|| Άποψη ||
Μάς ενημερώνει η Μαριάννα Αδαμοπούλου, συγγραφέας – Graphic Designer
η κρίση που βιώνουμε δεν είναι αμιγώς υγειονομική, όπως και η προηγούμενή της δεν ήταν αμιγώς οικονομική· πρόκειται για δύο συναπτές δεκαετίες καθαρά παγκόσμιας κοινωνικής κρίσης. Μια ακόμη καμπή της ιστορίας κατά την οποία οι θεσμοί καταλύονται, σημαντικά γεγονότα λαμβάνουν χώρα κι εμείς συνεπώς, δεν γίνεται να εξακολουθούμε να ζούμε με τον τρόπο που ζούσαμε έως τώρα.
Παντού στα ΜΜΕ, εμφανίζεται ο τίτλος «Επιστροφή στην κανονικότητα»· κι αλήθεια σε προκαλεί ν’ αναρωτηθείς τί μπορεί να συμβολίζει ο όρος «κανονικότητα»· και, γιατί όχι και ο όρος «επιστροφή». Οι μόνες μνήμες που προσωπικά είμαι σε θέση να ανακαλέσω απ’ αυτή την κανονικότητα είναι άνθρωποι δίχως χρόνο να περπατήσουν, να αθληθούν, να διαβάσουν, να εκφραστούν, να φάνε σπιτικό φαγητό, να καθαρίσουν. Άνθρωποι έρμαια του χρόνου και του χρήματος, ανήμποροι να προλάβουν να ανταπεξέλθουν στα επαγγελματικά τους καθήκοντα (οι περισσότεροι με αντάλλαγμα πενιχρούς μισθούς, οι οποίοι καταλήγουν αμέσως στα ταμεία ενός κράτους που χρωστούσε ήδη πριν από την ίδρυσή του). Άνεργοι, ανασφάλιστοι σερβιτόροι με πτυχία, ξενιτεμένοι φοιτητές· πρόσφυγες πολέμου (ή πιο σωστά, άνθρωποι ακριβώς σαν κι εμάς), που εξ’ αιτίας πολιτικό-οικονομικών συμφερόντων χάνουν τα σπίτια τους και τις οικογένειές τους· κι έπειτα σε μιαν ύστατη προσπάθεια επιβίωσης, αντιμετωπίζονται ως εχθροί και σκουπίδια.
Κι εμείς, οι μη πρόσφυγες, οι μη μετανάστες, σαν αναλώσιμοι αντιμετωπιζόμαστε· απλώς οι «Δυτικοί» ήμαστε πάντα αρκετά υπερφίαλοι ώστε να μπορέσουμε να το δούμε. Άστεγοι, νοσοκομεία με σφραγισμένες πτέρυγες, ελλιπές προσωπικό, χωρίς βασικά είδη πρώτης ανάγκης… ανεπαρκή από κάθε άποψη εκπαιδευτικά ιδρύματα. Αδέσποτα ζώα σε κάθε γειτονιά, άρρωστα, πεινασμένα. Εκλογές με ανίκανους υποψηφίους που σχηματίζουν πελατειακές – εξουσιομανείς κυβερνήσεις, αντιμαχόμενες την εκκλησία· που αν και η ιστορία, για ακόμη μια φορά, θα τις εξυμνήσει αμφότερες ως σωτήρες, όσοι είμαστε παρόντες, θα γνωρίζουμε από πρώτο χέρι την λαγνεία, την αδιαφορία και την απραξία τους. Και, όλα αυτά με φόντο έναν άκρατο καταναλωτισμό κι ένα φαίνεσθαι ενάντια στη ελεύθερη ανθρώπινη υπόσταση. Την ίδια στιγμή που το φυσικό μας περιβάλλον καταρρέει …εξ’ αιτίας μας!
Αυτή ήταν η «Επιστροφή στην κανονικότητα» εντός δύο παραγράφων. Η αισιοδοξία με κάνει να θέλω να προσθέσω ένα «Δεν λέω, υπήρξαν και καλές στιγμές!». Όμως, κακά τα ψέματα, εκ του αποτελέσματος κρινόμαστε· και να τα αποτελέσματα. Το θέμα εδώ δεν είναι η επιστροφή, καθώς η έννοια της επιστροφής προϋποθέτει τον γυρισμό, ενώ αυτό που ξεκάθαρα χρειαζόμαστε προκειμένου να ορθοποδήσουμε είναι μια νέα κανονικότητα· όχι να επιστρέψουμε στα παλιά, αλλά αντίθετα να προχωρήσουμε μπροστά, αφήνοντας πίσω όλα τα λάθη που μας οδήγησαν στην αυτοκαταστροφή μας.
Ίσως η λέξη κανονικότητα να μην είναι καν η σωστή επιλογή, μιας και ο καθένας από εμάς είναι ελεύθερος να κρίνει και να αξιολογεί τι είναι πραγματικά καλό για εκείνον τον ίδιο. Ας χρησιμοποιήσουμε τον όρο φυσικό, κι ας πούμε πως, από δω και πέρα, θεμιτό θα ήταν να πράττουμε φυσικά· δηλαδή, αλληλέγγυα, ήρεμα, ειρηνικά. Ας είμαστε ανοιχτοί και ευγενείς· δεκτικοί και υγιείς. Γιατί οι άνθρωποι που πραγματικά αξίζουν είναι εκείνοι που μοιράζονται· εκείνοι που ακούν· εκείνοι που βοηθούν, που σέβονται· οι απλοί· εκείνοι είναι πραγματικά όμορφοι τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά· εκείνοι που χαμογελούν και δεν φοβούνται να κλάψουν. Εκείνοι είναι πραγματικά οι σπόροι· που ορισμένοι έκαναν το λάθος να τους θάψουν, λίγο πριν έρθει η άνοιξη!
Ευχαριστούμε την κ. Αδαμοπούλου για τις πληροφορίες και τον σχεδιασμό των εικαστικών του άρθρου.
