Ο σκυθρωπός άνθρωπος

Της  Ζωής Αλεξούλη

Γνώρισα κάποιον, κάποτε που ήταν σκυθρωπός.

Δεν τον γνώριζα καλά όμως ήξερα καλά πως να τον χαρακτηρίσω.

Ήξερα τα πάντα για εκείνον.

Τον έβρισκα στριφνό, εκνευριστικό και μίζερο.

Δεν του το είπα ποτέ διότι εκτός από έξυπνος, ήμουν και καλός.

Δεν θα τον πλήγωνα.

Εγώ ήμουν ανώτερος.

Μια μέρα μια καρφίτσα μου τρύπησε το δάχτυλο.

Μια σταγόνα αίμα κύλησε στο πάτωμα.

Με έπνιξε ως το λαιμό.

Κολύμπησα μα το αίμα ήταν τόσο καυτό και πηχτό..

Δεν θα άντεχα για πολύ.

Κολυμπούσα όσο πιο γρήγορα μπορούσα.

Μα η ακτή ήταν μακριά και οι δυνάμεις μου είχαν αρχίσει να με εγκαταλείπουν.

Τότε ο σκυθρωπός άνθρωπος τύλιξε το δάχτυλο μου και το αίμα σταμάτησε.

Του έσφιξα το χέρι.

Ένιωσα μια δύναμη.

Μια ανέλπιστη χαρά να ηλεκτρίζει το κορμί μου.

Σαν χιλιάδες καρφίτσες να βυθίζονται μέσα μου

Χωρίς να νιώθω πόνο.

Ένιωθα όμως ντροπή.

Τον ευχαρίστησα χιλιάδες φορές μα ήταν λίγο.

Ο άνθρωπος αυτός, δεν ήταν σκυθρωπός στην αρχή.

Ούτε στο τέλος.

Ο άνθρωπος αυτός, δεν ήταν καν άνθρωπος

Ήταν ο κόσμος ολόκληρος.

Μια φουρτουνιασμένη θάλασσα.

Ένας αγαπημένος.

Και μου έμοιαζε τόσο πολύ.

Χρειάστηκε να μου σφίξει το χέρι για να δω καθαρά.

Να τον γνωρίσω.

Αν και μου φαίνεται πως δεν θα τον μάθω ποτέ..

Αρκεί που τα δάχτυλα μας μπλέχτηκαν για μια στιγμή.

Σχηματίζοντας μια γροθιά.

Μια κόκκινη.

Για το Γλυφάδα metropolitans: