Περισκόπιο στη Γλυφάδα, στην Ελλάδα, στον Κόσμο!
Μάς ενημερώνει, ο Σταμάτης Σκαμπαρδώνης
Τα «Φαναράκια του Αιγαίου» φωτίζουν τον κόσμο
«Πέρασε αρκετός καιρός από τότε που ολοκληρώθηκε η συγγραφή αυτής της ιστορίας. Μεσολάβησαν αρκετά γεγονότα μέσα κι έξω από την Ελλάδα. Χάθηκαν κι άλλες ανθρώπινες ψυχές στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο. Πολλοί πρόσφυγες προσπάθησαν το τελευταίο διάστημα να περάσουν από τον Έβρο στη χώρα μας και στη συνέχεια να ταξιδέψουν στην Ευρώπη για μια καλύτερη τύχη. Οι πόλεμοι και οι εμφύλιες εχθροπραξίες συνεχίζονται με την ίδια ένταση στον κόσμο. Συγχρόνως πολλοί άνθρωποι και συλλογικότητες εξακολουθούν να δείχνουν την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά τους στους πρόσφυγες και στους μετανάστες….Ο Οδυσσέας της ιστορίας μας μεγάλωσε και το φθινόπωρο θα πάει Γυμνάσιο. Όλο αυτό το διάστημα δεν σταμάτησε με τους συμμαθητές του να παίρνει πρωτοβουλίες για την αλληλεγγύη και να μεταφέρει την ζεστασιά, την ανθρωπιά και τη φλόγα που είχε μέσα του και σε άλλους ανθρώπους. Δεν σταμάτησε να αγωνίζεται, να ελπίζει και να κρατάει αναμμένα τα «Φαναράκια του Αιγαίου» στον κόσμο.» (Πηγή: «Τα Φαναράκια του Αιγαίου» εκδόσεις Εύμαρος)
Το ταξίδι στη Μυτιλήνη
Ο Οδυσσέας ετοιμαζόταν όλο το προηγούμενο διάστημα για το ταξίδι στη Λέσβο. Είχε μαζέψει τρόφιμα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης για τους πρόσφυγες.
«….Η μεγάλη μέρα έφτασε! Χαιρέτησε τη μητέρα και τ’ αδέρφια του και μαζί με τον πατερά και τους φίλους του τα μπουκάλια τράβηξαν για το λιμάνι του Πειραιά. Μπήκαν βιαστικά με το αυτοκίνητο στο πλοίο και στη συνέχεια ανέβηκαν στην καμπίνα. Ήταν γλυκός ο καιρός και ο πατέρας του πρότεινε να πάνε στο κατάστρωμα. Τότε είδε μπροστά του, στην προβλήτα του λιμανιού, σαν σκηνικό θεάτρου, εκατοντάδες σκηνές με πρόσφυγες να συνωστίζονται σε λίγα τετραγωνικά. Άκουσε φωνές παιδιών που έτρεχαν γελώντας και φωνάζοντας χωρίς να ξέρουν τι τους περιμένει αύριο. Δεν είναι λοιπόν μόνο η Λέσβος, είναι και ο Πειραιάς και ο Ελαιώνας και πολλά άλλα μέρη, σκέφτηκε ο Οδυσσέας. Πολλά ήταν τα ερωτήματα στον πατερά του και λίγες οι απαντήσεις. Είχε ακούσει και πρωτύτερα στο ραδιόφωνο ότι εκείνη τη χρονιά, σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία, είχαν χαθεί στη Μεσόγειο στην προσπάθειά τους να φτάσουν, να πατήσουν στην Ευρώπη εκατοντάδες πρόσφυγες, ανάμεσά τους και 150 παιδιά….» (Πηγή: «Τα Φαναράκια του Αιγαίου» εκδόσεις Εύμαρος)
Δεν μπορούμε να μένουμε αμέτοχοι, ασυγκίνητοι
“Το μήνυμα που θέλει να στείλει ο Οδυσσέας έχει να κάνει με τις πανανθρώπινες αξίες, την ειρήνη, την αλληλεγγύη, την ανεκτικότητα, την συνύπαρξη των λαών. Αλλά και την ενεργή δράση. Δεν μπορούμε να μένουμε αμέτοχοι, ασυγκίνητοι σε όλα αυτά που συμβαίνουν.” “Τα Φαναράκια του Αιγαίου είναι για μένα το φωτεινό πρόσωπο της Ελλάδας. Είναι η σπίθα της αγάπης και της αλληλεγγύης που νοιώθουν οι περισσότεροι συνάνθρωποι μας για τους πρόσφυγες. Είναι η φλόγα που κατοικεί στις καρδιές των ανθρώπων για αυτόν που αναγκάστηκε να ξεριζωθεί, να χάσει το σπίτι του, την οικογένεια του και παλεύει με τα κύματα για να μπορέσει να αναπνεύσει και να επιζήσει.” (Πηγή: Γλυφάδα Μετροπόλιτανς)
–
–
Η προσωποποίηση της αγάπης
«Η γιαγιά Μαρίτσα είναι η προσωποποίηση της αγάπης, της αλληλεγγύης – όχι μόνο για μένα αλλά και για πολλούς συνανθρώπους μας. Είναι η γυναίκα που μαζί με τις φίλες της στη Σκάλα Συκαμιάς δίνει γάλα με το μπιμπερό σ’ ένα προσφυγόπουλο. Αυτό είναι ο λόγος που τη βάζω και στην ιστορία μου, όταν μαζί με τους ψαράδες συμμετέχει στο δείπνο που παραθέτει ο παππούς στο σπίτι του, με τον ερχομό του Οδυσσέα. Είναι οι απλοί και ανιδιοτελείς άνθρωποι που κάνουν το αυτονόητο. Όπως και η σύγχρονη Μπουμπουλίνα, η Carola Rackete που έσωσε δεκάδες πρόσφυγες με το πλοίο της στη Μεσόγειο.». (Πηγή: Γλυφάδα Μετροπόλιτανς)
«Είμαστε φίλοι σας»
«…Ο συγγραφέας εμπνέεται έναν μικρό Οδυσσέα, που, αντί να κάνει ο ίδιος ένα μεγάλο ταξίδι, στέλνει το μήνυμά του να ταξιδέψει μακριά: πάει στη Συκαμιά, μια πανέμορφη παραλία της Λέσβου, όπου φτάνουν οι πρόσφυγες (που δεν τους θέλουμε πλέον – όχι;) και μαζί με τη βοήθεια ντόπιων ψαράδων, του δασκάλου και των συμμαθητών του αλλά και μιας οικογένειας μπουκαλιών, της κας και του κου Γαλακτένιου, προσπαθεί να επικοινωνήσει με τους πρόσφυγες που βρίσκονται στη θάλασσα: «Σας περιμένουμε» είναι το μήνυμά του. «Είμαστε φίλοι σας». Το βιβλίο ο Στ. Σκαμπαρδώνης το αφιερώνει μεταξύ άλλων και στη γιαγιά Μαρίτσα που αγκάλιαζε τα προσφυγόπουλα (τότε. Γιατί τώρα, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο). Και επιλέγει ένα μικρό παιδί, αντί για μια ηλικιωμένη γυναίκα, για να μεταφέρει το δικό του, υπέροχο μήνυμα. Η εικονογράφηση, που μοιάζει με κολάζ παιδικών ζωγραφιών, ανήκει στην Άλκηστη Οικονομοπούλου, ένα νέο κορίτσι με ειδικές σπουδές στον τομέα της, η οποία πιστεύει πως η τέχνη διαμορφώνει πραγματικότητες… Πόσο δίκιο έχει. Το να ανοίξεις ένα καλό παιδικό βιβλίο είναι σίγουρα μια καλή αρχή.» (Πηγή: Εφ. Συν Νόρα Ράλλη)
Οι «πρωταγωνιστές» μου τα μπουκάλια
«…Τα ερεθίσματα έρχονται από την παιδική ηλικία. Όταν ο γαλατάς έφερνε στο σπίτι μας το γάλα και η μητέρα μου χρησιμοποιούσε τα μπουκάλια πολλές φορές βάζοντας μέσα λάδι και κρασί. Οι γονείς μου και πολλοί άλλοι έκαναν ενστικτωδώς αυτό που ονομάζουμε επαναχρησιμοποίηση των υλικών και σίγουρα αυτή η εμπειρία έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην ευαισθητοποίηση μου σε σχέση με τα περιβαλλοντικά. Πριν πολλά χρόνια, στα πλαίσια ενός εκπαιδευτικού υλικού για την περιβαλλοντική εκπαίδευση, είχα ξεκινήσει να γράφω μία ιστορία με “πρωταγωνιστές” τα μπουκάλια. Ο προσανατολισμός μου τότε ήταν κυρίως να ευαισθητοποιήσω τους μαθητές μου για το περιβάλλον. Είχα επιλέξει τα μπουκάλια για την ανθεκτικότητα τους και για το ότι μπορούν να πάρουν πολλές μορφές και να χρησιμοποιηθούν ξανά και ξανά. Όταν όμως το 2014 -15 άρχισαν οι μαζικές προσφυγικές ροές και ζήσαμε όλοι από κοντά τους πρόσφυγες που έρχονταν στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, στη Μυτιλήνη (Λέσβο) αλλά και στον προσωρινό καταυλισμό δίπλα μας στο Ελληνικό, άρχισα να διαμορφώνω στο μυαλό μου την ιστορία με τα μπουκάλια με άλλο περιεχόμενο. Να ενσαρκώνονται μία ανθρώπινη διάσταση, να μεταμορφώνονται και να μπαίνουν κι αυτά στον αγώνα για ειρήνη και αλληλεγγύη. Έτσι τα «ταπεινά» μπουκάλια μου έγιναν τα «Φαναράκια του Αιγαίου» και έστειλαν το μήνυμα της ελπίδας, της ανεκτικότητας και της ειρήνης σε όλο τον κόσμο…» (Πηγή: Εφημερίδα Παλμός)
Παραμύθι…στο Αιγαίο
Πώς μιλάει κανείς στα παιδιά για ένα τόσο σύνθετο ζήτημα όπως το προσφυγικό; Πώς μιλάει για τις χιλιάδες πρόσφυγες, μικρούς και μεγάλους, που αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον καλούνται να ξεπεράσουν τεράστια εμπόδια ρισκάροντας ακόμη και τη ζωή τους; Το βιβλίο παραμένει ένας από τους πιο αποτελεσματικούς και ευχάριστους τρόπους. Και ειδικά για το θέμα του μεταναστευτικού – προσφυγικού έχουν κυκλοφορήσει εξαιρετικές εκδόσεις. Άλλη μία ήρθε να προστεθεί το τελευταίο διάστημα από τις εκδόσεις Εύμαρος. Το όμορφο παραμύθι του Σταμάτη Σκαμπαρδώνη με τίτλο «Τα φαναράκια του Αιγαίου», ένα βιβλίο για την ειρήνη, την αλληλεγγύη και τη συνύπαρξη των λαών, πολύτιμο εργαλείο στα χέρια γονιών και δασκάλων που θέλουν να συζητήσουν με τα παιδιά με τρόπο ουσιαστικό και ψυχαγωγικό ταυτόχρονα. Εικονογράφηση: Άλκηστις Ν. Οικονομοπούλου. (Πηγή: Καθημερινή)
Ευχαριστούμε τον κ. Σκαμπαρδώνη για τις πληροφορίες.
follow Γλυφάδα metropolitans on twitter
