“Oι επιλογές μας είμαστε εμείς”

Γράφει η Ζωή Αλεξούλη

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί δεν παραδέχεσαι με ευκολία την ομορφιά εσωτερική κι εξωτερίκη, την εξυπνάδα, το μεγαλείο ή την επιτυχία στον άλλο;

Θεωρείς δεδομένο όμως ότι ο άλλος θα πρέπει να αναγνωρίζει σε σένα πολλά από αυτά και σου κακοφαίνεται αν αυτό δεν συμβαίνει.

Πόσες φορές αναγνώρισες το ταλέντο στον άλλο απλόχερα; Θεωρείς ότι κάτι τέτοιο θα σου στερήσει λάμψη;

Κάθε άλλο… Θα σου προσδώσει γοητεία. Έχεις αναλογιστεί ποτέ ότι οχι μόνο εσύ αλλά κι ο άλλος, προσπαθεί…

Κι εκείνος έχει τις καλές και τις στραβές του, κι εκείνος αγωνίζεται -όχι μόνο εσύ- κι εκείνος πέφτει και με κόπο αλλά και περηφάνια ξανασηκώνεται, και προχωράει και συνεχίζει τον αγώνα του.

Με πόση ευκολία έχεις χαρακτηρίσει και απορρίψει έναν άνθρωπο χωρίς καν να τον γνωρίζεις;

Ακόμη και εγκλήματα μετά από ένα χρονικό διάστημα παραγράφονται και εσύ εξακολουθείς να θυμάσαι και να σκαλίζεις μια μικροπαρεξήγηση που έγινε πρίν απο πέντε ή δέκα χρόνια; Και πού σε έχει βοηθήσει κάτι τέτοιο; Εσύ δεν έφταιξες ποτέ;

Δεν είχες ποτέ μερίδιο ευθύνης σε ό,τι συνέβη δηλαδή πάντα μόνο ο άλλος αυτός ο ‘κακός’ φταίει για όλα;

Κι εσύ αφού είσαι τόσο καλός, γιατί δεν τον έχεις ήδη συγχωρέσει; Δεν σε σκότωσε κι όλας! Αντίθετα απέκτησες μαζί του ακόμη μια εμπειρία στο ταξίδι της ζωής…

Θεωρείς τον εαυτό σου ικανό να αλλάξει τον κόσμο; Μην προσπαθήσεις να αλλάξεις τον κόσμο αν δεν μπορείς να αλλάξεις ούτε τον τρόπο σκέψης σου.

Αν δεν μπόρεσες ποτέ να καταλάβεις τον διπλανό σου, που στο κάτω-κάτω έχεις και τη δυνατότητα να τον αγγίξεις και να τον νιώσεις, πώς θα καταλάβεις, θα συγχωρέσεις και θα σώσεις ένα κόσμο ολόκληρο…

Και πώς να σωθεί ο κόσμος όταν οι περισσότεροι σκέφτονται σαν κι εσένα αιώνες τώρα;

Ο εγωισμός σου, σού αναθέτει το καθήκον του σωτήρα, αλλά δεν σου επιτρέπει να έχεις βοηθούς και συνοδοιπόρους στο έργο σου. Δεν τους θεωρείς αρκετά ικανούς. Αν περνούσε από το χέρι σου ίσως να τους αφάνιζες κι όλας για να συνεχίσεις ανενόχλητος το έργο σου.

Δεν σε πέρνω από τα μούτρα, ξέρω ότι παλεύεις με τους δαίμονές σου. Ξέρω ότι βρίσκεσαι σε καλό δρόμο. Ξέρω ότι δεν είσαι όπως παλιά, τώρα έχεις μάθει. Και συνεχώς βελτιώνεσαι. Δεν έχουν τόση σημασία τα λάθη, λάθη όλοι κάνουμε. Σημασία έχει ότι προσπαθείς συνεχώς.

Στόχος σου, εκτός από το να σώσεις τον κόσμο, είναι να βελτιωθείς σαν άνθρωπος. Και αυτό πρέπει να στο αναγνωρίσω. Έχεις κάνει υπερπροσπάθειες κι έχεις κάνει τεράστια πρόοδο. Με λίγα λόγια τα καταφέρνεις…

Έχεις μάθει…

Είσαι στον σωστό δρόμο…

Είσαι δυνατός/ή…

Κι εγώ δεν είμαι τόσο κακός όσο με νόμιζες, απλώς δεν με ήξερες τότε.

Κοίτα που στο τέλος θα με συμπαθήσεις κι όλας! Δεν μπορούμε να ταιριάξουμε με όλους.

Δεν είναι το ζητούμενο. Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν από τη ζωή μας.

Μεγαλώνουμε κι αλλάζουμε, αλλάζουν οι συγκυρίες, τα δεδομένα οι ανάγκες μας, εμείς.

Μπορούμε να επιλέγουμε εκείνους που λατρεύουμε να έχουμε δίπλα μας, για τους δικούς μας λόγους. Επειδή απλώς ταιριάζουμε.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως κανέναν που πέρασε από τη ζωή μας, φίλο ή εραστή ή ερωμένη. Δεν ήταν λάθος μας. Ήταν επιλογή μας και γέμισε τη ζωή μας με χαρά ακόμη και με λύπη…

Μάς έκανε πιο δυνατούς…

Μάς έμαθε κάτι έστω και με άσχημο τρόπο.

Μάς γέμισε αναμνήσεις…

Είκόνες που κουβαλάμε μέσα μας…

Μία συγγνώμη σε όσους ίσως κάποτε αδικήσαμε κι ένα τεράστιο ευχαριστώ, σε όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως που γνωρίσαμε…

Κοιτάμε μπροστά, το ταξίδι συνεχίζεται…