ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ

|| Του Alex ||

Με αφορμή ένα πρόσφατο συμβάν μπήκα πάλι σε σκέψεις. Σε ένα ηλιόλουστο μέρος στην εξοχή όπου βρέθηκα με αρκετούς φίλους, γνωστούς αλλά και ανθρώπους που γνώρισα εκεί βρέθηκα αντιμέτωπος με μια κατάσταση την οποία έχω ζήσει και εγώ από μικρός αλλά ποτέ δεν χρειάστηκε να αναλύσω μέχρι τώρα.

Καθώς η παρέα με την οποία βρισκόμουν ξεκίνησε να παίζει μουσική και παιχνίδια κάποια από τα οποία είχα να παίξω πάνω από 20 χρόνια, ξαναένιωσα παιδί περνώντας μερικές πολύ όμορφες στιγμές, ξεχνώντας όλες τι σκοτούρες που τριγυρνάνε τα μυαλά όλων, τότε πήρε το αυτί μου έναν πατέρα που δεν απείχε και πολύ ηλικιακά από εμένα να φωνάζει στον περίπου πεντάχρονο γιό του «σοβαρέψου»!

Δεν μπορώ να ξέρω τι είχε κάνει το παιδί για να του πει ο πατέρας του να σοβαρευτεί και πραγματικά μου είναι αδιάφορο, εκείνη τη στιγμή έγινε μια έκρηξη μέσα στο κεφάλι μου από παράπονα και διαφωνίες. Από τη μία ήμουν με καμιά δεκαπενταριά άτομα με μέσο όρο ηλικίας κοντά στα 30 και παίζαμε σαν παιδάκια ψείρες και μήλα και περνούσα υπέροχα και δίπλα μου ένα παιδάκι πέντε χρονών έπρεπε να «σοβαρευτεί».

Καταλαβαίνω ότι ο πατέρας μάλλον το εννοούσε μεταφορικά και ίσως να ήθελε να του πει να μαζευτεί, να σταματήσει αυτό που κάνει ή οτιδήποτε άλλο θέλουν οι γονείς να κάνουν τα παιδάκια τους… για να μην είναι άτακτα. Εκτός που διαφωνώ απ΄ το να σταματάς το παιδί απ΄ το παιχνίδι ή ότι ότι άλλο πειραματισμό θέλει να κάνει μιας που η ζωή είναι μια μεγάλη ανακάλυψη που ζούμε καθημερινά (πόσο μάλλον για ένα μικρό παιδί), αυτό που με ενόχλησε περισσότερο ήταν η λέξη «σοβαρέψου».

Πώς μπορεί κάποιος να λέει σε ένα μικρό παιδί κάτι τέτοιο; Και νομίζω το έχουμε ακούσει όλοι μας. Όταν ήμασταν μικροί μας έλεγαν «να μεγαλώσουμε και να σοβαρευτούμε». Το πρώτο κομμάτι αυτής της έκφρασης είναι παράλογο από μόνο του, θα μεγαλώσουμε, δεν έχουμε άλλη επιλογή, ούτε μπορούμε να το επισπεύσουμε αλλά ούτε και να το επιβραδύνουμε. Έτσι είναι και δεν αλλάζει, ο χρόνος είναι σταθερός. Αφού το πρώτο κομμάτι λοιπόν είναι παράλογο γιατί δεν αλλάζει μας μένει  το δεύτερο.

|| Δεν μπορώ να μετρήσω πόσες φορές έχω ακούσει την έννοια σοβαρός.

Μεγαλώνεις και πρέπει να σοβαρευτείς. ||

Δεν καταλαβαίνω.

Γιατί να μην γίνω υπεύθυνος;

Γιατί να μην γίνω καλός/καλύτερος άνθρωπος;

Γιατί να μην ψάχνω νέες ιδέες;

Γιατί να μην πειραματίζομαι περισσότερο;

Γιατί να είμαι ντυμένος με ένα συγκεκριμένο τρόπο;

Γιατί να μην είμαι αστείος (ή ακόμα και γελοίος) όταν αυτό με κάνει να νιώθω καλά;

Γιατί να μην ζω την κάθε εμπειρία και την κάθε στιγμή όσο περισσότερο μπορώ;

Όχι, η πρώτη λέξη και έννοια που έρχεται στο μυαλό κάποιου είναι να είναι σοβαρός. Για κάποιο λόγο που δεν σου εξηγεί κανένας απλά πρέπει να είσαι αυτό.

Να είσαι σπουδαίος, να έχεις κύρος, να είσαι προσεκτικός και χωρίς αστεία (αυτό από τον ορισμό του σοβαρού στο βικιλεξικό).

Δεν καταλαβαίνω.

Δηλαδή ο αν ο Einstein είχε χιούμορ (δεν γνωρίζω αν είχε) θα ήταν λιγότερο σημαντικές οι θεωρίες του;

Αν δεν ντυνόταν με κουστούμια θα άλλαζαν τα αποτελέσματα και οι θεωρίες του;

Αν είχε τατοού στο πρόσωπο, σκουλαρίκια και μακριά μαλλιά (… ωχ μακριά μαλλιά είχε) δεν θα άξιζε το σεβασμό όλων μας η προσωπικότητα του ή οι θεωρίες του;

Πώς θα γίνω σπουδαίος αν δεν κάνω λάθη για να μάθω από αυτά;

Πώς θα αποκτήσω κύρος; Με το ντύσιμο;

Πώς θα περάσω μια όμορφη ζωή χωρίς να αστειέυομαι;

Και πάνω απ όλα…

|| ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΣΟΒΑΡΟΣ; ||

Μου έχουν πει ότι όταν ντύνεσαι «κατάλληλα» (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) δείχνεις στον συνομιλιτή σου το σεβασμό σου προς το άτομό του και τη θέση του. Άρα και αυτός να υποθέσω το ίδιο κάνει. Άρα είμαστε δύο άνθρωποι που ο μόνος τους σεβασμός από τον ένα στον άλλο εκφράζεται από το ντύσιμο και προς το ντύσιμο. Άρα δεν σέβεται εμένα αλλά το ντύσιμό μου. Και τι να κάνω εγώ τον σεβασμό του προς το ντύσιμό μου όταν αυτός ο άνθρωπος δεν με ξέρει και φυσικά δεν μπορεί να με κρίνει για να δει αν αξίζω τον σεβασμό του όταν εγώ προσποιούμαι. Γιατί ναι, προσποιούμαι όταν έχω ντυθεί «καλά» για να τον εντυπωσιάσω και να κερδίσω τον σεβασμό του. Άρα εμένα σαν προσωπικότητα δεν με σέβεται, δεν ξέρει ποιος είμαι και αφού δεν με σέβεται αυτός… γιατί να τον σεβαστώ εγώ; Για το επίσημο ντύσιμό του; Ποιος είναι; Τι κρύβει κάτω από αυτό το προσωπείο;

Δεν είμαι σε θέση να πω σε κάποιον τί να κάνει και πώς να συμπεριφέρεται. Είναι πολύ εύκολο να μπούμε σε καλούπια όλοι και να ζήσουμε ότι μας επιβάλουν άλλοι. Εγώ διαλέγω όσο μπορώ και όσο καταλαβαίνω να προσπαθώ να κάνω αυτό που θέλω εγώ. Δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσεις τι σου έχει περαστεί ως σωστό και αναμενόμενο από τους υπόλοιπους αν δεν γνωρίσεις ανθρώπους που τους έχουν αναθρέψει με διαφορετικό τρόπο και έχουν ζήσει διαφορετικές καταστάσεις. Είχα την ευτυχία να γνωρίσω κάμποσους και ελπίζω να γνωρίσω πολλούς ακόμα και να μάθω όσο περισσότερα μπορώ για αυτούς ώστε να ανακαλύψω και περισσότερα για εμένα.

Το μόνο που σας εύχομαι να κάνετε είναι να διαβάσετε, να ζήσετε και να αποκτήσετε πολλές και όμορφες εμπειρίες και να μπορέσετε οι γονείς να περάσετε όμορφα πράγματα στα παιδιά σας.

|| Η ζωή είναι για να τη ζούμε… ||

Καλή τύχη!

Alex