«Μη θυμώνεις», «Μη κλαίς», «Μη νευριάζεις»

Γράφει η Λοράνδου Α. Αριάδνη

Ψυχολόγος

Σήμερα η κοινωνία αναζητά την τελειότητα αν και η καθημερινότητα αυτής, μαρτυρά μάλλον το αντίθετο. Εμείς από την μεριά μας κοπιάζουμε αναζητώντας την τελειότητα, αγνοώντας ότι εάν και εφόσον θεωρηθούμε τέλειοι, τότε σταματά η δυνατότητα μας για εξέλιξη. Ας σκεφτούμε ότι η γέννηση ενός παιδιού από μόνη της ως σύλληψη, ως διαδικασία είναι τέλεια, τότε γιατί προσπαθούμε να ενισχύσουμε αυτή την τελειότητα;

Λέμε στο παιδί: «Μη θυμώνεις», «Μη κλαίς», «Μη νευριάζεις», άθελα μας απαιτούμε μια τελειότητα συναισθημάτων η οποία δεν αποτελείται από τις παραπάνω εκφράσεις και δεν δύναται να τηρηθεί διότι η κοινωνία και ο ίδιος ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος με πολικότητες (δύο πλευρές ή περισσότερες στη ζωή).

Αναγνωρίζοντας το συναίσθημα ενός παιδιού ακόμα κι όταν αυτό δεν είναι κοινωνικά αποδεκτό όπως θυμός, λύπη, φόβος και βοηθώντας το να καταλάβει πως αυτά είναι συναισθήματα και ότι σε αυτά μπορεί να υπάρξει και η άλλη πλευρά όπως ηρεμία, χαρά, τόλμη, τότε ένα παιδί ανακουφίζεται, δεν αγχώνεται ότι ίσως αποτελεί «πρόβλημα»! Μέσα από την διαδικασία αναγνώρισης των συναισθημάτων των κοινωνικά ή μη αποδεκτών, το παιδί μαθαίνει να καταλαβαίνει τον εαυτό του, αποδέχεται και εξελίσσει το «ποιος ή ποια είμαι».

Συνεπώς και όχι μόνο, η αποδοχή της πολικότητας απαλλάσσει από το άγχος (αγχόνη) του κυνηγιού της τελειότητας, της υπεροψίας, της καθημερινής ανάγκης να αποδεικνύει ένα ον γιατί θυμώνει, γιατί γελάει, γιατί κλαίει.

Όχι! Εμείς οι άνθρωποι και κάποτε παιδιά, κάποιες φορές θυμώνουμε, κάποιες φορές φοβόμαστε, κάποιες φορές γελάμε, αρκεί να γνωρίζουμε ότι το κάθε ένα συναίσθημα έχει το αντίθετό του, όπου μας επιτρέπει να επιλέγουμε το καλύτερο για εμάς.

Κατά τον Πλάτωνα, ο Νους είναι η ανώτερη αξία του ανθρώπου, αυτός δημιουργεί αρμονία, τάξη, ισορροπία και αυτόν χρειαζόμαστε ώστε να αντιλαμβανόμαστε το καθετί που αισθανόμαστε.

Μήπως αυτή είναι η αχρησιμοποίητη τελειότητα μας!

Ευχαριστούμε την ψυχολόγο Λοράνδου Α. Αριάδνη.