|| Άποψη ||
Μάς ενημερώνει η Μαριάννα Αδαμοπούλου, συγγραφέας – Graphic Designer
Οτι βιώνουμε και ό,τι αντιμετωπίζουμε καθημερινά, πάντοτε θα έχει ως ρίζα του την παιδεία. Η παιδεία είναι ένας όρος που πολλοί τείνουν να συγχέουν λανθασμένα με την εκπαίδευση, καθώς πρόκειται για δύο παντελώς ξέχωρες έννοιες· που, καλώς ή κακώς, η μία δεν συνεπάγεται την άλλη.
Τόσες δεκαετίες, κοιτάμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος, συσσωρεύοντας πληθώρα ασύνδετων πληροφοριών στα εύφορα μυαλά των μαθητών, μα λησμονώντας να καλλιεργήσουμε ανθρώπους ευγενείς, δημοκρατικούς, ολιγαρκείς, με αξίες, ήθος και τέλος, σεβασμό προς τους γύρω τους, τα ζώα και το περιβάλλον. Η ζυγαριά των σύγχρονα διαμορφωμένων κοινωνιών έγερνε και θα γέρνει προς την μεριά της μόρφωσης, αδιαφορώντας για το ότι εκείνο που κρύβεται πίσω από κάθε καταρτισμένο γρανάζι της, είναι ο άνθρωπος.
Μα, ας σταθούμε λίγο εδώ και χάριν ευκολίας ας επιτραπεί μια παρομοίωση.
Ας δούμε τον άνθρωπο, και ειδικότερα στην νεαρή του ηλικία, σαν ένα εύφορο κομμάτι γης, έτοιμο να υποδεχτεί και να θρέψει τον οποιοδήποτε σπόρο σπαρθεί σε αυτό· καθώς και το οποιοδήποτε φυτό μεταφυτευθεί σε αυτό. Ας υποθέσουμε τώρα πως οι αξίες, οι αρετές και η κριτική σκέψη είναι σπόροι, ενώ οι πληροφορίες έτοιμα δέντρα και φυτά. Και, τώρα ας τα χωρίσουμε σε παιδεία και μόρφωση· οι σπόροι είναι η παιδεία, ενώ τα έτοιμα δέντρα και φυτά (ήδη ανθισμένα και μεγαλωμένα σε άλλα χωράφια), είναι η μόρφωση.
Στα πρώτα του χρόνια, το χωράφι είναι τόσο εύφορο που δεν μπορούμε παρά μόνο να του ρίξουμε σπόρους· σπόρους οι οποίοι σιγά σιγά θα βγάλουν τα βλαστάρια των αξιών. Συνεπώς, αρχικά θα έχουμε ένα κομμάτι γης σπαρμένο με φυντάνια-εφόδια, προορισμένα να εξελιχθούν σε ανεξάρτητα δέντρα που θα καρπίσουν, προκειμένου στο μέλλον να είναι προετοιμασμένα να επεξεργαστούν, να κατανοήσουν και είτε να απορρίψουν είτε να δεχτούν τα όσα μέλλει να μεταφυτευθούν σιμά τους. Οι πρώτοι κηπουροί- αγρότες που αναλαμβάνουν το έργο αυτό της παιδείας είναι η οικογένεια, κι έπειτα το σχολείο. Μόνο που, τα τελευταία χρόνια το εκπαιδευτικό σύστημα λησμόνησε τον ρόλο του ως αγρότη που σπέρνει σοδειές, κι αφιερώθηκε αποκλειστικά στην μεταφύτευση διάσπαρτων καλουπωμένων πληροφοριών, καθώς και στην ωραιοποίηση των δέντρων του. Πράγμα το οποίο καθιστά τα χωράφια, όμορφους κήπους δίχως όμως δικούς τους καρπούς. Κι ακόμη, όλα εκείνα τα φυντάνια που φυτευτήκαν κάποτε, σε ορισμένες περιπτώσεις, έμειναν για καιρό αφρόντιστα και μαράθηκαν.
Τελειώνοντας τώρα με τούτη την μεταφορά, προκύπτει το ερώτημα του τι συμβαίνει όταν κανένας δεν συμβάλλει στην ανάπτυξη της παιδείας ενός ατόμου· δηλαδή ούτε η οικογένεια, εάν υπάρχει, αλλά ούτε και τα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Τα καλά νέα είναι πως ποτέ δεν είναι αργά. Δεν ξέρω αν χωρούν σε ένα άρθρο κάποιες προσωπικές εμπειρίες, όμως έχοντας περάσει από ένα εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο οι περισσότεροι από εμάς έχουμε υποστεί, λύγισα και ξανασηκώθηκα.
Βίωσα τον εφιάλτη τον πανελληνίων, στον οποίο δεν χωρά πουθενά η παιδεία, μιας και απορρίπτει την κριτική της σκέψη. Είδα το ότι το σύστημα δεν προσαρμόζεται στους μαθητές, αλλά αντίθετα περιμένει από εκείνους να προσαρμοστούν σε αυτό· βαφτίζοντας την διαφορετικότητα «μαθησιακές δυσκολίες», πράγμα το οποίο δεν συνεπάγεται τον αποκλεισμό από την τριτοβάθμια εκπαίδευση, όπως και την επίτευξη των ονείρων μας και δεν μας καθιστά ακαλλιέργητους. Τέλος, διαπίστωσα πως η γνώση όπως και η παιδεία είναι δια βίου, άπαξ και συναντήσεις ανθρώπους και ερεθίσματα που σε κάνουν να θέλεις να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Τέτοιοι άνθρωποι ευτυχώς βρίσκονται παντού· και, ο κόσμος γύρω μας είναι μια βιβλιοθήκη, μια ταινιοθήκη, ένα θησαυροφυλάκιο αξιών και γνώσης, ανοιχτό ανά πάσα ώρα και στιγμή· ένας καμβάς πάνω στον οποίο ο καθένας είναι ελεύθερος να δημιουργήσει, σεβόμενος πάντα, πρώτιστος τον εαυτό του, και τους γύρω του· με γνώμονα το δίκαιο, την ειρήνη και την ελευθερία.
Ευχαριστούμε την κ. Αδαμοπούλου για τις πληροφορίες και τον σχεδιασμό των εικαστικών του άρθρου.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
follow us on twitter
