|| Γράφει ο Λάμπρος Αθανασόπουλος ||
Φυσικοθεραπευτής
Όταν σκεφτόμαστε το σώμα μας, οι περισσότεροι από μας ξεκινάμε από τα αρνητικά σημεία του: «Δεν έχω ίσια πλάτη», «Δεν έχω τέλεια κοιλιά», «Δεν μπορώ να τρέξω», «Δεν μπορώ να παίξω».
Πώς να παίξουμε με τόσα «Δεν»; Το σώμα μας δεν έχει την τέλεια πλάτη, την τέλεια κοιλιά. Όλη αυτή την τελειότητα που θα ‘θελε ν’ αποκτήσει, και μάλιστα ως το ερχόμενο Σαββατοκύριακο! Εξάλλου, έχουμε τόσες υποχρεώσεις: δουλειά, ψώνια, μαγείρεμα, παιδιά, διασκέδαση. Έτσι, στο τέλος της μέρας φοράμε ένα φαρδύ μπλουζάκι και απολαμβάνουμε επιτέλους το αγαπημένος μας χόμπι: τον καναπέ! Και για να έχουμε ήσυχη τη συνείδησή μας στέλνουμε τους. . . άλλους στο γυμναστήριο, συζητώντας μετά μαζί τους τα οφέλη της άσκησης. Αλήθεια πώς να παίξουμε με το αληθινό μας σώμα; Τι ντροπή κι αυτή! Κι όμως. Αυτό είναι το σώμα που έχουμε και που περιμένει ν’ αποδεχτούμε τα όμορφα και τα άσχημα σημεία του, ν’ ακολουθήσουμε το ρυθμό και τις αντοχές του. Περιμένει να είμαστε παρόντες και να γίνουμε Εμείς.
Όπως καταλαβαίνουμε από τα παραπάνω που ανέφερα το σώμα μας δεν είναι ένα «αυτοκίνητο» που το πάμε στον φυσιοθεραπευτή (μηχανικό) και του λέμε: «Κάνε μου να μου περάσει η μέση!!!». Αν δεν συμμετέχουμε ενεργά στην θεραπεία κανένας φυσιοθεραπευτής δεν μπορεί να κάνει τίποτα.
Τώρα θα σας παρουσιάσω την αρχή της φιλοσοφίας της Φρανσουάζ Μεζιέρ την γυναίκα που έμελλε να αλλάξει τον τρόπο σκέψης στον τομέα της Ορθοπεδίας (άσχετα αν κάποιοι δεν θέλουν να κάνουν γνωστή την μέθοδο).
Φ Ρ Α Ν Σ Ο Υ Α Z M E Z I E Ρ
Για την ανάπτυξη της μεθόδου της, ξεκίνησε από την πρόταση ότι το ανθρώπινο σώμα αποτελείται από δύο τύπους μυών: τους μπροστινούς και τους oπίσθιους που σχηματίζουν δύο συστήματα αντιμέτωπα και αντίστοιχα μεταξύ τους.
Η θεωρία της γαλλίδας φυσιοθεραπεύτριας γεννήθηκε το 1947 από μια παρατήρηση πολύ απλή, αλλά μεγαλοφυής: οι πίσω μύες είναι πάντα πολύ δυνατοί και έχουν την τάση να κονταίνουν, έτσι ώστε να αναγκάζουν το σώμα να δημιουργεί λορδώσεις δηλαδή τόξα σε όλο του το μήκος. Αντίθετα οι μπροστινοί μύες είναι από την φύση τους υποτονικοί και αδύνατοι. Η Μεζιέρ για να κάνει αυτή την διαπίστωση είχε την ευκαιρία να παρατηρήσει μια ασθενή που υπέφερε από κύφωση. Η ασθενής αυτή φορούσε για δύο χρόνια έναν κορσέ φτιαγμένο από δέρμα και σίδερο, που δεν είχε φέρει κανένα αποτέλεσμα. Η Μεζιέρ ήταν τότε μια νέα φυσιοθεραπεύτρια. Αφού προσπάθησε για αρκετούς μήνες με τους κλασσικούς τρόπους χωρίς να έχει αποτέλεσμα, τής ήρθε η ιδέα να ξαπλώσει την ασθενή ανάσκελα στο έδαφος για να ισιώσει την πλάτη της .«Τότε παρατήρησε το εξής: όταν την πίεζε στο στήθος η οσφυϊκή χώρα σηκωνόταν σχηματίζοντας γέφυρα. Όταν έπειτα της λύγιζε τα γόνατα ακουμπώντας τους μηρούς στην κοιλιά, η οσφυϊκή χώρα ίσιωνε αλλά το κεφάλι γύριζε προς τα πίσω με το σαγόνι προς τα πάνω.
Η περίπτωση αυτής της γυναίκας την αναστάτωσε: οι μύες που στη θεωρία, κατά τις κλασσικές ενδείξεις θα πρέπει να τους ενισχύσουμε, συμπεριφερόταν σαν να υπήρχε ένας μόνο μυς από το κεφάλι μέχρι τα πόδια και σαν αυτός ο μυς να ήταν ήδη πολύ δυνατός.!!! Επανέλαβε πολλές φορές την άσκηση αλλά είχε πάντα το ίδιο αποτέλεσμα. Κάλεσε μια συνάδελφο και αυτή την βοήθησε να συμπεράνει ότι οι ραχιαίοι μύες συμπεριφέρονταν σαν έναν μυ και μόνο και ότι ήταν πολύ βραχείς και πολύ δυνατοί».
Από το σημείο αυτό η Μεζιέρ άρχισε να θεραπεύει τους ασθενείς της ακολουθώντας μόνο την διαίσθησή της και μετά τα ενθαρρυντικά αποτελέσματα εγκατέλειψε τελείως τις κλασσικές μεθόδους για να επεξεργαστεί περισσότερο την ανακάλυψή της.
Η «μέθοδος Μεζιέρ» γεννήθηκε κατ’ αυτόν τον τρόπο, από την μεγαλοφυία αυτής της γυναίκας που ανέτρεψε όλες τις ιδέες της ορθοπεδίας, αρχίζοντας με μεγάλη ακρίβεια μια τεχνική που θεραπεύει σχεδόν όλα αυτά που στο παρελθόν θεωρούνταν αθεράπευτα. Όταν έκανε την συνεδρία με τον ασθενή της δούλευε με απόλυτο πάθος, έδειχνε να νοιώθει τις ίδιες εντυπώσεις που νοιώθει και ο ασθενής της και ήταν πάντα απορροφημένη σ’ αυτό που συμβαίνει κατά την διάρκεια της θεραπείας σαν να είναι η πρώτη φορά. Ήταν μια γυναίκα μικρόσωμη, ενεργητική, με βλέμμα στρογγυλό, με γαλανά ζωηρά και περίεργα μάτια ,σχεδόν σαν κοπελίτσα, μ’ ένα καπελάκι και άσπρα ίσια μαλλιά.
Παρατηρώντας το ανθρώπινο σώμα από την πλευρά της ανατομίας, μπορούμε να διαπιστώσουμε πως μεταξύ της εμπρόσθιας και της οπίσθιας πλευράς υπάρχει μια μεγάλη διαφορά: οι οπίσθιοι μύες είναι περισσότεροι και έχουν μεγαλύτερο όγκο και πυκνότητα σε σχέση με τους μπροστινούς.
Στην οσφυϊκή και στην αυχενική ζώνη, που οι περισσότεροι άνθρωποι παρουσιάζουν σοβαρά προβλήματα, οι πίσω μύες είναι 22 στην αυχενική ζώνη ενώ είναι μόνο δύο οι μπροστά, και δέκα μύες στην οσφυϊκή χώρα, ενώ μπροστά υπάρχουν μόνο οι κοιλιακοί μύες. Επιπλέον οι πίσω μύες είναι πολυαρθρικοί, δηλαδή είναι στερεωμένοι και συνδεδεμένοι με πολλούς τένοντες, πολύ συχνά όχι μόνο με μια αλλά με δυο αρθρώσεις. Αντίθετα οι μπροστινοί δεν είναι μόνο λιγότεροι σε νούμερο αλλά είναι και μονοαρθρικοί, συχνά απομονωμένοι ο ένας από τον άλλον.
Συμπέρασμα: Μέγα λάθος αυτών που υποστηρίζουν και μας στέλνουν στα γυμναστήρια να ενδυναμώσουμε κοιλιακούς και ραχιαίους.
Λάμπρος Αθανασόπουλος: Περισσότερα σε επόμενα άρθρα μου
Για το Γλυφάδα metropolitans:
|| Λάμπρος Αθανασόπουλος ||
Φυσικοθεραπευτής
* Ο Λάμπρος Αθανασόπουλος είναι πτυχιούχος φυσιοθεραπευτής του Πανεπιστημίου της Ρώμης με εξειδίκευση στην μέθοδο Ορθοστατικής Mezieres, έχει 20ετή εμπειρία στην Φυσικοθεραπεία και διατηρεί δικό του Κέντρο Φυσικοθεραπείας στην Γλυφάδα.
*Όλα τα παραπάνω είναι προσωπικές εκτιμήσεις του γράφοντος
