Μάς ενημερώνει, ο Σταμάτης Σκαμπαρδώνης

 

Να μη συνηθίσουμε να ζούμε  με τον πόλεμο, να εργαστούμε και να παλέψουμε για την Ειρήνη

Μέρα με τη μέρα μεγαλώνει η ανθρωπιστική τραγωδία στην Ουκρανία, που δέχεται το σφυροκόπημα των ρωσικών στρατευμάτων σε πολλαπλά μέτωπα εδώ και 23 ημέρες, με τις διαπραγματεύσεις να μην δείχνουν ακόμα σημάδια για επικείμενη κατάπαυση του πυρός άμεσα. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του ΟΗΕ απ’ την αρχή της εισβολής περίπου 3,2 εκατομμύρια Ουκρανοί πήραν τον δρόμο της προσφυγιάς προς άλλες χώρες, με τον κύριο όγκο να διοχετεύεται προς την Πολωνία (περίπου 2 εκατ. πρόσφυγες). Την ίδια ώρα σε περίπου 6,5 εκατομμύρια υπολογίζονται οι εκτοπισμένοι εντός της Ουκρανίας, που έχουν καταφύγει κυρίως στα δυτικά τμήματα της χώρας, όπου οι επιθέσεις είναι πολύ πιο περιορισμένης κλίμακας. Να μη συνηθίσουμε να ζούμε  με τον πόλεμο, να εργαστούμε και να παλέψουμε για την Ειρήνη. Φορείς και καλλιτέχνες κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου καθώς, όπως λένε, «με ιδιαίτερη ανησυχία παρακολουθούμε την προέκταση αυτής της σύγκρουσης στο πολιτιστικό πεδίο, τη γενικευμένη επιχείρηση των δύο αντιμαχόμενων πλευρών να μετατρέψουν τον Πολιτισμό από συνώνυμο του ανθρωπισμού, της παιδείας και της ειρήνης σε πολεμικό εργαλείο. Και αυτό για την τέχνη σημαίνει θάνατος».

 

«Να μη μετατρέψουμε τον Πολιτισμό σε πολεμικό εργαλείο»

Δεκάδες επώνυμοι, κορυφαίοι καλλιτέχνες απ’ όλα τα «πεδία» της τέχνης, αλλά και σωματεία και φορείς συνυπογράφουν κείμενο του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου με το οποίο καταδικάζουν απερίφραστα τη ρωσική εισβολή, δηλώνουν την αμέριστη στήριξή τους στον λαό της Ουκρανίας αλλά ταυτόχρονα καταδικάζουν και την προέκταση αυτής της σύγκρουσης στο πολιτιστικό πεδίο. Στόχος του ψηφίσματος, το κείμενο του οποίου συντάχτηκε με πρωτοβουλία του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου και συνεχίζει να συγκεντρώνει υπογραφές, η «απερίφραστη καταδίκη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία» και μία δημόσια δήλωση της «αμέριστης συμπαράστασής μας και της στήριξής μας στον λαό της Ουκρανίας, που χρόνια τώρα δοκιμάζεται από τις συνέπειες του ξέφρενου ανταγωνισμού ανάμεσα στη Ρωσία και τις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και Ε.Ε. για τον έλεγχο της ενέργειας και το μοίρασμα των ζωνών επιρροής στην περιοχή». Ταυτόχρονα όμως όλοι αυτοί οι φορείς και καλλιτέχνες κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου καθώς, όπως λένε, «με ιδιαίτερη ανησυχία παρακολουθούμε την προέκταση αυτής της σύγκρουσης στο πολιτιστικό πεδίο, τη γενικευμένη επιχείρηση των δύο αντιμαχόμενων πλευρών να μετατρέψουν τον Πολιτισμό από συνώνυμο του ανθρωπισμού, της παιδείας και της ειρήνης σε πολεμικό εργαλείο. Και αυτό για την τέχνη σημαίνει θάνατος». Τονίζουν ακόμα πως «η διακοπή σχέσεων ανάμεσα στους πολιτιστικούς οργανισμούς της Ε.Ε. και των ΗΠΑ με τους αντίστοιχους της Ρωσίας και αντίστροφα, δεν στρέφεται απλά κατά των κρατικών πολιτιστικών φορέων, όπως ισχυρίζονται αυτοί που την επιβάλλουν. Στην πραγματικότητα στρέφεται κατά της τέχνης και των καλλιτεχνών. Τα έργα τέχνης πεθαίνουν όταν μένουν κλεισμένα στα συρτάρια. Αποκτούν υπόσταση και ζωή μόνο όταν ερμηνεύονται και διαδίδονται. (Πηγή: Εφ. Συν Ναταλί Χατζηαντωνίου)

 

Το κέρμα του πολέμου

Πόλεμος: ξεριζωμός κι ορφάνια, σπαταλημένα νιάτα και πρόωρα γηρατειά, κομμένα ανθρώπινα μέλη κι ακρωτηριασμένες ψυχές, βομβαρδισμένες πολιτείες κι ερειπωμένα χωριά, σφαγές και γενοκτονίες, χαμένες γενιές και στρατιές κολασμένων, ελεύθεροι σκοπευτές και αδέσποτες σφαίρες, εκτελεσμένα όνειρα κι ανάπηρες ζωές, ομαδικοί τάφοι και προσωπικές τραγωδίες, θρήνος και συμφορά, απάνθρωπη θεομηνία κι ανθρώπινος παραλογισμός, καμένα σπίτια και κλεισμένα σπιτικά, φωτογραφίες αυτών που δεν γύρισαν κι ανιστορήσεις για όσα δεν θα ‘ρθουν ποτέ, παράνοια και τρέλα, πόνος κι οδύνη, κρεατομηχανή και ανθρωποθυσία, καταστροφή και θάνατος. Στις περισσότερες χώρες της υφηλίου, ο πόλεμος στον δημόσιο λόγο, στη σχολική εκπαίδευση και στα ιστορικά αφηγήματα είναι συνυφασμένος με τα χαρακτηριστικά της πρώτης παραγράφου: ο υπήκοος/πολίτης πρέπει να εξοικειωθεί με τον πόλεμο, να υπάρξουν θετικές εγγραφές στο ασυνείδητό του, ώστε όταν έρθει η ώρα να πάει να σκοτώσει ή να σκοτωθεί να το δεχτεί αγόγγυστα ως κάτι θεμιτό και φυσιολογικό. Τα όσα απαριθμούνται στη δεύτερη παράγραφο, συνήθως τα διαπιστώνει κανείς στην πράξη, όταν πια είναι πολύ αργά. Πόσες συρράξεις θα είχαν αποτραπεί αλήθεια –ή, έστω, θα είχαν αυξημένες πιθανότητες να αποσοβηθούν– αν στον δημόσιο λόγο, στη σχολική εκπαίδευση και στα ιστορικά αφηγήματα των κρατών ο πόλεμος παρουσιαζόταν με όλη την ωμότητά του; Αν από μικρά παιδιά δεν γαλουχούμασταν μονάχα με την κάλπικη, ένδοξη όψη του, αλλά και με τη σκληρή αλήθεια της άλλης μεριάς του νομίσματός του; Γιατί θα πρέπει το κέρμα του πολέμου, όταν το στρίβουν οι κήρυκες των εθνών κι οι δάσκαλοι των λαών, να έχει πάντοτε στραμμένες προς τα πάνω τις κορόνες της πρώτης παραγράφου κι όχι τα αιματοβαμμένα γράμματα της δεύτερης; (Πηγή: Εφ. Συν. Λευτέρης Κουγιουμουτζής)

 

Ο πολιτισμός και ο πόλεμος

«Ποτέ, κανένας πολιτισμός -λέει- δεν απέτρεψε έναν πόλεμο, ποτέ κανένας πολιτισμός δεν αναπτύχθηκε ερήμην του πολέμου, ποτέ κανένας στίχος, κανένα μυθιστόρημα δεν κινητοποίησε τις μάζες κατά του πολέμου, ποτέ κανένας πολιτισμός δεν αναπτύχθηκε χωρίς αθώους νεκρούς, ποτέ κανένας ηγέτης, ξεκινώντας τον πόλεμο, δεν έλαβε υπόψη του τους ανθρώπους της τέχνης. Τα γράμματα και οι τέχνες έρχονται εκ των υστέρων να απαλύνουν την κτηνωδία του πολέμου -είναι κάτι σαν το άλλοθι των αλλοπαρμένων και στυγνών πολεμοχαρών ηγετών του κόσμου τούτου, σε όλες τις εποχές της Ιστορίας». (Πηγή: Εφ. Συν. Γιώργος Σταματόπουλος)

 

Προκλητική αδιαφορία των ελληνικών αρχών για τη διάσωση προσφύγων που παραμένουν εγκλωβισμένοι σε νησίδα του Έβρου

Για την αγωνιώδη προσπάθεια που καταβάλλουν, ώστε το ελληνικό κράτος να αναγκαστεί να κινητοποιηθεί και να σώσει τους 20 πρόσφυγες από τη Συρία οι οποίοι από τις 12 Μαρτίου είναι εγκλωβισμένοι σε νησίδα του Έβρου, χωρίς τρόφιμα και νερό στο έλεος της κακοκαιρίας και ενώ ανάμεσα τους βρίσκονται μια εγκυμονούσα και παιδιά, μίλησε Στο Κόκκινο η δικηγόρος Ευγενία Κουνιάκη η οποία τόνισε ότι το ποιος είναι πρόσφυγας δεν είναι μόδα, είναι η βίωση μιας κατάστασης και των αποτελεσμάτων του πολέμου. Στην Αλέκα Ζουμή και στον Γιάννη Ανδρουλιδάκη η κα Κουνιάκη εξήγησε πως δεν σημαίνει ότι πόλεμος σταματάει όταν σταματούν και οι βόμβες, έχει συνέπειες για πολλά χρόνια μετά και η Συρία είναι μεταξύ των χωρών που συνεχίζουν να βιώνουν πολύ καταστροφικά για τους ανθρώπους της τις συνέπειες του πολέμου. Για το θέμα των εγκλωβισμένων προσφύγων, που προσπάθησαν να ζητήσουν άσυλο στη χώρα μας, εξήγησε ότι οι εξελίξεις είναι πολύ ανησυχητικές καθώς ήδη ο τουρκικός στρατός τους έχει δηλώσει πως αν δεν απομακρυνθούν από τη νησίδα θα τους συλλάβουν και θα τους στείλουν πίσω στη Συρία. «Οι ελληνικές αρχές επιδεικνύουν μια προκλητική αδιαφορία ακόμα και στον τρόπο τον οποίο απαντάνε όσον αφορά τα αποτελέσματα των αναζητήσεων» εξήγησε η κα Κουνιάκη παρά την απόφαση που υποχρεώνει τη χώρας μας, στη συγκεκριμένη περίπτωση, να μην τους στείλει πίσω στην Τουρκία…» (Πηγή: 105.5 Στο Κόκκινο)

 

Αντιφασιστικό Φεστιβάλ Παραστατικών Τεχνών στο «Εμπρός»

Με αφορμή την Παγκόσμια ημέρα κατά του φασισμού και του ρατσισμού (Σάββατο 19/3) αλλά και τον μήνα δράσεων κατά του φασισμού και του πολέμου, το φεστιβάλ απευθύνεται σε άτομα και ομάδες που βιώνουν τον ρατσισμό να πάρουν μέρος με κάθε τρόπο, αλλά και σε κάθε άνθρωπο που θέλει να ζήσει την οργάνωση ενός αντιφασιστικού φεστιβάλ, όπως και πολιτισμικούς ακτιβιστές. Το φεστιβάλ και οι διοργανωτές καλούν κάθε άνθρωπο ανεξαρτήτως θρησκείας, εθνικότητας, χρώματος, φύλου ή σεξουαλικού προσανατολισμού, ανάπηρο ή μη να συσπειρωθεί ενάντια στους φασίστες και την τρομοκρατία τους, με στόχο «να υπερασπιστούμε τον πλούτο της πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Να κάνουμε τις γειτονιές μας, τους χώρους πολιτισμού και τις πόλεις μας γέφυρες φιλίας, αλληλεγγύης και αντίστασης», όπως σημειώνουν.

 

Ευχαριστούμε τον κ. Σκαμπαρδώνη για τις πληροφορίες.