Περισκόπιο στη Γλυφάδα, στην Ελλάδα, στον Κόσμο!
Μάς ενημερώνει, ο Σταμάτης Σκαμπαρδώνης
Ανάσταση με ελπίδες… και εμβόλια
Λίγες ώρες πριν την Ανάσταση. Λίγες ώρες μετά από την σταύρωση. Και όμως κάποιες εκατοντάδες άνθρωποι εδώ στην Ελλάδα και κάποιες χιλιάδες στην Ινδία και σε όλο τον κόσμο δεν θα προλάβουν την Ανάσταση. Δεν θα είναι μαζί μας και ο Μιχάλης Κόμης που έδωσε τη μάχη μέχρι την τελευταία του πνοή σαν Διευθυντής της Πνευμονολογικής Κλινικής του Θριάσιου Νοσοκομείου, για να σώσει ασθενείς από τον κορονοϊό. Μας λείπουν συνάνθρωποι μας, άνθρωποι της διπλανής πόρτας που χάθηκαν σ’ αυτόν τον «ανελέητο πόλεμο». Όμως η ζωή συνεχίζεται με γοργούς ρυθμούς και πάει από το «ω γλυκύ μου έαρ» στο «μέρα Μαγιού μού μίσεψες» καθώς ξημέρωσε Πρωτομαγιά. Κυνηγώντας το χρόνο αλλά και την ελπίδα που δεν τελειώνει ας κρατήσουμε τους στίχους της Κικής Δημουλά:
«..Σ’ αυτόν τον κεντρικό δρόμο,
που φράζεις τη μύτη και το στόμα σου
να μη σε πνίξουν τα καυσαέρια,
είναι τρέλα να ισχυριστείς
ότι μυρίζουν πασχαλιές.
Και όμως, εμένα μου μύρισαν…»
«Έδωσε τη μάχη μέχρι την τελευταία του πνοή»
Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 65 ετών, ο διευθυντής της Πνευμονολογικής Κλινικής του Θριάσιου Νοσοκομείου, Μιχάλης Κόμης, με τους συναδέλφους του, σε αναρτήσεις τους στα Social Media, να κάνουν λόγο για έναν άνθρωπο που «παρέμεινε στην πρώτη γραμμή με ατέλειωτες εφημερίες, χωρίς ποτέ να επιδιώξει κάποια άδεια, παρότι αντιμετώπιζε σοβαρότατα προβλήματα υγείας». «Έδωσε τη μάχη μέχρι την τελευταία του πνοή σαν Διευθυντής της Πνευμονολογικής Κλινικής του Θριάσιου Νοσοκομείου, για να σώσει ασθενείς από τον κορονοϊό. Δυστυχώς, ο ανιδιοτελής αγώνας του για τις ζωές των ασθενών, είχε ως τραγική συνέπεια να καταλήξει στα 65 του χρόνια», αναφέρει χαρακτηριστικά ένα από τα δεκάδες μηνύματα συναδέλφων του και συνεχίζει: «Αυτή κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να είναι η πρώτη είδηση στα δελτία ειδήσεων. Αυτή είναι η Ελλάδα που θέλουμε και υπάρχει ακόμα, απέναντι από τους Φουρθιώτηδες και τους Λιγνάδηδες. Το ΕΣΥ στέκεται ακόμα όρθιο αποκλειστικά και μόνο χάρη στην αυτοθυσία των υγειονομικών υπαλλήλων, χωρίς ουσιαστική στήριξη από την Πολιτεία. Αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να έχουμε ως παράδειγμα, γιατί κρατούν την κοινωνία μας ζωντανή. Καλό ταξίδι Μιχάλη». (Πηγή: TVX)
Ινδία: Ένας άνθρωπος πεθαίνει από Covid-19 κάθε τέσσερα λεπτά
Αυξάνεται η οργή κατά της κυβέρνησης στην Ινδία, που βρίσκεται πλέον σε ανθρωπιστική κρίση και μετρά επίσημα 208.330 νεκρούς, με τους ειδικούς όμως να εκτιμούν ότι οι πραγματικοί αριθμοί είναι πολύ μεγαλύτεροι. Τα ασθενοφόρα και τα φορτηγά που μεταφέρουν τις σορούς των θυμάτων στα κρεματόρια είναι τόσα πολλά στο Νέο Δελχί, όπου ένας άνθρωπος πεθαίνει από Covid-19 κάθε τέσσερα λεπτά, με αποτέλεσμα να εμποδίζεται η κυκλοφορία. Κι όλο και περισσότεροι άνθρωποι στην ινδική πρωτεύουσα αντιμετωπίζουν μια μάχη κάθε μέρα όχι μόνο για να βρουν κρεβάτι σε ένα νοσοκομείο αλλά και να αποχαιρετήσουν τους νεκρούς με αξιοπρέπεια. Η χωρητικότητα ενός κρεματόριου στην Ghazipur, στα ανατολικά της πόλης, είναι 38 πτώματα αλλά με το δεύτερο κύμα πανδημίας να την σαρώνει, υπάρχουν φορές που 150 πτώματα έχουν φτάσει ήδη από το πρωί. Το προσωπικό έχει επεκτείνει το χώρο στο πάρκινγκ αλλά ούτε αυτό φτάνει για να καλύψει τις ανάγκες. Και τα νοσοκομεία, όχι μόνο της πρωτεύουσας, είναι γεμάτα με αποτέλεσμα πολλοί να πεθαίνουν εκτός, ενώ και στις μεγαλύτερες πόλεις υπάρχουν μεγάλες ελλείψεις σε οξυγόνο και φάρμακα. (Πηγή: Εφ. Συν)
35 χρόνια από το δυστύχημα στο Τσερνομπίλ
Η επέτειος των 35 χρόνων από το δυστύχημα στο Τσερνομπίλ επαναφέρει τη συζήτηση για το πώς καταλαβαίνουμε εάν μια υπερδύναμη βρίσκεται στα όρια της κατάρρευσης. Ένα ερώτημα που απασχολεί την ανθρωπότητα τουλάχιστον από την πτώση της Αρχαίας Ρώμης. «Στη 1.23 π.μ. της 26ης Απριλίου του 1986 δεν εξερράγη μόνο ο αντιδραστήρας Νο4 του πυρηνικού σταθμού του Τσερνομπίλ. Μαζί με το λιώσιμο του αντιδραστήρα ξεκίνησε και η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης». Η συγκεκριμένη παράγραφος επαναλαμβάνεται σχεδόν verbatim από διεθνή μέσα ενημέρωσης σε κάθε επέτειο από το πυρηνικό δυστύχημα. «Το Τσερνομπίλ σκότωσε την ΕΣΣΔ», έγραφε πριν από πέντε χρόνια ο βρετανικός Economist. «Μήπως η Σοβιετική Ένωση εξερράγη λόγω του Τσερνομπίλ;» αναρωτιόταν λίγο παλαιότερα το αμερικανικό Slate. (Πηγή:info-war.gr Άρης Χατζηστεφάνου)
Τα «Λευκά Μαντήλια» ή κατά δικτατοριών
Στις 30 Απριλίου 1977 στην PlazadeMayo, -είναι μια από τις κεντρικές πλατείες του Μπουένος Άιρες, πρωτεύουσας της Αργεντινής- συγκεντρώθηκαν, για πρώτη φορά, 14 μητέρες και γιαγιάδες «αγνοουμένων» φορώντας λευκά μαντήλια. Σκοπός τους να μάθουν για την τύχη των παιδιών και των εγγονιών τους που είχαν «εξαφανιστεί» από το φασιστικό καθεστώς της δικτατορίας η οποία χρησιμοποιούσε ναζιστικές μεθόδους βασανισμού και εξόντωσης για όσους αντιστέκονταν ή απλά διαφωνούσαν. Πάνω από 30.000 άνθρωποι θεωρούνται ακόμη και σήμερα «αγνοούμενοι» ενώ 500 μωρά φυλακισμένων γυναικών, που ήταν αντίθετες στη στρατιωτική δικτατορία, αρπάχτηκαν από τις μητέρες τους και δόθηκαν σε οικογένειες που ήταν φιλικές προς τη δικτατορία(το ίδιο έκανε και η δικτατορία του Φράνκο στην Ισπανία).Κάθε Πέμπτη οι γυναίκες ήταν εκεί, φορώντας τα λευκά μαντήλια τους, πιασμένες μπράτσο με μπράτσο, γύριζαν γύρω από την πλατεία, με την αντίθετη φορά των δεικτών του ρολογιού. Ύστερα από τρεις μήνες 3 από τις γυναίκες «εξαφανίσθηκαν». Είχαν την ίδια τύχη με τα παιδιά τους, βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν. Οι άλλες γυναίκες δεν σταμάτησαν αλλά συνέχισαν τον αγώνα τους, ενώ τα «Λευκά μαντήλια» πολλαπλασιάστηκαν και εξαπλώθηκαν. Γυναίκες που σήκωσαν στους ώμους την αξιοπρέπεια, όλης της βασανισμένης ανθρωπότητας, ενάντια στον φασισμό και την καταπίεση. Δεν ξεχνάμε τα εγκλήματα της δικτατορίας στη χώρα μας. Χρειάζεται διαρκής αγώνας για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας, των Ελευθεριών και των Κοινωνικών Δικαιωμάτων.
Ποτέ πια φασισμός. (Πηγή: Γιάννης Σ. Γκόνης www.gargalianoionline.gr)
Κώστας Τριπολίτης
« Γενικά όταν κανείς γράφει, υπάρχουν δύο σχολές, δύο αντιλήψεις, δύο προϋποθέσεις και δύο προσεγγίσεις. Η μία είναι που κάποιος γράφει διότι πιστεύει ότι πρέπει να λυτρωθεί από αυτά που φέρει μέσα του. Και η γραφή αποτελεί μια διέξοδο. Οπότε ενδεχομένως γράφει, ικανοποιεί βαθύτερες ψυχολογικές ανάγκες, πιθανώς τα κρατάει και στο συρτάρι του, και εκεί τελειώνει η ιστορία της γραφής. Άλλοτε μπορεί να είναι και επιτυχημένη η διαδικασία της γραφής, άλλοτε μπορεί να είναι και τελείως ιδιωτική και τελείως εσωτερική. Υπάρχει και η δεύτερη σχολή, εκείνη που λέει ότι γράφω για να πω κάποια πράγματα, για να επικοινωνήσω με τους συνανθρώπους μου, να στιγματίσω την κοινωνία, να κατανοήσω την κοινωνία και τον εαυτό μου, ως μέρος όμως ενός γενικότερου συνόλου μέσα από τη διαδικασία της επικοινωνίας. Όχι τη διαδικασία της επικοινωνίας με το εγώ μου φυσικά, μέσα από τη διαδικασία της επικοινωνίας με τους άλλους ανθρώπους. Συνεπώς αφετηρία δική μου είναι αυτή η δεύτερη σχολή, που λέει ότι γράφω για να επικοινωνήσω με τον κόσμο, γράφω για να επικοινωνήσω με τους ανθρώπους που με περιβάλλουν και άλλους ανθρώπους που δεν γνωρίζω και που έχουμε ενδεχομένως διαφοροποιημένες κοινωνικές συνθήκες διαβίωσης. Κατά συνέπεια, ναι, γράφω κάποια πράγματα που δεν νομίζω όμως ότι είναι η κατάλληλη στιγμή για να τα δημοσιοποιήσω αφενός και αφετέρου το σύνολο της δουλειάς μου δεν είναι μόνο αυτό που ο περισσότερος κόσμος γνωρίζει –δηλαδή η στιχουργική ή ακόμα και τα ελάχιστα ποιήματα–, έχει ένα μεγαλύτερο εύρος, μια μεγαλύτερη έκταση και ενδεχομένως να αγγίζει και άλλους χώρους πέρα από τον τομέα της γραφής. Δεν νομίζω όμως πως αυτή τη στιγμή είναι ώριμες οι συνθήκες για να πω κάτι….» (Πηγή: Εφ. Συν, Συνέντευξη του Κώστα Τριπολίτη στον Παναγιώτη Χαραλαμπάκη)
Επιβάτης
Επιβάτης στην εξουσία αυτού του κράτους
που τα κάγκελά του χτίζει
υπογράφοντας θανάτους.
Επιβάτης στην υστερία αυτού του τόπου
που τα κόκαλα τσακίζει
και τα όνειρα του ανθρώπου.
Έβγαλα εισιτήριο
στο γήπεδο και στο νοσοκομείο
έβγαλα εισιτήριο στο κρατητήριο.
Έβγαλα εισιτήριο
σαν επιβάτης…
στη χώρα αυτή που τρώει τα παιδιά της.
Επιβάτης στην υποψία αυτή του πλήθους
που ζωές υποστηρίζει
ανατρέποντας τους μύθους.
Επιβάτης στη γεωγραφία αυτού του τόπου
που νεκρούς υπερασπίζει
στις φωτιές της λεωφόρου.
Το συγκλονιστικό ποίημα του Κώστα Τριπολίτη «ο επιβάτης» μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης και τραγούδησε η Μαρία Φαραντούρη.
Ευχαριστούμε τον κ. Σκαμπαρδώνη για τις πληροφορίες.
follow Γλυφάδα metropolitans on twitter
