόκειται για έναν άνθρωπο που αντιπροσωπεύει όλες τις μειονότητες, αλλά κυρίως πρόκειται για έναν ΑΝΘΡΩΠΟ. Έναν από εμάς, με κάθε δικαίωμα να κυκλοφορεί ελεύθερος στους δρόμους και να ζει έως αποδείξεως του εναντίου· για ένα άτομο που του άξιζε, όπως σε όλους μας, η ευκαιρία να ακουστεί και να απολογηθεί για τις όποιες πράξεις του και όχι για το χρώμα του δέρματός του. Καθώς, η όποια διαφορετικότητα αποτελεί τον θεμέλιο λίθο της ανθρώπινης υπόστασης.
Τα καλά νέα είναι ότι οι άνθρωποι αψήφησαν, όχι τα μέτρα, αλλά τον φόβο και ξεχύθηκαν έξω απ’ τα σπίτια τους. Πλημμύρισαν τους δρόμους με πανό “Black lives matter”· κι εδώ, θα ήθελα να προσθέσω πως μετράνε όλες οι ζωές “All lives matter”· η ακόμη καλύτερα, για τους καιρούς που «ξαναζούμε», η ίδια η ζωή μετράει… “LIFE MATTERS”. Γιατί, απ’ ότι φαίνεται συνηθίσαμε στο να επιβιώνουμε και ξεχάσαμε να ζούμε. Κάποια δικαιώματα θα έπρεπε να έχουν διεκδικηθεί εφάπαξ· το να γίνονται διακρίσεις χρώματος και πάλι, ύστερα από τόσα χρόνια αγώνων για τα αυτονόητα, είναι τουλάχιστον ντροπή για το είδος μας.
Ευχαριστούμε την κ. Αδαμοπούλου για τις πληροφορίες και τον σχεδιασμό των εικαστικών του άρθρου.
Η Μαριάννα Αδαμοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στο Λονδίνο Art & Design κι έκτοτε ασχολείται ενεργά με το Graphic Design. Ακόμη, είναι μουσικός καθώς και συγγραφέας, έχοντας γράψει, μεταξύ άλλων, το Best Seller «Η Πόρνη» εκδόσεις iWrite, Αθήνα 2018.
follow us on twitter
