Αριάδνη Λοράνδου: «Άκου, Ανθρωπάκο»
Μάς ενημερώνει, η ψυχολόγος Αριάδνη Α. Λοράνδου
«Σε φωνάζουν Ανθρωπάκο, Κοινό Άνθρωπο. Λένε πως χάραξε η εποχή σου, η Εποχή του Κοινού Ανθρώπου» , γράφει στο βιβλίο του «Άκου, Ανθρωπάκο», ο Βίλχελμ Ράϊχ.
Πόσο «Ανθρωπάκος» μπορεί να νιώθεις; Ο Ανθρωπάκος περπατά σκυφτός, συνεχώς υπομονετικός, το όχι δεν το γνωρίζει ακόμα κι αν θέλει να το πει, ζει τα όνειρα του ανάλογα με αυτό που προστάζει ο δυνατός. Τρομάζει μην φανερωθεί η ανάγκη του για ελευθερία και διστάζει να την αποκαλύψει όταν κάποια στιγμή του δοθεί η ευκαιρία. Βάζει ο ίδιος βαρίδια στα πόδια του, αυτοτιμωρείται διότι έτσι πρέπει να είναι ο Ανθρωπάκος. Σκλαβώνεται μέσα στο ίδιο του το σώμα και προτιμά να είναι σκλάβος του καθενός. Χαμογελά αμήχανα και πιεσμένα σαν να μην το νιώθει. Κάθε του βήμα χρειάζεται έγκριση παρόλο που αυτή προέρχεται από ακατάλληλους ανθρώπους, το γνωρίζει. Πονάει, σκέφτεται, θέλει, λαχταρά, αναζητά όμως δεν το λέει, δεν το δείχνει. Αρκείται σε αυτή την ησυχία όπου μόνο ο θάνατος μπορεί να την προσφέρει.
Και ξαφνικά μια ημέρα… Μπάμ! Ο Ανθρωπάκος προσπαθεί να πάρει τα ηνία στα χέρια του, “ξύπνησε τάχα μου”! Ξαφνικά από «βρέφος» που είναι, θέλει να γίνει ενήλικος, αγνοώντας τις δυσκολίες, την απροετοιμασία, την αφέλεια ενός μωρού. Μωρός σίγουρα δεν είναι, παρόλα αυτά χρειάζεται χρόνο ώστε να αντιληφθεί τα πρωτόγνωρα βήματα του. Κάνει λάθη τραγικά, και παρασύρει πλήθη διότι η αλλαγή του είναι επιπόλαιη, ατσούμπαλη, εφηβική. Η πρώιμη καταπίεση που ζούσε, τον αφήνει ξεκρέμαστο μπροστά σε αυτό που θέλει και σε αυτό που θέλουν τα υπόλοιπα μέλη της κοινωνίας. Τώρα πια χαμογελά ειρωνικά νομίζοντας ότι γνωρίζει τα πάντα και πάλι αυτοτιμωρείται και πάλι παραμένει Ανθρωπάκος. Τώρα θαρρεί πως περπατά περήφανα, πως η ζωή του αλλάζει ρότα και ότι πλέον δεν θα είναι ένας κοινός Ανθρωπάκος. Όμως ξέχνα τι χρειάζεται. Ξεχνά να φροντίσει τον εαυτό του με σύνεση και πίστη. Ξεχνά να πιστέψει σε αυτό που νιώθει η ψυχή του. Βιάζεται, κάνει άλματα και όχι βήματα, χάνει την ισορροπία του. Βιάζεται να αλλάξει, απότομα. Δύσκολο να καθαρίσει τη λάσπη που τόσα χρόνια κάλυπτε την φιγούρα του και τώρα θέλει να την ξεπλύνει μονομιάς.
Άκου Ανθρωπάκο, έχεις την ευθύνη όταν δέχεσαι καταπίεση και έχεις ευθύνη όταν δεν προετοιμάζεσαι για την ομαλή σου μετάβαση προς την ελευθερία.
Άκου Ανθρωπάκο, το βλέμμα είτε τρομαγμένο είτε αυθάδες, ποτέ δεν θα σε σώσει.
Άκου Ανθρωπάκο, είσαι ικανό μέλος και μέρος αυτού του Κόσμου. Μην το κρύβεις αλλά και μην το επιδεικνύεις.
Ευχαριστούμε την ψυχολόγο Λοράνδου Α. Αριάδνη για τις πληροφορίες
