ΉΤΑ ΔΙΑΖΕΥΚΤΙΚO! Όπως η λέξη διλήμματα…
Γράφει η ΜΑΡΙΑ ΜΕΛΕΚΟΥ, Κοινωνική λειτουργός
|| αποκλειστικό ||
Με τον τόνο στην κορυφή να πειθαρχεί, κάνοντας έτσι αναίμακτα τη διαφορά, κυριαρχώντας ανάμεσα σε αναρίθμητα θέλω και πρέπει. Πολλές φορές επικρατεί η αίσθηση ότι παραμένουμε στην κορυφή του ήτα, γινόμαστε οι ίδιοι αυτός ο τόνος, κοιτάζοντας με ρυθμούς εκκρεμούς τις δύο αδίστακτες λέξεις που τον πλαισιώνουν για στιγμές, χρόνια, ακαθόριστες αιωνιότητες. Ίσως να είναι και αυτό που βολεύει τελικά, να ατενίζουμε όλες μας τις εναλλακτικές από ψηλά, συντηρώντας την ψευδαίσθηση ενός ισχυρού εαυτού που μπορεί να επιτύχει τα πάντα χωρίς απώλειες, ξεχνώντας προς στιγμήν ότι για όλα υπάρχει και το ανάλογο τίμημα.
Ήτα διαζευκτικό, όπως η λέξη διλήμματα της οποίας ο δημιουργός επιμένει να τονίζεται η προπαραλήγουσα, και ως δια μαγείας όλα τα υπόλοιπα γράμματα να εξαφανίζονται, αφήνοντας στο κέντρο της σκηνής μονάχο του αυτό το καταραμένο τονισμένο ήτα, σαν ηθοποιό στο απόγειο ενός μονόπρακτου θεατρικού έργου.
Ποιος άραγε είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τις δικές του περίπλοκες καταστάσεις ώστε να απαντήσει στα διλήμματα των άλλων; Μάλλον Κανείς. Κανένας άνθρωπος που σέβεται πρωτίστως τον εαυτό του και μετά όλους τους υπόλοιπους δεν θα έμπαινε στη διαδικασία να δρομολογήσει μία απόφαση που δεν είναι δική του:
“Στα διλήμματα δεν απαντάμε ποτέ. Ίσως είναι ο πιο λανθασμένος τρόπος για να παρέμβουμε στην κρίση του άλλου.” Ακόμα θυμάμαι τα λόγια ενός εκ των ακαδημαϊκών καθηγητών της σχολής, φράση που δεν ξεχνιέται, απαράβατος κανόνας δεοντολογίας που γνωρίζουν καλά όλοι οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας.
Δεν είναι λίγες οι φορές που έχει προκύψει συνεργασία με άτομα που βιώνουν κρίσιμες καταστάσεις και αναζητούν άμεσα τη λύση στο πρόβλημά τους. Χρειάζεται υπομονή και επιμονή για να τους εξηγήσεις ότι δεν κρατάς εκείνο το μαγικό ραβδάκι που θα τους παρουσιάσει μονομιάς όλες τις ιδανικές συνθήκες, θα εξαφανίσει τα αδιέξοδα, θα τους απαλλάξει από ρίσκα και γενναίες αποφάσεις. Όσοι αντιλαμβάνονται αυτό και επενδύουν με εμπιστοσύνη μέσα στα πλαίσια της θεραπευτικής-επαγγελματικής σχέσης, κατορθώνουν να λάβουν βοήθεια, συνειδητοποιώντας τελικά ότι η απάντηση σε όλα αυτά που τους διχάζουν, βρίσκεται εντός τους και περιμένει καρτερικά να αναδυθεί στην επιφάνεια.
“Σταμάτα να με αντιμετωπίζεις σαν περιστατικό και πες μου ξεκάθαρα τη γνώμη σου”: Τη συγκεκριμένη φράση την έχω ακούσει ουκ ολίγες φορές από το στόμα δικών μου ανθρώπων. Ακόμη αντηχούν στα αυτιά μου άτομα και καταστάσεις που μου φωνάζουν δυνατά ότι δεν τα διεκδίκησα, δεν έτρεξα, δεν πρόλαβα, δεν έκανα τίποτα για να τα βοηθήσω. Και τι πάει να πει δικός μου άνθρωπος; Κάποιος που σέβομαι, αγαπάω, θαυμάζω και υπολογίζω. Όχι ένα προσωπικό κεκτημένο, ένα άψυχο αντικείμενο, μια μαριονέτα που χειρίζομαι επιδέξια, γιατί με αυτή την έννοια κανείς δεν ανήκει σε κανέναν. Και ίσως όταν νοιαζόμαστε πραγματικά, για τις δυνάμεις και τα κίνητρα που καθορίζουν εμάς τους ίδιους, σε συνδυασμό με τις επιλογές και αποφάσεις των σημαντικών – δικών μας άλλων, τότε έχουμε την υποχρέωση να τους “δανείσουμε” λίγο από το δικό μας περισσευούμενο κομματάκι ασύδοτης από μικροσκοπιμότητες ελευθερίας, επιβεβαιώνοντας τελικά ότι η ελεύθερη βούληση είναι το πιο χρήσιμο και ακίνδυνο εργαλείο για τη λήψη των καλύτερων δυνατών αποφάσεων.
Ήτα διαζευκτικό εσωκλειόμενο στη λέξη αλήθεια, στην παραλήγουσα όμως αυτή τη φορά. Μόλις μία συλλαβή πριν το τέλος της διαδρομής, τη φόρτιση της άκρης, το σημείο εκκίνησης. Γιατί το απόλυτο και δεδομένο για τον καθένα είναι το ξεχωριστό και διαφορετικό για όλους τους υπόλοιπους. Γιατί το ψέμα, στον αντίποδα αυτής, δεν κουβαλάει μέσα του ήτα με τόνο, μόνο δύο δειλά, άνανδρα επιφωνήματα ταιριαστά σε όλα εκείνα που συμβιβάζονται με τη φυγοπονία, και ταυτίζονται με την αναίμακτη μετριότητα του προβλέψιμου και του δήθεν.
Ήτα διαζευκτικό για κάθε νέα Αρχή, δύσκολη μεγαλοπρεπή και υπέροχη. Για όλα τα νέα ξεκινήματα που τονίζονται στη λήγουσα, που κρύβουν προσωπικές αγωνίες και συγκινήσεις, διλλήματα που υπερκεράστηκαν, αλήθειες που δεν εγκαταλείφθηκαν, μάχες που κερδήθηκαν.
Ήτα διαζευκτικό για όλους. Μικρό ή μεγάλο, σε αρχή, μέση ή τέλος, με διακύμανση ή διασπορά είναι αυτό που θα συναντάμε πάντοτε στον δρόμο μας, μπορεί να μας φοβίζει προς στιγμήν, αλλά πάντοτε θα μας πηγαίνει ένα βήμα μπροστά.
Για το Γλυφάδα metropolitans
Γράφει η Μαρία Μελέκου, κοινωνική λειτουργός